تبدیل کردن دانه‌های سبز به قهوه‌ی خوش بویی که همه به آن علاقه مند باشند، به یک دستگاه بسیار با اهمیت بنام دستگاه رست قهوه وابسته می باشد. ولی در مورد تاریخچه‌ی این دستگاه چقدر اطلاعات کسب کرده ایم؟ دلیل طراحی این چنینی دستگاه ها چیست و در طول زمان چه تغییراتی داشته است؟
رست قهوه در تابه
قهوه از تاریخچه ای بسیار غنی و طولانی برخوردار است. آن طور که مطالعات نشان داده است، آماده کردن قهوه‌ی رست شده به قرن‌ها پیش در آفریقا و خاورمیانه باز می‌گردد. بعد از امپراطوری عثمانی و مستعمرات اروپایی‌ها نوشیدنی قهوه را به سراسر دنیا منتقل کردند. نخستین وسیله شناخته شده‌ی قهوه تابه ای نازک بود که بر روی شعله‌ی مستقیم آتش قرار می‌گرفت. برشته کارها از قاشق‌هایی برای حرکت دادن دانه‌ها استفاده می‌کردند تا اطمینان پیدا کنند همه آن‌ها به خوبی رست می‌شوند (بو داده می‌شوند).
کاملا مشخص است که آن تابه‌ها قابلیت رست مقدار کمی قهوه در یک زمان را دارا بود و حرکت دادن دانه‌ها توسط نیروی انسانی بدین معنی بود که برشته کار ملزم به توجه بسیار زیاد به کل پروسه بود.
رسترهای استوانه ای
بر اساس تحقیقات صورت گرفته، رسترهای استوانه ای به قاهره و به قرن هفدهم باز می‌گردند. این ابزار دانه‌ها را محصور می‌کرد و برای گرما شرایط گسترش در همه محفظه را فراهم می‌نمود. رسترهای استوانه ای همچنین از یک هندل دستی برای حرکت یکنواخت دانه‌ها زمانی که وسیله بر روی شعله‌ی آتش قرار داشته بهره می بردند.
طراحی این چنینی به کاهش دود حاصل از رست قهوه نیز کمک می‌کرد و این موضوع سبب سهولت پروسه‌ی رست می شد. در رسترهای استوانه ای طی سالیان زیاد تغییراتی ایجاد گردید ولی بخش مرکزی آن‌ها یکسان باقی ماند. این طراحی در اروپا و آمریکا کم کم گسترش یافت.
رسترهای صنعتی قهوه
در قرن ۱۹ بسیاری از اختراعات برای رستر در آمریکا و اروپا جوایزی را کسب کردند، هر چند اشخاص زیادی همچنان قهوه‌ی مصرفی خود را در خانه رست می‌کردند.
بسیاری از اختراعات ابتدایی استوانه‌های ساده ای بودند که بر روی یک منبع حرارت جای قرار می گرفتند. تا پیش از گاز رسانی به شهرها از چوب و زغال استفاده می‌شد. ولی چوب و زغال سبب ایجاد طعمی دودی در قهوه می‌شد، بنابراین زمانی که گاز در دسترس قرار گرفت بالافاصله به گزینه‌ی مورد ترجیح اکثر رسترها تبدیل گردید.
ریچارد اوانز (Richard Evans) نخستین رستر قهوه در حجم بالا را در سال ۱۸۲۴ در بریتانیا ساخت. این دستگاه به کاربر اجازه می‌داد تا آخرین دانه‌ی قهوه را از استوانه خارج کند. علاوه بر این از بخشی برخوردار بود که برشته کار می‌توانست نمونه‌ی رست را در اختیار بگیرد.
در سال ۱۸۴۶ در بوستون، جیمز کارتر (James Carter) رستری اختراع نمود که از یک درام آهنی که به یک دیگ متصل می‌شد ساخته شده بود. کل استوانه می‌بایست از دیگ جدا می‌شد و درب‌های درام باز می‌شدند تا قهوه بتواند از آن خارج شده و به منظور خنک شدن بر سینی بریزد. باید گفت که این روش خطرناک و نامناسب بود.
استفاده از جریان الکتریسیته
تا پایان قرن ۲۰ جریان الکتریسیته بیشتر در دسترس مردم بود و صنعت قهوه نیز خود را به این موضوع نزدیک کرد. موتورهای الکتریکی به معنای نیروی کار انسانی کمتر در پروسه‌ی رست بود و به دلیل اینکه جریان الکتریسیته نسبت به شعله‌ی آتش بیشتر قابل پیش بینی بود، نتیجه‌ی رست هم از ثبات بیشتری برخوردار گردید. برای نخستین بار برشته کارها کنترل بیشتری بر گرما با دقت زیاد داشتند و شرایط مساعد قابلیت تکرار پذیری ایجاد گردید.
منبع: https://www.aracup.com