نقش طلب و دعا به عنوان یک پناهگاه روحی برای بشر غیر قابل انکار است، روانشناسان دعا را بهترین روش درمان برای معالجه بیماران ناامید می دانند. انسان بدون تکیه گاه، چون علفی بی ریشه، خود را در دنیا تنها می یابد. در مقابل انسان مومن خود را در حضور کسی می بیند که به مصالح وی عالم است و آن طور که باید، اقدام می کند.
چون حوادث از طرف خداوند مقدر می شود بایستی تنها از خدای متعال خواست؛ چرا که هیچ سببی از اسباب، تاثیر حقیقی ندارد. بنابر آموزه های دینی ادیان آسمانی، همه عالم از آنِ حق تعالی است؛ او به عنوان«فعّال لما یشاء» و «فعّال لما یرید» هر گونه بخواهد می تواند در مخلوقات خود تصرف نماید. بنابر این هیچ کس نمی تواند مانع قبض و بسط و تصرف وی شود. خالق هستی و مالک نظام آفرینش می تواند در راستای اجابت دعای عبد، هر گونه تصرفی را که بخواهد، انجام دهد. بنده هم وظیفه دارد به آنچه که مقدر شده است، راضی باشد. مقام رضا مقامی است که در آن هر چه از ناحیه خالق حکیم به آدمی رسد، شیرین است. هر چه آن خسرو کند شیرین بود.دعا