استاد حسین شفیعی در سال ۱۳۰۲ هجری شمسی در اصفهان دیده به جهان گشود؛ علوم مقدماتی را در اصفهان فراگرفت و برای ادامه تحصیل راهی قم شد. در درس آیات عظام رحیم ارباب، سید حسین طباطبایی بروجردی، سید شهاب الدین مرعشی نجفی... حاضر شد و از بزرگانی چون محمدعلی شاه آبادی، میرزا علی آقا شیرازی، محمدحسن نجف آبادی، سید محمدباقردرچه‌ای کسب فیض نمود.
استاد بعد از اتمام دروس به اصفهان بازگشت و به تربیت طالبان علم مشغول گردید وی چند دوره اسفار اربعه، فصوص الحکم، گلشن راز، منازل السایرین ... را تدریس نمود و در جمع مشتاقان به تفسیر قرآن کریم و شرح نهج البلاغه، شرح مناجات شعبانیه و اشعار باباطاهر و مثنوی معنوی پرداخت.
از آثار ایشان می توان به : دارالجنون عشق، بهجه الطالبین(در منطق) نورالیقین (در شرح خطبه متقین) و مجموعه چهارجلدی سخن آشنا(شرح عرفانی و اخلاقی نهج البلاغه) اشاره کرد.
استاد شفیعی قریحه شاعری داشت و اشعاری از ایشان به یادگار مانده است:
سلطان عشق خانه عقلم خراب کرد تحصیل دانشم همه نقش بر آب کرد
از تخته بند عالم الفاظ و قیل و قال دادم نجات و فارغم از هر کتاب کرد
دستم به دست خازن دارالجنون سپرد آزادم از ملامت هر شیخ و شاب کرد
دیوانه‌ام نمود و فکندم ز چشم خلق آسوده‌ام از رنج ایاب و ذهاب کرد
بر رویم از حقیقت هستی دری گشود بس آشنا به خویشم از این فتح باب کرد
پس هرچه یافتم همه از عشق بود و بس آن یافتی که خود نتوانم حساب کرد
شعرم نشانه‌ای از سلوک است نی سخن داند هر آن که آب تمیز از سراب کرد
شد حاصل حیات شفیعی همین که دوست زین گوهر مراد ورا کامیاب کرد
این عارف وارسته در دوم بهمن ۱۳۷۸ هجری شمسی دارفانی را وداع گفت و در قطعه نام آوران باغ رضوان اصفهان به خاک سپرده شد.