شعر انقلاب اسلامی در میان همه مقاطع تاریخ ایران، این ویژگی خاص را دارد که اغلب یکدست بوده و در جهت آرمانها و هدف های والای انقلاب اسلامی می باشد. این شعر بیانگر احساسات و افکار و جهت گیری های ملتی است که شاعر از متن آن برخاسته و بدان وابسته است. شعر دوران انقلاب شعر زر و زور نیست، شعر احساسات سطحی و زودگذر نبوده و در راستای آرزوها و امیال حقیر بشری نمی باشد؛ بلکه زبان یک ملت و شرح حال یک امت است. انعکاسی از روح بزرگ جامعه ای است متحد و یکپارچه که در جهت هدف ها و آرمان های الهی و انسانی گام برداشته و فداکاری کرده است. شعری هدفدار و مردمی است نه شعر دربارها و میخانه ها؛ شعر صحنه عظیم جهاد، سیاست، انقلاب و جهان نگری است.
با توجه به اینکه مدت زیادی از عمر شعر انقلاب اسلامی نمی گذرد قضاوت در مورد آن کمی با دشواری همراه است. به نظر اکثر صاحب نظران حداقل زمانی که برای بررسی آثار ادبی نیاز است بیش از پنجاه سال می باشد؛ ولی از آنجایی که آثار ادبی انقلاب اسلامی همچون خود انقلاب، تفاوت های آشکاری با دیگر آثار دارد و در این چند سال رشد محتوایی چشمگیری داشته است بررسی آن در کمتر از پنجاه سال نیز امکان پذیر می باشد.
اگرچه ارائه تعریف کامل از شعر انقلاب اسلامی دشوار است ولی در حد توان و با بهره گیری از دیدگاه ادبا و شاعران می توان گفت: شعر انقلاب شعری است که در خصوص اهداف و آرمانها و چهارچوب‌های انقلاب اسلامی سروده شده باشد.
با توجه به اینکه انقلاب اسلامی تحت تأثیر آموزه‌های دین اسلام به پیروزی رسیده است با تعریف فوق، شعرهایی که در زمینه فرهنگ و آموزه‌های اسلامی سروده می‌شود هم در چارچوب شعر انقلاب اسلامی قرار می‌گیرند. بنابراین مهمترین مولفه شعر انقلاب اسلامی همسویی با اهداف و آرمانها و چارچوب‌های انقلاب اسلامی است؛ اگر شعری در این چارچوب‌ها و اهداف قرار بگیرد شعر انقلاب اسلامی به حساب می آید و هیچ محدودیت موضوعی و قالبی نخواهد داشت.