ادبیات فارسی آسمانی خیال‌انگیز دارد. هر ستاره از این آسمان نوری است بی‌بدیل. یکی از این ستاره‌های پر فروغ سعدی است. ابومحمّد مُشرف‌الدین مُصلح بن عبدالله بن مشرّف متخلص به سعدی (۶۰۶ – ۶۹۰ هجری قمری) استاد سخن پارسی است. هر آنچه که از سعدی به‌جا مانده درسی بی رقیب. او که عارفی تمام بود و اشعارش تسلی بخش روح هستند به سال ۶۹۰ هجری سر به بالین خاک نخواهد. آرامگاه سعدی باغی رویایی است در دل شیراز.
این آرامگاه روزگاری پر فراز و نشیب را پس از شیخ سپری کرد. هر ایام نقشی از خاطره برتن مقبره سعدی به‌جا گذاشت. سعدیه مکانی است که در آن می‌توانید ساعاتی با روانی آسوده قدم بزنید و خیال ببافید. سفرزون در این مطلب می‌خواهد گذری داشته باشد بر آستان شیخ اجل همراه مجله گردشگری سفرزون باشید.
آرامگاه سعدی ، خانقاه شیخ
آنچه که امروز مقبره سعدی است روزگاری خانقاه او بوده. این خاک روزهای آخر زندگی سعدی را میزبانی می‌کرده. پس از مرگ شیخ او را در همین مکان دفن کردند. این آغاز راه پر فراز و نشیب این مقبره بود.
برای نخستین بار شمس‌الدین محمد صاحب‌دیوانی وزیر معروف اباقاخان مقبره‌ای برای سعدی ساخت. مردمی که برای بازدید از این آرامگاه می‌آمدند لباس‌های خود را در حوض‌های آن می‌شستند. این بطوطه نوشته‌ای در این خصوص دارد که قدیمی‌ترین گزارش از آرامگاه است. طبق این نوشته علت این‌کار مردم مقدس شمردن آب این حوض‌های مرمر است.
در سال ۹۹۸ هجری قمری آرامگاه سعدی توسط یعقوب ذوالقدر؛ حکمران فارس، به‌طور کامل تخریب شد!
آنچه امروز از آرامگاه سعدی می‌بینیم
ساختمانی که محسن فروغی و علی اکبر صادق طراحی کردند به سبک ایرانی است. با وارد شدن به مجموعه و عبور از بین درختان شکوه بنایی سفید رنگ و رفیع در نگاه‌تان می‌نشیند. آنچه که از آرامگاه سعدی دیده می‌شود بنایی مکعبی است. اما فضای داخلی آرامگاه هشت ضلع دارد. دیوارهای آرامگاه را از مرمر و گنبد آن‌را لاجورد انتخاب کرده‌اند.
هشت ستون قهوه‌ای رنگ در برابر مقبره قرار دارند. قبرسعدی در میان فضای دو ایوان عمود بر هم است. سقف را در این نقطه کاشی‌های فیروزه‌ای فرا گرفته‌اند.سنگ قبر یادگار علی اکبر خان قوام الملک است که رنگی سرخ سماقی دارد. در سراسر این فضای هشت ضلعی کتیبه‌هایی از گلستان، بوستان، قصاید، بدایع و طیبات شیخ اجل