تکنیک های برش پلاسما به طور مداوم بهبود می یابند. هدف اصلی این پیشرفت ها کاهش آلودگی محیطی، افزایش ظرفیت برش و بهبود کیفیت لبه برش است. هدف نهایی تولید دو صفحه موازی است، با سطح برش هموار، که نیاز کمی به صافکاری، قبل از ارسال آنها به فرآیند های بعدی دارند.
بسته به نوع ماده برش شونده، ضخامت آن و خروجی منبع تغذیه، انواع متعددی از برش پلاسما قابل دسترس هستند. (سیستم پمپ وکیوم آبی)
تنوعات عمدتا در طرح مشعل پلاسمای آن ها، سیستم خورنده ماده و (جنس) ماده الکترود با هم اختلاف دارند. شکل8 یک نمای کلی از گزینه های متنوع ممکن در طرح یک مشعل پلاسما ارایه می کند.
انواع مشعل های برش پلاسما بر اساس نوع انقباض:
- برش پلاسمای مرسوم/برش پلاسمای استاندارد
- برش پلاسما با واسط ثانویه
- برش پلاسما با گاز ثانویه
- برش پلاسما با آب ثانویه
- برش پلاسمای تزریق آب
- برش پلاسما با انقباض افزایش یافته
برش پلاسمای مرسوم
در ماشین های برش پلاسمای استاندارد، مشعل نسبتا ساده است و تنها برای یک گاز، گاز برش، طراحی شده است. گازهای برش استفاده شده عموما نیتروژن، اکسیژن و یا مخلوط های آرگون-هیدروژن (آرگو پلاس) هستند (شکل9). قوس پلاسما، که تنها به وسیله قطر داخلی نازل تنگ شده است، به طور معمول با این روش سطوح برش مورب(پخ) تولید می کند. در کل گاز پلاسما به طور مماس با پیرامون الکترود حرکت می کند. بسته به سرعت برش، مشعل توسط هوا و یا آب خنک می شود. سیستم های برش پلاسمای مرسوم برای برش فلزات تا ضخامت 160میلی متر قابل استفاده هستند.
برش پلاسما با واسط ثانویه
یک واسط ثانویه حول قوس پلاسما، به منظور ایجاد یک جو ویژه حول آن، تعبیه شده است. واسط ثانویه می تواند آب یا یک گاز خاص باشد.