اختلال هیستری نوعی اختلال روانی است که در گروه اختلالات اضطرابی قرار دارد و فرد مبتلا علایم بیماری را نشان می دهد که هیچ علت پزشکی برای آن یافت نمی شود. مثلا فرد بدون هیچ صدمه و علت پزشکی ناگهان احساس فلج بودن می کند در حالی که علت این اختلال تماما در روان فرد است نه جسم او.
ممکن است برخی این عارضه را با تمارض اشتباه بگیرند چرا که فرد حس می کند ناراحتی او را پزشکان تشخیص نمی دهند. در حالی که این عارضه منشا روانی دارد و نمود جسمانی پیدا می کند.
در ادامه به بررسی کامل این اختلال پرداخته ایم. اگر می خواهید این اختلال را بهتر بشناسید خواندن این مقاله را به شما توصیه می کنیم.
فرد مبتلا به این بیماری علایمی را نشان می دهد که دلیلی پزشکی برای وقوع آن یافت نمی شود یعنی در حالی که فرد سالم است یک عضو از بدن او لمس می شود یا نمی تواند راه برود یا ناگهان نمی تواند بشنود یا ببیند. این درحالی اتفاق می افتد که اعضای بدن او سالم است.
اختلال هیستری در اثر اضطراب به وجود می آید و علایم گسترده ای را می تواند نشان دهد از جمله آنها بی حسی اندام ها، گزگز کردن و مورمور شدن، فلج عمومی، لمس شدن قسمتی از بدن، تشنج، نابینایی، ناشنوایی و حرف نزدن است.
شخصیت مبتلا به این بیماری وابسته به دیگران است نمی تواند به تنهایی امور خود را انجام دهد. استقلال فکری ندارد و دوست ندارد برای خود تصمیم بگیرد و همیشه منتظر است دیگران برایشان تصمیم بگیرند.
این افراد خود را قبول ندارند و اعتماد به نفس بسیار پایینی دارند. این بیماران افراد شکننده ای هستند که به تایید دیگران بسیار نیاز دارند برای این که بدانند در نظر دیگران ارزشمندند مدام در مورد خود از آنها نظر می خواهند.
این افراد در جهت بدست آوردن توجه دیگران حرکات و رفتارهای خاصی از خود نشان می دهند. آنها به هر ابزاری متوسل می شوند تا محبت بقیه را بدست آورند.
گاهی گریه و زاری می کنند گاهی ایما و اشاره نامتعارفی دارند و گاهی به آرایش های غلیظ متوسل می شوند. آنها دوست دارند کانون توجه و محبت شده و مانند بتی پرستیده شوند.
این افراد در مهمانی ها و در جمع ها سعی می کنند حرکات نمایشی از خود بروز دهند تا خاطره ای از خود به جای بگذارند. این طیف حرکات می تواند متفاوت باشد از رفتارهای تحسین برانگیز و ظریف گرفته تا رفتارهای تند که همگی در جهت جلب توجه بروز داده می شود.
این افراد احساسات سطحی را تجربه می کنند. در مورد یک موضوع هر چند وقت یک بار احساسات متفاوتی را تجربه می کنند و مدام از حالتی به حالت دیگر تغییر می کنند. این افراد احساسات عمیق را تجربه نمی کنند.
این افراد در بیشتر مواقع حالت هیجان زده ای دارند و به صورت متناوبی دچار غم، شادی، بدبینی و خوشبینی می شوند.
وقتی در مورد مسئله ای حرف می زنند سعی می کنند به موضوع آب و تاب بیشتری بدهند و آن را بزرگتر از آن چیزی که هست نشان دهند یا حتی در مواردی موضوع را کم اهمیت جلوه دهند و کوچکتر از حد واقعی نشان دهند.
افراد هیستریکال افرادی وابسته ای هستند که مهر طلب بوده و این مهر طلبی را ابزاری برای رام کردن دیگران استفاده می کند. در واقع بیمار هیستریکال یک خودمحور است که به طور محترمانه دیگران را استعمار می کند.
به علت وابستگی زیاد این افراد از تنهایی هراس دارند در هر حالتی تحمل تنهایی را ندارند و در صورت تنهایی به تلفن پناه می برند و سرانجام کسی را پیدا می کنند که حاضر شود با او صحبت کند.
این افراد به سرعت هر چیزی را باور می کنند و راحت تحت تاثیر دیگرانند. به سرعت فریب اشخاص را می خورند و فضا و اشخاص به سرعت آنها را تحت تاثیر قرار می دهد به گونه ای که به سرعت خود را از یاد می برند.
تحریک پذیری در این گونه افراد زیاد است به گونه ای که به سرعت به محرک ها واکنش های تندی نشان می دهند. زود عصبانی می شوند یا از چیزی به شدت خوششان می آید یا به شدت از آن متنفرند.
فرد مبتلا به هیستریک علایمی را از خود بروز می دهد که در ادامه به بررسی آنها می پردازیم.
در این حالت در قسمتی از بدن یک درد ساختگی تولید شده که مکرر تکرار می شود. این درد اختلال جسمی در نظر گرفته می شود و ممکن است در پی آن مسائلی مانند تنگی نفس، ضعف دست و پا فرد را درگیر خود کند.
ممکن است اختلال هیستریک باعث ضعف تکلم فرد شود و در برخی موارد پویایی فرد نیز کم می شود.
فرد مبتلا ممکن است برخی حرکت های غیرارادی از جمله لرزش، حرکات تکانشی و پرتابی، فلج ناگهانی، تشنج هیستریک (تشنج کاذب) را از خود نشان دهد.
این افراد در مقابل مسائل منطقی بسیار کم توجه شده و کمتر قانع می شوند. برای کاهش این علایم دوره های درمانی به فرد پیشنهاد می شود.
علت عمده این عارضه استرس و اضطراب است که این افراد در ضمن درگیری با این حس، آن را به دیگران انتقال می دهند. این افراد وابسته بوده و تمایلی به گرفتن تصمیم گیری ندارند و می خواهند دیگران این کار را برای آنها انجام دهند و این گونه توجه بیشتری را طالب هستند.
تشخیص درست، گام اول در درمان این بیماری است. با توجه به این که بیشتر اختلالات روحی را نمی توان با آزمایش دقیق تشخیص داد. بنابراین متخصصان سوالاتی در مورد احساسات و تنش های فرد از او می پرسند و جواب ها بررسی شده و بازخوردهای فرد در نظر گرفته می شود.
یک متخصص برای تشخیص دقیق تر، عکس العمل های فرد را در شرایط استرس زا بررسی می کند و سوابق بیماری های روحی و روانی فرد را در نظر گرفته و نسبت به بررسی رفتارهای فرد دقیق تر می شود.