بیماری نیوکاسل در پرندگان شایع میباشد اما چنانچه بتوانید بهداشت سالن نگهداری طیور را به نحو احسن حفظ کنید میتوانید بیماری نیوکاسل را از پرندگان به دور نگهدارید.
عموماً این بیماری در پرندکان مختلف وجود دارد یعنی فرقی نمیکند که شما چه پرنده ای را پرورش دهید ، بیشتر در پرندگان اهلی دیده میشود مثلاً از این دست میتوانیم به پرندگان مرغ ، بلدرچین ، کبک ، غاز ، اردک ، بوقلمون و... اشاره کنیم.
از آنجایی این بیماری کاملاً قابل سرایت میباشد و تمامی موارد از جمله دستگاه جوجه کشی فصولات پرنده ، دستگاه ها و تجهیزات سالن مرغداری و... میتواند ناقل این بیماری باشد.
عوالی اصلی نشانه های این بیماری به شکل زیر میباشد :
مرتبا سرفه می کنند.
برای نفس گیری مدام دهانشان را باز می کنند.
کاملا بی اشتها می شوند.
تحرک بدنی آنها کمتر می شود و در گوشه ای کز می کنند.
مرتبا آب می خورند.
عضلات شان شروع به لرزیدن می کند.
جهت سر کاملا به عقب بر می گردد.
فلج می شوند.
مدام دور خود می چرخند یا روی زمین غلت می زنند.
بال و پرشان آویزان می شود.
پاهایشان بر روی زمین کشیده می شود.
ممکن است سر شان متورم شود.
مدفوعشان سبز رنگ، آبکی و بسیار بد بو می شود.
آبریزش چشم و بینی شدت می یابد.
تعداد تخم های مرغ های تخمگذار، کم و یا کاملا قطع می شود و هر تخمی که آنها تولید کرده اند حامل ویروس است.
پوست تخم های تولید شده سفت نمی شود.
و در نهایت مرگ
راه های پیشگیری و درمان بیماری نیوکاسل :
اولین و مهمترین مسئله این است که؛ هر پرورش دهنده ای باید برنامه واکسیناسیون مرغ ها را از همان دوران جوجگی و در هر سنی که قرار داشته باشند به مرحله اجرا در آورند.
پرندگان بیمار را از سایر پرنده ها جدا کرده و تا مداوا شدن کامل آنها را در جای دیگری به مدت چند ماه قرنطینه کند.
تخم های مادرهای مبتلا را منهدم کند.
لاشه پرندگان بیمار را بسوزاند.
فضولات آنها را در چاله ای عمیق با آهک دفن کند.
ورود کارگران بدون چکمه ولباس های مخصوص به محدوده قرنطینه ممنوع است.
گذشتن کارگران از حوض های محلول های ضد عفونی کننده، واجب است.