اضطراب اجتماعی(social anxiety disorder) که گاهی از آن به عنوان هراس اجتماعی یا فوبیای اجتماعی یاد می شود، نوعی اختلال اضطرابی است که باعث ایجاد ترس شدید در محیط های اجتماعی می شود. افراد مبتلا به این اختلال در صحبت، ملاقات با افراد جدید و شرکت در اجتماع دچار مشکل می شوند در نتیجه قسمتی از فعالیت های روزمره شان مختل می شود.
آن ها از قضاوت های دیگران می ترسند. حتی ممکن است بدانند که ترس هایشان غیرمنطقی یا نامعقول است، اما در غلبه بر آن ها احساس ناتوانی می کنند.
طبق نظریه های اضطراب اجتماعی، این اختلال با کمرویی متفاوت است. کمرویی معمولاً کوتاه مدت است و زندگی فرد را مختل نمی کند. اما اضطراب اجتماعی مداوم و ناتوان کننده است.
اضطراب اجتماعی توانایی فرد در موارد زیر تحت تاثیر قرار می دهد:
- کار
- حضور در مدرسه
- ایجاد روابط نزدیک با افراد خارج از خانواده
طبق گزارش انجمن اضطراب و افسردگی آمریکا (ADAA)، حدود 15 میلیون بزرگسال آمریکایی دارای اختلال اضطراب اجتماعی هستند. علائم این اختلال ممکن است در حدود سن 13 سالگی شروع شود.
افراد مبتلا به هراس اجتماعی در زمان تعاملات اجتماعی ممکن است با علائم جسمی زیر مواجه شوند:
- خجالت زدگی
- حالت تهوع
- تعریق بیش از حد
- لرزش
- مشکل در صحبت کردن
- سرگیجه یا سبکی سر
- ضربان قلب سریع
همچنین علائم روانی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- نگرانی شدید در مورد موقعیت های اجتماعی روزها یا هفته ها قبل از رویداد
- اجتناب از حضور در موقعیت های اجتماعی
- از دست دادن کار به دلیل اضطراب
طبیعی است که گاهی اوقات احساس اضطراب کنید. با این حال، وقتی دچار هراس اجتماعی هستید، دائماً ترس دارید که توسط دیگران مورد قضاوت قرار بگیرید یا در مقابل آن ها تحقیر شوید.
شما ممکن است از همه موقعیت های اجتماعی اجتناب کنید، از جمله:
- پرسیدن سوال
- مصاحبه های شغلی
- خرید کردن
- استفاده از سرویس های بهداشتی عمومی
- صحبت کردن با تلفن
- غذا خوردن در جمع
علائم اضطراب اجتماعی ممکن است در همه شرایط ظاهر نشود. شما می توانید اضطراب محدود یا اضطراب انتخابی داشته باشید. به عنوان مثال، علائم ممکن است فقط زمانی ظاهر شود که در حضور مردم غذا می خورید یا با افراد غریبه صحبت می کنید.
در صورت داشتن یک مورد شدید، علائم می تواند در همه محیط های اجتماعی ظاهر شود.
علت دقیق هراس اجتماعی ناشناخته است. با این حال، تحقیقات فعلی این ایده را تأیید می کند که این اختلال ناشی از ترکیبی از عوامل محیطی و ژنتیک است.
البته تجربیات منفی نیز ممکن است به این اختلال کمک کنند، از جمله:
- درگیری های خانوادگی
- سوء استفاده جنسی و…
ناهنجاری های جسمی مانند عدم تعادل سروتونین نیز ممکن است به این بیماری کمک کند. سروتونین یک ماده شیمیایی در مغز است که به تنظیم خلق و خو کمک می کند.
اختلالات اضطرابی می تواند در تمام افراد خانواده مشاهده شود. با این حال، محققان مطمئن نیستند که آیا آن ها واقعاً با عوامل ژنتیکی مرتبط هستند یا خیر.
به عنوان مثال، یک کودک ممکن است با یادگیری رفتار یکی از والدین خود که دارای اختلال اضطراب است، به این بیماری مبتلا شود. کودکان همچنین می توانند در نتیجه پرورش در محیط های کنترل کننده یا محافظت کننده دچار اختلالات اضطرابی شوند.
چندین نوع درمان برای اختلال اضطراب اجتماعی در دسترس است. توجه داشته باشید که نتایج درمان در افراد مختلف، متفاوت است. برخی افراد فقط به یک نوع درمان نیاز دارند.
درحالی که دیگران ممکن است به بیش از یک مورد نیاز داشته باشند. ممکن است پزشک شما را برای درمان به مشاور ارجاع دهد. گاهی اوقات، ارائه دهندگان مراقبت های اولیه ممکن است دارویی برای درمان علائم پیشنهاد کنند.
گزینه های درمانی اختلال اضطراب اجتماعی عبارتند از:
- درمان رفتاری شناختی
این درمان به شما کمک می کند تا نحوه کنترل اضطراب از طریق آرامش و تنفس را یاد بگیرید و در پایان درمان میتوانید افکار منفی را با افکار مثبت جایگزین کنید.
- درمان از طریق مواجهه
این نوع درمان به شما کمک می کند تا به تدریج با موقعیت های اجتماعی روبرو شوید، نه این که از آن ها اجتناب کنید.
- گروه درمانی
گروه درمانی نوع دیگری از درمان های موثر برای اختلال اضطراب است. این درمان به شما کمک می کند مهارت ها و تکنیک های اجتماعی را برای تعامل با افراد در محیط های مختلف، بیاموزید.
شرکت در گروه درمانی با افراد دیگری که ترس های مشابهی دارند ممکن است باعث شود احساس تنهایی کمتری داشته باشید. این به شما فرصتی می دهد تا مهارت های جدید خود را تمرین کنید.
درمان های خانگی شامل موارد زیر است:
- اجتناب از مصرف بیش از حد کافئین، خوراکی هایی مانند قهوه، شکلات و نوشابه محرک هستند و ممکن است اضطراب را افزایش دهند.
- داشتن خواب زیاد، حداقل هشت ساعت خواب در شب توصیه می شود. کمبود خواب می تواند اضطراب را افزایش داده و علائم هراس اجتماعی را بدتر کند.
اگر وضعیت شما با درمان و تغییر شیوه زندگی بهبود نیابد، ممکن است پزشک شما داروهایی برای درمان اضطراب و افسردگی تجویز کند. این داروها اختلال اضطراب اجتماعی را درمان نمی کنند. با این حال، آن ها می توانند علائم شما را بهبود بخشیده و به شما در عملکرد بهتر در زندگی روزمره کمک کنند.