ورزش های رزمی که بیشتر هنرهای رزمی شناخته می شود، مجموعه ای از فنون مبارزه ای و تکنیک های سنتی و باستانی در مقابله تن به تن می باشد. در سبک های رزمی سلامتی بدن و آمادگی جسمانی، رشد و تعالی ذهنی و معنوی کاملا در نظر گرفته شده است. در این رشته های ورزش رزمی سه گروه (با سلاح) ، ( بدون سلاح) ، ( مجموع هر دو ) همراه با مهارت هایی در ضربات دست و پا به کار گرفته می شود. هنرهای رزمی به علت اینکه از ورزش های پهلوانی و باستانی و مبارزات آیینی کشورهای مختلف منشا گرفته است، ادای احترام و رسیدن به فضایل اخلاقی در هر رشته اهمیت ویژه ای دارد. در ابتدای قرن ۲۱ رشته ای تلفیقی به نام هنرهای رزمی ترکیبی یا ام ام ای MME با ترکیب فنون رشته های مختلف رزمی اهمیت خاصی پیدا کرده است.
درباره ورزش ا-اسپرت
اُ اسپرت (O-Sport)
پارسیان سابقه ای طولانی در ورزش های رزمی داشته اند. سال۱۳۶۰ در روستای آرجان از توابع بهبهان جام مفرغی و نیز سینی منقوش به تاریخ ورزش های ایرانیان باستان با قدمتی بیش از ۵۰۰۰ سال به دست آمد. رزمجویان پارسی آشنایی کامل به فنون رزمی دفاعی و کاربرد سلاح های سرد داشته اند. سال ۱۳۷۸ برادران منوچهری ورزش اُ اسپرت را که دارای ۱۱ سیستم مسابقه ای است، پایه گذاری کردند و پس از چند سال تلاش این ورزش در سطح ملی و بین المللی شروع به فعالیت کرده و کاملا به نام ورزش اصیل و باستانی ایران ثبت جهانی کردند. تمامی الفاظ برگزیده مربوط به نام های پارسی بوده و اُ اسپرت چالاکی، انعطاف پذیری و توانایی همراه با تمرکز نیاز دارد.
رقابت های ورزش ا-اسپرت
• آکسایا : سبک مبارزه ای- ترکیبی از ضربات استاندارد مشت، لگد، زانو و فنون پرتابی و مشت چرخشی به صورت انفرادی در رینگ و ۲ راند ۲ دقیقه ای اجرا می شود.
• آمادای : سبک هنری- جابجایی ورزشکاران و عبور از موانع با اجرای آکروباتیک، آیتم های سرعتی در این سیستم اهمیت داشته و بصورت انفرادی و تیمی برگزار می گردد.
• اوکسیان : از ورزش های رزمی سبک آزاد- بصورت نبرد ورزشکاران
• اهمتان : سبک مبارزه ای و نیمه آزاد- مانند آکسایا بوده ولی ضربات به سر مجاز نیست و مسابقات آن بر روی تشک اجرا می شود.
• ایساتیس : سبک هنری- که در دو بخش مهارت های نمایشی موزون بصورت انفرادی و مهارت های ناموزون همراه با موسیقی باستانی ایرانی در گروه های ۳ و ۵ نفره هماهنگ و بدون تکنیک های تکراری برگزار می شود.
• اسپدان : سبک مبارزه ای- که در دو بخش مهارت های نمایشی-تعادلی و شکستن اجسام برگزار می شود. جنبه های تمرکز و مهارت های فردی و سرعتی به صورت انفرادی و تیمی درنظر گرفته می شود.
• کاسپین : سبک ساحلی- ترکیبی از مچ اندازی و اجرای تکنیک های فردی، شناکردن و دویدن که ورزشکاران در ۴ تیپ مجزا به رقابت می پردازند.
• آگماتانو
• پارتیان
• تیس کوپان
• تیرازیس
ورزش رزمی آیکیدو
اَیکیدو (Aikido)
این ورزش رزمی مدرن توسط موریهه اوشیبا، استاد بزرگ ژاپنی در قرن بیستم بنیانگذاری شد. هدف از خلق این هنر رزمی، دفاع بدون آسیب زدن به حریف بود (صلح و آشتی جهانی). آیکیدو تاکید بر حرکات و جنبش های داینامیک داشته و با استفاده از انرژی حریف و تشخیص بموقع ضربات حریف، کنترل او را بدست آورده و با بازگرداندن نیروی حریف، مفصل های او را قفل می کند. آی (به معنای بهم پیوستن و متحد شدن)، کی (به معنای انرژی و نیروی درون)، دو ( به معنای شیوه، راه و روش). آیکیدو یعنی هماهنگی بین روح، ذهن و انرژی درونی، که در این رشته قویترین سبک دفاع شخصی و منحصر بفرد مورد استفاده قرار می گیرد. سال ۱۳۷۴ استاد علی معروفی ورزش آیکیدو را با گذراندن دوره مربیگری به انجمن ورزش های رزمی ایران معرفی کرد.
مسابقات رزمی موی تای
موی تای (Muay Thai)
سال ۱۷۶۷ جنگنده مشهور، نای کانومتام که توسط برمه ها دستگیر شده بود، پیشنهاد داد تا با ۱۲ نفر از قویترین مردان آنها مبارزه کند. در این مبارزه تن به تن، نای همه را شکست داده و آزادی خود را بدست آورد و به کشور خود سیام بازگشت. از آن به بعد این سبک ورزش رزمی-جنگی بسیار مورد استقبال قرار گرفت. موی تای یکی از قویترین و خشن ترین رشته های رزمی تاکنون معرفی شده است. این رشته ورزشی مشت زنی تایلندی است و ضربات برهمه بدن وارد می شود، هنر دفاع شخصی در آن مشخص بوده و سبک آزاد دارد. موی (به معنای مبارزه) و تای (از ابتدای تایلند گرفته شده است.) این ورزش رزمی در ۵ راند سه دقیقه ای با زمان استراحت دو دقیقه ای بین هر راند برگزار می شود. موی تای سال ۱۳۶۸ توسط محمد توحیدی کاپیتان تیم ملی کاراته به ایران آورده شد و در سال ۱۳۷۳ از طرف فدراسیون ورزش های رزمی به رسمیت شناخته شد.
ورزش رزمی کاراته
کاراته (Karate)
زمانی که در حکومت استبدادی چین در اوکیناوا سال ۱۶۴۴ قانون منع استفاده از شمشیر اجرا شد، مردم به سمت آموزش هنرهای مبارزه ای با دست خالی روی آوردند و همین مسئله باعث شکوفایی کاراته شد. سال ۱۹۲۱ گیچین فونا کوشی، استاد بزرگ کاراته اوکیناوا، هنرجویان بزرگی را با تکنیک های کاراته آشنا کرد و سبک های گوناگون کاراته را به ژاپن معرفی کرد. اما در قدمتی سه هزار ساله بودیدهاراما که از پیشوایان بودایی هندوستان بود حدود ۵۲۵ سال پیش از میلادمسیح خود را به معبد شائولین چین رساند و جزء مبتکران کاراته محسوب می شود.کاراته در سه سبک کنترلی، غیرکنترلی و رینگی دسته بندی می شود. این ورزش رزمی به معنای روش مبارزه و دفاع با دست خالی (بدون سلاح) است که شامل ضربات سریع دست و پا می شود. ورزش رزمی کاراته سال ۱۳۴۲ توسط هرمز میربابایی و فرهاد وارسته وارد ایران شد و سال ۱۳۴۹ مرتضی کاتوزیان اولین کمربند مشکی کاراته ایران را دریافت کرد.برای دریافت آموزش آنلاین کاراته با ما تماس بگیرید
درباره ورزش تکواندو
تکواندو (Taekwondo)
سال ۱۹۵۵ ژنرال جوی هونگ هی نام تکواندو را بر این ورزش رزمی سنتی کره ای گذاشت. این ورزش جزء ورزش های رزمی ملی کره به شمار می رود که از زمان پادشاهی گوگوریو تقریبا ۳۷ سال قبل از میلاد بر نقوش دیواری کره حالات مبارزه ای آن یافت شده است. ت (Tae : به معنای پریدن و ضربه زدن با پا) – کوان ( Kwon : دفاع کردن و مشت زدن ) – دو ( Do : به معنای هدف، راه و روش ). با این تفاسیر تکواندو، روش مناسب استفاده از دست و پا می باشد. تکواندو در سه دوره ۲ دقیقه ای اجرا می شود و لباس اصلی آن سفید بوده و درجه ورزشکار با رنگ کمربند آن مشخص می شود که به ترتیب (سفید: دانه کاشته شده ، زرد: دانه بارور شده ، سبز: جوانه از خاک روییده ، آبی: گیاه در حال رشد ، قرمز: گل شکفته شده و سیاه: میوه گل که شامل ده دان یا همان دانه های میوه می باشد). تکواندو شامل چهار بخش ( ۱. کیورگی: مبارزه- ۲. پومسه یا فرم: حرکات نمایشی- ۳. هامبادانگ:حرکات رکوردی و نمایشی- ۴. دفاع شخصی ) می باشد. لباس ورزش کاران تکواندو، توبوک نام دارد و در سطح حرفه ای می تواند رنگ سیاه داشته باشد.
جهت اطلاع از قیمت و خرید لوازم جانبی تکواندو کلیک کنید.
درباره ورزش جودو
جودو (Judo)
ریشه جودو هنر جنگی تن به تن سامورایی ها و کشتی پهلوانی باستانی ژاپنی است که سال ۱۸۸۲ توسط جیگاروکانو پایه گذاری شد. جودو سال ۱۹۶۴ المپیک توکیو، اولین ورزش رزمی وارد شده در مسابقات المپیک بود. جودو از دو بخش ( جو: به معنای آرام و دو: به معنای راه و روش ) گرفته شده است. جودو یک روش آرام جهت تربیت ذهن و جسم انسان می باشد و حرکات خشن و مشت و لگد زدن به حریف ندارد. در این رشته ورزشی رعایت ادب و احترام متقابل تو حریف بسیار مهم بوده و مسایل اخلاقی در آن لحاظ شده است. فنون جودو در سه بخش اجرا می شود: ( فنون پرتابی: ناگه وازا – فنون خاک: کاتامه وازا یا نه وازا – فنون ضربه ای: آتِمی وازا ). لباس جودوکاران، جودوگی نام دارد و سفید یا آبی می باشد. رنگ کمربندها که نشاندهنده درجه هر ورزشکار می باشد به ترتیب: سفید- زرد- سبز- بنفش- قهوه ای (۳ درجه) و سیاه (۱۰ دان). ناحیه مبارزه تشک تاتامی به اندازه ۱۴ در ۱۴ متر بوده که منطقه مبارزه ۱۰ در ۱۰ می باشد و مدت بازی معمولا ۳ دقیقه است.
ورزش جودو و حرکات نمایشی
ووشو (Wushu) و کونگ فو (Kung fu)
در هنرهای رزمی چینی دو ورزش ووشو و کونگ فو مترادف هستند ولی هر کدام می توانند سنت های متفاوتی از رزم چینی را توصیف کنند. واژه کونگ فو اشاره به هر مهارت پیچیده انسانی دارد که حتی می تواند فقط یک هنر رزمی نباشد یعنی کلیه تمرینات بدنی و ذهنی و تکامل مهارت ها، ولی ووشو صرفا یک هنر رزمی و جنگیدن است و مسابقات آن در دو بخش اصلی سانشو یا ساندا، با سلاح و بدون سلاح (مبارزه) و تالو (اجرای فرم) برگزار می شود. ووشو ورزش یکی از کهن ترین و کامل ترین ورزش های رزمی دنیا شناخته شده است. پس از انقلاب کمونیستی چین سال ۱۹۴۹ دولت چین فنون جدید و کمربندهای ورزش رزمی را به این ورزش اضافه کردند. مسابقات جهانی کونگ فو تحت عنوان ووشو سنتی برگزار می شود. درجه بندی رنگ کمربندهای ووشو ( سفید، زرد، نارنجی، سبز، آبی، بنفش، قهوه ای، قرمز، مشکی دان ۱ تا دان ۹) می باشد. ووشو بیش از ۳۰۰ سبک در دو صورت سبک های سرسخت و سبک های نرم دارد. در شمال چین این ورزش با نام ووشو بیشتر شناخته می شود و در جنوب چین این رشته ورزشی کونگ فو نامیده می شود.
درباره مسابقات ساواته
ساواته (Savate)
مایکل کاسیوس که یک بوکسور فرانسوی بود در قرن نوزده میلادی مبارزات خیابانی شوسان را سازمان دهی کرد و آن را هنر ساوات «کفش کهنه» نامید. پس از مایکل شاگردانش، چارلز و هربرت لکور این هنر رزمی فرانسوی را سال ۱۸۳۰ بنیانگذاری کردند. در زمان ناپلئون سربازان فرانسوی از ساواته برای مبارزه با همتایان انگلیسی خود استفاده می کردند. ساواته در مسابقات المپیک ۱۹۲۴ پاریس به عنوان یک رشته نمایشی حضور داشت. در این مبارزه از کفشی مانند کشتی استفاده شده و ضربات دست و پا به عنوان سلاح های سرد شامل تکنیک هایی در حالت ایستاده یا پرش است. درجه بندی ساواته بر اساس رنگ دستکش هایی است که مبارزان دست می کنند که به ترتیب ( آبی ،سبز، قرمز، سفید، زرد، نقره ای ۱ تا نقره ای ۵ ). اجرای مسابقات ساواته در ۲ تا ۵ راند یک تا دو دقیقه ای متغیر است. ساواته در دو سبک آسوت(نمایش تکنیک ها) و کامبت(وارد کردن ضربات به صورت کامل) برگزار می گردد.
درباره ورزش سامبو
سامبو (Sambo)
دهه ۱۹۲۰ به منظور تقویت قوای سربازان در ارتش سرخ شوروی سربازان در مبارزات تن به تن، رشته رزمی سامبو را ابداع کردند. ولی ویکتور اسپیریدونوف و واسیلی اوشچپکوف روسی سال ۱۹۳۷ ورزش سامبو را با سبک های امروزی پایه گذاری کردند. آناتولی خارلامپیف نیز که از شاگردان اوشچپکوف بود در تحکیم و بنیان گذاری سامبو تلاش بسیاری کرد. یکسال بعد در ۱۹۳۸ جمهوری شوروی سامبو را به عنوان یک ورزش رسمی تایید کرد. سامبو اکنون به دو روش ۱. استایل سامبو (مانند کشتی و جودو شامل گلاویز شدن، پرتاب کردن و ضربه زدن بوده و قفل کردن دست و پا در آن ممنوع می باشد.) ۲. کامبت سامبو (در این روش تمام تکنیک های قفل کردن و خفه کردن دست و پا کاملا آزاد می باشد.) سامبو در ایران از سال ۱۳۸۹ توسط استاد کارگری فعال شده و آموزش ها و مسابقات آن برگزار می شود.
درباره مسابقات بوکس
بوکس (Boxing)
نخستین نبرد ورزش بوکس به ۶۷۷ سال قبل از میلاد مسیح و در بیست و سومین المپیک باستانی بازمی گردد. در آن رقابت ها «ابراستوس» اهل سمیرنا از شهرهای ترکیه قهرمان مسابقات اعلام شده بود. در روم باستان بوکسرها زرهی فولادی با تیغه هایی روی آن دست کرده و دستکش چرمی محکمی نیز در دست داشتند و به مبارزه می پرداختند. مسابقات تا جایی ادامه داشت که یک نفر از شرکت کنندگان مسابقه در اثر ضربات کشته شود. قرن هجدهم یک کشیش ایتالیایی به نام «سن برنادن» جهت جلوگیری از کشتار افراد در دوئل شمشیر فنون بوکس را به جوانان آموزش داد و به همین دلیل او را پدر بوکس نامیده اند. سال های بعد بوکس در لندن بسیار طرفدار پیدا کرد و قوانینی برای آن وضع شد. سال ۱۸۳۵ جیمز پورله انگلیسی این ورزش را به آمریکا برد و علاقه مندی زیاد مردم به بوکس، آن را یکی از پردرآمدترین ورزش های رزمی آمریکا کرد.سال۱۸۹۰ بوکس به شکل امروزی توسط مارکیز کوئینزبری با دستکش های مخصوص رسمیت یافت که در ۱۵ گروه وزنی در رینگ ۸ در ۸ متر برگزار می شود. وزن دستکش ها ۲۲۷ تا ۲۸۴ گرم بوده و در سنگین وزن حدود ۳۴۰ گرم تعیین شده است. تعداد راندها از ۳ تا ۱۵ وقت سه دقیقه ای متغیر بوده و زمان استراحت بیک دو راند یک دقیقه مشخص شده است.
درباره ورزش کیک بوکسینگ
کیک بوکسینگ (Kickboxing)
سال ۱۹۶۰ اوسامو ناگوچی با ترکیب موی تای و کاراته، ورزش کیک بوکسینگ را به عنوان یک ورزش رزمی-دفاعی طراحی کرد. دهه۱۹۷۰ میلادی کیک بوکسینگ در آمریکا به وجود آمد که تکنیک های اصلی آن ضربات پا و مشت بوده و فنون بوکس غربی نیز به آن وارد شد. کیک به معنای ضربه پا و بوکسینگ به معنای مشت زدن می باشد. مسابقات در یک زمین مربعی شکل ۱۶ تا ۲۰ فوتی برگزار می شود و به طور معمول کیک بوکسینگ شامل سه راند سه دقیقه ای با زمان استراحت یک دقیقه بین هر راند می باشد. سال ۱۳۷۴ این ورزش توسط استادان ورزش های رزمی به ایران معرفی شد. در مسابقات کیک بوکسینگ ضربه به سر مانعی نداشته و امتیاز محسوب می شود و ضربه زدن به حریفی که روی زمین افتاده است، ممنوع می باشد.
درباره مسابقات ورزش اسپوکس
اسپوکس (Spoqcs)
این رشته ورزشی به تحرک بالا نیاز دارد و ورزشکاران اسپوکس از لحاظ آمادگی جسمانی، چابکی و هوشیاری به چالش کشیده می شوند. ورزش اسپوکس توسط استاد محمدرضا هاشم پور سال ۱۳۹۰ در ایران پایه گذاری شد و سال های ۲۰۱۲ و ۲۰۱۳ تلاش های زیادی برای ثبت این ورزش رزمی ایرانی در مجامع بین المللی ورزشی شد. ایده خلق این ورزش از زمان مبارزه شمشیری هخامنشیان به وجود آمد که شمشیری با قدمت ۲۴۰۰ ساله در همدان کشف شد. طول شمشیر مورد استفاده در مبارزات اسپوکس ۷۵ سانتیمتر است که ۵۰ سانتیمتر برای قبضه و دسته آن ۲۵ سانتیمتر است. شمشیرهای اسپوکس از جنس اسفنجی بوده و کاملا ایمن می باشد. ضربات و تکنیک های اجرا شده نیاز به سرعت، قدرت و انعطاف پذیری بازیکن دارد. اسپوکس در دوتایم ۳ دقیقه ای برگزار می گردد.
ورزش کن دو و مسابقات آن
کن دو (Kendo)
هنر رزمی شمشیرزنی از دوره کاماکورا (حدود قرن سیزده میلادی) تا اواخر قرن نوزده توسط سامورایی های ژاپنی مورد استفاده قرار می گرفته است. اوایل قرن هجده میلادی ناگانوما استفاده از شینای و زره بوگو در تمرینات شمشیرزنی را مرسوم کرد. سال ۱۹۲۰ انجمن سراسری رزمی ژاپن رسما نام کن دو را برای این ورزش انتخاب کرد. کلمه کِن دو به معنای «راه شمشیر» می باشد که شمشیرزنی سنتی سامورایی ژاپنی است. پس از جنگ جهانی دوم مبارزات کن دو توسط متفقین تا سال ۱۹۵۰ ممنوع شد و در سال ۱۹۵۲ به طور رسمی به صحنه هنرهای رزمی بازگشت.هدف از ورزش کن دو : تربیت شخصیت انسانی با اصول و قواعد کرامت و ادب و همچنین پرورش ذهن و روحیه با انجام تمرینات سخت می باشد. تکنیک های کن دو، ضربه زدن با لبه تیز شمشیر(شینای) بر روی اهداف مشخصی بر بدن حریف بوده که به وسیله زرهی به نام (بوگو) و کلاه خودی به نام (مِن) پوشیده شده است. در زمان سه تا پنج دقیقه، اولین نفری که ۲ امتیاز کسب کند، برنده مبارزه خواهد بود. جنس شمشیر شینای از چوب خیزران و در نوع جدیدتر آن از الیاف کربن و رزین ساخته می شود.
ماسبقات شمشیر بازی
شمشیربازی (Fencing)
یکی از مهمترین اسلحه های بشر طی سالیان دراز در مبارزات، شمشیر بوده است. اولین بار شمشیربازی در قرن چهارم میلادی در اروپا متولد شد. کشور آلمان و بعد از آن ایتالیا و فرانسه پیشگامان ورزش های رزمی-سلحشوری می باشند. اواخر قرن نوزدهم زمانی که دوئل ممنوع اعلام شد، شمشیربازی به عنوان یک ورزش در باشگاه های مختلف در کل اروپا متداول شد و در المپیک ۱۸۹۶ آتن این ورزش جزء مسابقات رسمی قرار گرفت. شمشیربازان به صورت انفرادی و تیمی در مسابقات به رقابت می پردازند. حین بازی لباس مخصوص و ماسکی با تور فلزی جهت حفاظت ورزشکاران از ضربه های احتمالی بر تن شمشیربازان می باشد. کابل سیمی که به لباس شمشیربازها وصل است، به دستگاه مخصوص مرتبط می باشد که ضربه های وارده را ظبط و محاسبه می کند. سه نوع شمشیر با تکنیک های متفاوت وجود دارد: ۱. فلوره یا فویل (شمشیری با وزن ۵۰۰ گرم و طول ۱۱۰ سانتیمتر) در این رقابت فقط ضربات وراده بر نیم تنه بالای بدن بدون دستها، پاها و سر امتیاز دارد. ۲. ایپه (شمشیری با وزن ۷۷۰ گرم و طول ۱۱۰ سانتیمتر) در این حال کل ضربات وارده بر بدن حریف امتیاز دارد. ۳. سابر (شمشیری با وزن ۵۰۰ گرم و طول ۱۰۵ سانتیمتر) در این بازی ضربه هایی به قسمت بالای بدن، سر و دستها فقط دارای امتیاز است. مسابقات شمشیربازی در ۵ ضربه در مدت زمان ۳ دقیقه و در زمینی با ۱۴ در ۸.۱ و از جنس توری فلزی برگزار می گردد.
درباره مسابقات کشتی
کشتی (Wrestling)
شواهدی بسیار زیادی از کشتی در تمام تمدن های باستانی کشورهای مختلف وجود دارد به دلیل اینکه کشتی روشی برای مبارزات تن به تن بدون استفاده از هیچ وسیله دیگری بود. حتی در داستان معروف ایلیاد، هومر روایت کننده رقابت باشکوه کشتی بین اودیسه و آژاکس بوده است. اولین بار در یونان باستان سال ۷۰۴ پس از میلاد کشتی به عنوان یک ورزش وارد مسابقات المپیک باستانی شد. در کشتی دو ورزشکار غیرمساح با یکدیگر گلاویز شده و برای به زمین زدن و یا بهم زدن تعادل حریف خود تلاش می کنند. کشتی در دو سبک آزاد و فرنگی بر گزار می شود. کشتی فرنگی در اروپا بیشتر طرفدار داشته که تکنیک گرفتن پایین کمر و استفاده از پا ممنوع می باشد ولی در کشتی آزاد، کشتی گیران اجازه این اعمال را دارند. دوران صفویه و زندیه که ورزش های باستانی در ایران طرفداران زیادی داشت، ورزش کشتی جهت تعیین پهلوانان رونق گرفته بود. سال ۱۳۱۷ حمید محمدپور با تعلیم کشتی طبق مقررات بین المللی، این ورزش را به صورت رسمی در ایران آغاز کرد. مسابقات کشتی در زمان های ۵ دقیقه ای انجام می شود که در صورت مساوی بودن امتیازها به وقت اضافه ۳ دقیقه ای کشیده می شود.
درباره ورزش پرثوا
پرتوا (Parthova)
کلمه پرتوا یا پرثوا واژه باستانی ایرانی است که در کتیبه های داریوش نیز از آن یاد شده است و به معنای جنگجوی بافضیلت و پهلوان بوده است. پرتوا برگرفته از ورزش های رزمی سنتی و باستانی ایرانیست که به دو صورت باسلاح و بدون سلاح انجام می گیرد. ایده خلق این ورزش رزمی پهلوانی سال ۱۳۶۰ توسط استاد قادی ارائه شد و بعد از او پسرانش در تحکیم این رشته ورزشی اهتمام ورزیدند. سال ۱۳۷۸ پرتوا در مجموعه رشته های رزمی کشور قرار گرفت. در آموزش ورزش رزمی پرتوا مراحل پیشرفت ورزشکاران در سه قسمت مشخص شده است: ۱. مرحله اول (توانایی: تمرینات جسمی و تاک تیکهای مبارزاتی برای رسیدن به بالاترین قدرت تن) ۲. مرحله دوم (دانایی: تمرینات تمرکز و ارتقا فکری برای رسیدن به بالاترین قدرت فکری) ۳. مرحله سوم (بینایی: رسیدن به بالاترین مرحله رزم جهت ارائه فنون جدید و رسیدن به مراحل بالای اخلاق کرامت پهلوانی) . از جمله سلاح هایی که که در رزم پرتوا استفاده می شود: شمشیر کتاره، شمشیر تنگادو، چوب کوتاهی به نام دوچوب، چوب بلند به نام لیفا، تیراندازی با کمان در حال سوارکاری و ... است. در پرتوا از کلیه ضربات دست و پا با ریتمی موزون از رقص رزمی و فنون گیر و پرتاب در خاک استفاده می شود.