اولین جمله ای باید بگم اینه که اول از همه یاد بگیرید که احساساتتون رو از رفتارتون متمایز کنین. وقتی شما می گین من آدم عصبانی ای هستم یعنی به خودتون این مجوز رو دادید که دیگران را تخریب کنید و هر رفتار خشونت آمیزی با دیگران داشته باشید. کار مهم این است که ما احساسات خود را بپذیریم و نگذاریم اونها بر ما غلبه کنند. مثلا حس حسادت رو در نظر بگیرید. این حس تا حدی طبیعیه و حتی گاهی باعث پیشرفت شخص هم میشه اما نباید بخشی از هویت ما بشه و رفتارهایمان رو شکل بده جوری که دیگران ما را با اون ویژگی بشناسند! مغز ما مدام به طور پیشفرض به دنبال تلخی ها و ناکامی ها و افکار منفی هست و ما نباید زمینه را برای رشد این احساسات منفی فراهم کنیم. کاری که بای انجام بدیم این هست که احساسات خود را بشناسیم و آنها را بپذیریم و علت آنها را کشف کنیم و حتی آنها رو دوست داشته باشیم. مثلا احساس خشم باید باعث پیشرفت شما بشه، خشم داشتن به یک فرد سمی، قطعا شما را به چالش می کشد که چگونه باید با آنها درست رفتار کنید. یا خشم از والدین کنترلگر شما را باید به سمتی سوق بده که در این زمینه مطالعه کنید و راههای برخورد و زندگی کردن با والدین کنترلگر یا کمالگرا رو بیاموزید و درنتیجه به جای ابراز اون احساس (خشم) درصدد این بربیایین که خودتونو اصلاح کنین و نگذارید که خشم بر شما غلبه کنه رفتار و زندگیتونو تحت الشعاع قرار بده بلکه شما با آگاهی، بتونین از شرایطی که باعث ناراحتی و عصبانیت شما میشن ، رهایی یابید.
مطالب روانشناسی فردی را در سایتمان دنبال کنید و از طریق ارسال دیدگاه، سوالات خود را مطرح کنید.
https://drfahimehrezai.com/