در سالیان اخیر علاوه بر شرایط پاندمی ویروس ها و بیماری ها، اتفاقات پیش بینی نشده ی دیگری نیز بر سیاست های تجاری و اجتماعی یک جامعه تاثیرات منفی بسیاری گذاشته است. از جمله ی این حوادث پیش بینی نشده می توان به شرایط غیر قابل تحمل هوای آلوده و یا شرایط جنگ ها و حملات تروریسمی اشاره کرد.
در چنین شرایطی به طور حتم کارمندان برای حفظ سلامتی و جان خود ترجیح می دهند تا محل کار خود را رها کنند وبه ناچار نقش مهم خود را در یک سازمان نادیده بگیرند؛ بنابراین سیاست های دورکاری می بایست به صورت کلی وجزئی بخش مهمی از طرح های احتمالی یک سازمان باشد و با فراهم آوردن امکانات دورکاری علاوه بر فعال نگه داشتن یک سازمان ، به افراد این اجازه را بدهد تا بتوانند به صورت غیر حضوری و در کمال آرامش روحی و سلامت جسمی به فعالیت های پیشین خود ادامه دهند .
ضرورت دورکاری در این شرایط چیست؟
باید دید که آیا اجرایی شدن مبحث دورکاری در شرایط اضطراری و همه گیری بیماری ها برای برخی از مشاغل و سازمان های مهم و حیاتی یک جامعه امکان پذیر است؟ آیا مدیران چنین سازمان هایی توانایی دورکار کردن تمامی پرسنل خود را دارند؟ و یا دست کم چگونه می توان چنین سیاست های مهم کاری را در خلال فعالیت های روزمره ی آن ها بگنجانیم؟
یکی از راهکارهای اساسی جوامع درگیر با بیماری ها از جمله ویروس کرونا، اولویت بندیی مشاغل حیاتی آن ها جهت ادامه ی روند فعالیتشان است. که دراین زمینه نیاز به سازماندهی و مهارت آموزی مجدد پرسنل خود دارند از جمله آن ها بیمارستان ها وخدمه نظافتی آن ها و همچنین ارائه دهندگان خدمات عمومی موجود در جامعه هستند.
مدیران چنین مجموعه هایی می بایست با ایجاد تغییردر شیفت کاری پرسنلی که نقش مهم مجموعه را دارند(پزشکان،پرستاران،بهیاران،پاکبان هاو غیره...) و نیز با پیاده سازی سیاست اضطرای برای کارمندان اداری خود تا آنجا که ممکن است از جان آنها در مقابل ویروس مهلک کرونا محافظت کنند.
چه چالش هایی پیش روی اجرایی کردن دورکاری وجود دارد؟
نگرانی مهم و چالش برانگیز دیگری که در شرایط دورکاری بسیار مورد توجه قرار گرفته است شرایط روحی پرسنل و تقسیم کار صحیح بین آنهاست؛ چرا که فرد ممکن است با احساس شدید انزوا رو به رو شود و درباره ی نقش خود در وضعیت جدید، دچار اضطراب و سردرگمی بسیاری شود و همین امر در طولانی مدت عواقب فاجعه بار و جبران ناپذیری در پیشبرد اهداف یک مجموعه خواهد داشت.
نگرانی قابل توجه دیگر، بحث نحوه ی ارتباط بین پرسنل است؛ چرا که توزیع ناهموار وظایف می تواند منجر به از دست دادن بهره وری نیروی فعال کاری باشد؛ همچنین کارمندان ممکن است به دلیل محدودیت ارتباط با یکدیگردچار عدم تعامل کاری شوند ضمن اینکه به برخی از اطلاعات مهم کاری دسترسی نداشته باشند و یا به دلیل عدم استفاده ی صحیح از راهکارهای تکنولوژی بخشی از آن ها را از دست بدهند.
در چنین شرایطی که وضعیت دورکاری در بین کسب و کارها با استقبال زیادی رو به رو شده است، جهت ایجاد نظم بین پرسنل می توان خط مشی مشخصی ایجاد کرد، نقش ها و مسعولیت های مهم و جانبی را تعیین نمود و تیم های برتر را جهت نظارت بر عملکرد دیگر کارکنان، بیش از پیش توانمند کرد.
منبع: سایت دینگ