یکی از مشکلات امروزی بشر، اضطراب و فشارهای روانی است که عموم مردم با آن درگیر هستند. علی رغم تلاش انسان برای رسیدن به آرامش، هنوز نتیجه مطلوب عایدش نگردیده است؛ چرا که او آرامش را در رفاه و امکانات مادی جستجو می کند در حالی که خداوند یاد خود را مهمترین عامل آرامش قرار داده است: «الَّذِینَ آمَنُواْ وَ تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُم بِذِکْرِ اللّهِ أَلاَ بِذِکْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ؛ کسانی که ایمان آورده اند و دلهایشان به یاد خدا آرام می گیرد، آگاه باش که تنها با یاد خدا دلها آرامش می یابد.»(رعد، آیه28)
بدیهی است که مقصود از یاد خدا، تنها ذکر زبانی نیست. هر چند ذکر لفظی در انسان تأثیر دارد و موجب تلقین مفهوم آن واژه به دل می شود؛ بی شک علاوه بر ذکر زبانی، ذکر قلبی نیز نیاز است تا با تمام وجود متوجه عظمت خداوند شده، حضور خدا را در همه جا و تمام حالات درک کند.
نام خدا بر لب، همانند آبیاری شاخه درخت است که تنها گردگیری از آن می کند، ولی یاد خدا در دل مثل آبیاری ریشه درخت است که مایه بالندگی و ثمربخشی آن خواهد بود. ذکر حضرت حق دل را صیقل داده، انسان خاکی و مُلکی را به ملکوت متصل می سازد. او با کمال مطلق ارتباط پیدا می کند و این ارتباط آرامشی بسیار لذتبخش به او می دهد.
هیچ کنجی بی دد و بی دام نیست جز به خلوتگاه حق آرام نیست
گر گریزی بر امید راحتی زان طرف هم پیشت آید آفتی
مولوی