آشوب‌های سیاسی و نابسامانی‌های داخلی دهه ۱۹۷۰ و زمستان نارضایتی (دوره اعتصاب و اعتراض اتحادیه‌های کارگری) بهترین فضا را برای ساختن یک فیلم ترسناک فراهم می‌کند تا به نوع خود انتقادی باشد علیه بی‌عدالتی‌های آن دوران که هنوز هم ملموس هستند.
کورینا فیث، نویسنده و کارگردان فیلم قدرت با الهام از فیلم‌های زنان سیاه‌پوش (با عنوان اصلی The Women In Black) و فیلم دیگران (با عنوان اصلی The Others) روحیه زنانه را در مکانی دورافتاده در یک بیمارستان در منطقه‌ای متروکه در شرق لندن با راهروهایی تاریک به تصویر می‌کشد. کادر پزشکی در فیلم قدرت به شکلی عالی و دقیق به نمایش درآمده و شامل بومیان غربی، زنان ایرلندی و طبقه کارگر که گروه پرستاران می‌شود که دیوین هنری، نوالا مک گوان، بمیسولا ایکوملو و اما ریگبی در این گروه ایفای نقش می‌کنند، درحالی‌که پزشکان مردانی سفیدپوست از طبقه ثروتمند جامعه هستند. حال و هوای این دوران با طراحی صحنه و لباس پررنگ‌تر شده و اتمسفری مرموز را ایجاد کرده است؛ فضایی که در آن رز ویلیامز تلاش می‌کند تا بفهمد چرا حضور روح‌وار یک زن جوان بیمار می‌خواهد در بخش کودکان بیمارستان خرابکاری کند و قصد آزار و اذیت خود او را نیز دارد.
هرچقدر که وال چیزهای بیشتری در مورد تاریخچه بیمارستان و همکاران نه‌چندان مهربانش می‌فهمد، آن روح پلید بیشتر عذابش می‌دهد و او را به ورطه دیوانگی می‌کشاند. ویلیامز با حرکات مناسب بدن و نگاه‌های خیره خود با آن چشمان گودرفته حالت فیزیکی پرتنش را به خوبی به بیننده منتقل می‌کند.
فیلم قدرت تمامی مؤلفه‌های لازم را برای یک داستان دلهره‌آور دارد و از جلوه‌های ویژه و بصری مناسبی نیز استفاده‌شده تا حس ترس بهتر شکل بگیرد. بااین‌حال، شاید ادیت‌های دقیق‌تر و فیلم‌برداری اثرگذارتر موجب می‌شد تا ترس و وحشت به بالاترین حد خود برسد و به خوبی بر فضای فیلم حاکم شود. اما در عوض، وحشت واقعی در برابر پیام فمینیستی فیلم شکل می‌گیرد. به قول یک جمله قدیمی:
جلوه‌های ویژه هوشمندانه، جلوه‌های بصری و بازی تأثیرگذار ویلیامز باعث درخشش فیلم قدرت شده، اما وحشتی که می‌آفریند به‌اندازه انتقاد علیه زن‌ستیزی مخاطب را تحت تأثیر قرار نمی‌دهد.