سبکی جدید در آهنگ
ما می توانیم ریشه های فرهنگی رمیکس مدرن را در موسیقی جامائیکا اواخر دهه 60 و اوایل دهه 70 جستجو کنیم. تولیدکنندگانی مثل کینگ توبی، لی اسکرچ پری و ارول تامپسون مولتی تِرَک های موجود از آهنگ های سبک موسیقی های پرطرفدار اِسکا، رِگی و راک اِستدی را با استفاده از سطح ولوم کنسول میکس کننده شان یا اکوآلایزر و کنترلهای Solo/Mute در کنار اکو تِیپ (نوعی اکو که هنگام ضبط نوار استفاده می شود تا افکت ایجاد شود) و ریورب رمیکس می کردند تا نسخه های جدید از آهنگ های اصلی را با بازگرداندن وکال ها و هوک های موسیقیایی برای تمرکز بیشتر روی سینکوپیشن باس و درام خلق کند. این رمیکس ها (یا صدا گذاری ها) بیشتر مناسب پیست رقص هستند اما هنوز هم المان های قابل تشخیصی از نمونه های اورجینال را حفظ می کنند.
رمیکس خیلی سریع در ژانر های دیگر موسیقی هم طرفدار پیدا کرد. اکثرا با سرچ دانلود ریمیکس در گوگل به سایت های مختلف مراجعه میکنید و دانلود میکنند در اواسط دهه 70، دی جی های دیسکو ها با استفاده از ترفند های ویرایش نوار در کنار دستگاه های درام، دست به خلق میکس های بیشتری از آهنگ های دیسکویی پرطرفدار زدند. این صفحه دیسک های رمیکس شده تبدیل به صفحات اصلی در کیف دی جی ها شدند.
هیپ هاپ در گذشته فرمی از آهنگ ریمیکس بود ؛ یعنی دی جی ها از دو صفحه گردونه استفاده می کردند، دو کپی یکسان از آهنگ ها را برش و اسکراچ می دادند که در نتیجه یک فرم کاملا جدید از موسیقی یا همان هیپ و هاپ را ابداع کردند.
پس از ظهور موسیقی رقص در اواخر دهه ، شکل جدیدی از ریمیکس رواج یافت ، جایی که آوازها با سازها جایگزین می شدند. جسی ساندرز ، معروف به مبدع موسیقی خانگی ، اولین تهیه کننده ای بود که با ایجاد موسیقی اصلی خود ، هنر ریمیکس را تغییر داد و به طور کامل جایگزین با آهنگ های قبلی شد ، سپس در متن آهنگ اصلی تغییراتی می داد تا ریمیکس خود را درست کند.