تمپو سفالی یا داربوقا نوعی ساز طبل است که در کشورهای مختلف از جمله استان های جنوبی ایران، خاورمیانه، شمال آفریقا، جنوب آسیا، اروپای شرقی، خلیج فارس و دریای عمان رایج است. این ابزار در مصر بسیار مهم است. تمپو را باید یکی از ممبرافون ها یا پوسته های آکوستیک دانست که با ضربه زدن و لرزش پوست صدا تولید می کند. در واقع ساختار داربوقا از یک بدنه استوانه ای تشکیل شده و یک پوست طبیعی یا مصنوعی روی آن قرار می گیرد. مواد فیزیکی خاک رس یا فلز است.
لازم به ذکر است که تمپوهای گلی نسبت به تمپوهای فلزی قدیمی‌تر هستند و صدای گرم‌تر و بهتری دارند. چرم مصنوعی تمپو که از مواد پلاستیکی و شیمیایی ساخته شده است، در برابر رطوبت بسیار مقاوم است. چرم مصنوعی چرم مانند چرم شفاف، چرم پاور بیت و چرم فایبرمو است. در مقابل، چرم طبیعی از پوست ماهی و پوست بز ساخته می شود. رایج ترین نوع پوست پوست شفاف است که از پلاستیک ساخته شده است و اکثر نوازندگان تمپو این پوست را ترجیح می دهند. البته برای ساخت تمپوهای سفالی از چرم طبیعی استفاده می کنند.
جغرافیای داخلی تاسیسات شامل مناطق هرمزگان، خوزستان، کردستان، آذربایجان غربی و بوشهر است. تمپو در مناطق روستایی با نام های مختلفی مانند تمپو، دمبو و دربونگ شناخته می شود. تمپو نیز مانند دمام از دریا وارد اتاق موسیقی ایران می شود، بنابراین نمی توان با قطعیت گفت که این ساز در ایران ساخته شده است.
استفاده از این ساز عمدتاً در موسیقی محلی به ویژه در فرهنگ موسیقی جنوب ایران است که به موسیقی بندری نیز معروف است. البته از این ساز در موسیقی تلفیقی هم استفاده می شود اما نه به اندازه موسیقی بندری.
در مناطق جنوبی کشور به ویژه در بنادر و جزایر هرمزگان، سازهای کوبه ای با سازهایی مانند عود و آنچه و همچنین آواز همراهی می شود که البته یکی دیگر از سازهای کوبه ای در این همنوازی است.
تمپو علاوه بر نام های ذکر شده با نام های دیگری نیز شناخته می شود که از آن جمله می توان به طبل جام، طبل جام، تارابوکا، دبوکا، دمبک و تبلا اشاره کرد.