یکی از بیماری هایی که در کودکان مشاهده می شود، اختلال اوتیسم است. حتما شما نیز با کودکانی که به این بیماری مبتلا هستند، برخورد داشته اید. این اختلال باعث می شود که این کودکان نتوانند ارتباط درستی با شما داشته باشند.
اوتیسم (Autism) یک اختلال نورولوژیکی است که معمولا خودش را در سال های اولیه رشد کودک نشان می دهد. این اختلال باعث می شود که مغز کودک در زمینه رفتارهای اجتماعی و مهارت های ارتباطی عملکرد نادرستی داشته باشد.
اختلال اوتیسم مزاحم یادگیری ارتباط و نحوه تعامل با دیگران خواهد شد و کودکانی که به این بیماری مبتلا هستند، در زمینه ارتباط کلامی، ارتباط غیر کلامی، مهارت های شناختی معمولی، رفتارهای اجتماعی، فعالیت های سرگرم کننده و بازی با دیگران، مشکل خواهند داشت.
کودکان درگیر اوتیسم، معمولا تمایلات شدید و ویژه ای به برخی از رفتارها دارند. این کودکان در برابر تغییر رفتارهای کلیشه ای و تکراری مقاومت نشان می دهند و در ارتباطات چشمی نیز مشکل دارند و نمی توانند پاسخ مناسبی به محرکات محیطی دهند.
این اختلال در روند رشد کودک تاثیر بسزایی داشته و در صورتی که زود تشخیص داده شده و زودتر درمان شود، نتیجه بهتری خواهد داشت.
اوتیسم در زمان کودکی خود را نشان می دهد و برخی از والدین قبل از 1 سالگی کودک به این مشکل پی می برند؛ اما به طور کامل در دو سالگی این بیماری قابل تشخیص است.
از علائم و نشانه های این بیماری می توان به موارد زیر اشاره کرد:
کودک مبتلا به اوتیسم تا 5 ماهگی هیچ لبخند اجتماعی نمی زند؛ یعنی از ارتباط دیگران شاد نمی شود.
این کودکان معمولا تا 6 ماهی نمی خندند.
کودکان اوتیسمی تا 6 ماهگی ارتباط چشمی با کسی برقرار نمی کنند و اگر هم این ارتباط وجود داشته باشد، ناقص خواهد بود.
این کودکان تا 8 ماهگی توجهی به بازی های دالی یاداکی ندارند و از آن لذت نمی برند.
در کودکان اوتیسمی تا 9 ماهگی هیچ آوایی وجود ندارد و ارتباط غیرکلامی نیز با کسی ندارند. (معمولا در این سن کودک باید با آوا یا انجام حرکاتی با دیگران صحبت کند و یا از چهره افراد تقلید کند.)
در یک سالگی این کودکان هیچ واکنشی به اسم خود ندارند و یا برای خواسته های خود هیچ ارتباط غیرکلامی برقرار نمی کنند.
تا یک سالگی این کودکان برای آرامش یا رفع نیازهای خود به دنبال پدر و مادر نمی گردند.
کودکان مبتلا به اوتیسم تا 16 ماهگی هیچ کلمه ای را به زبان نمی آورند.
این کودکان در سن 18 ماهگی مثل همسالان خود بازی نمی کنند.
در 2 سالگی کودک مبتلا به اوتیسم هیچ جمله مشخص و معنی داری را نمی گوید.
هنوز دلیلی قطعی و دقیقی برای این بیماری وجود ندارد. پیشتر بسیاری از محققان دلایل ایجاد این اختلال را مشکلات ژنتیکی می دانستند؛ اما بعدها با ریشه یابی این بیماری مشخص شد که علل زیستی نیز در بروز این بیماری تاثیر عمده ای دارند.
بنابراین علل بیماری اوتیسم را می توان به صورت زیر عنوان کرد:
62 درصد علل زیست محیطی یعنی آلاینده های زیست محیطی و تخریبی که در محیط زندگی انسان به وجود آمده اند.
علل ژنتیکی
جنسیت (پسران 4 برابر بیشتر از دختران به این بیماری مبتلا می شوند.)
زایمان زودرس؛ نوزادانی که پیش از هفته 26 بارداری متولد می شوند، بیشتر به اوتیسم مبتلا می شوند.
کم وزن بودن نوزاد در زمان تولد
سابقه بیماری اوتیسم در خانواده؛ یعنی اگر قبلا در این خانواده فرزند دیگری به اوتیسم مبتلا باشد، ریسک ابتلای فرزند دیگر نیز به اوتیسم وجود دارد.
وجود اختلالات اسکیزوفرنی و یا اختلالات اوتیسم والدین نیز باعث می شود ریسک بروز این بیماری در کودک افزایش یابد.
سندروم ایکس شکننده (اختلال ارثی که باعث اختلالات عصبی می شود.)، سندروم اسکلروز توبروز (سندرمی که که باعث تومورهای خوش خیم در سیستم مغزی عصبی می شود)، سندروم رت (Rett) (بیماری ژنتیکی دخترها که باعث کند شدن رشد مغز می شود) و ناتوانی ذهنی از جمله مواردی هستند که بر ایجاد اوتیسم نقش دارند.
سن والدین؛ والدین بالای 35 سال یا مادران زیر 20 سال نیز ریسک ابتلا به اوتیسم را افزایش می دهند.
شرایط بارداری مادر نیز در ابتلای کودک به اوتیسم نقش عمده ای دارد. اگر فاصله بین بارداری های مادر کوتاه باشد، احتمال ابتلای کودک به اوتیسم بالا می رود. همچنین تغذیه مادر و استفاده از غذاهای ناسالم و غیر طبیعی باعث می شود که خطر ابتلای کودک به اوتیسم بالا رود.
معمولا این بیماری در 18 ماهگی خود را نشان می دهد؛ البته شاید در مواردی قبل از 18 ماهگی نیز علائم این بیماری مشاهده شوند؛ اما تشخیص قطعی آن در 2 سالگی امکان پذیر است.
برای تشخیص این بیماری روش هایی مانند آزمایش خون، اسکن و… مناسب نیستند. بلکه متخصصین بر اساس رفتارها و سیر رشد کودک با توجه به استانداردها به این موضوع پی می برند.
اوتیسم در 3 سطح وجود دارد. این سه سطح به صورت زیر می باشند:
سطح 1
در این سطح که به آن اوتیسم خفیف نیز می گویند، افراد مبتلا مهارت های ارتباطی و تعاملی قابل توجهی با دیگران دارند. این کودکان قادر به گفتگو هستند؛ اما نمی توانند این گفتگو یا شوخی را ادامه دهند. در این سطح کودک قادر است که دستیابی کند گرچه مشکلاتی را خواهد داشت.
سطح 2
افرادی که دارای اوتیسم سطح دو هستند، نیاز به پشتیبانی قابل توجهی دارند. این کودکان مهارت های کلامی و غیر کلامی برای برقراری ارتباط ندارند و باید از طرف دیگران حمایت شوند. این مساله باعث ایجاد مشکلات و دشواری های فراوان در زندگی روزمره آنها خواهد شد.
سطح 3
این سطح اوتیسم شدیدترین سطح آن است و افراد مبتلا به آن نیاز به پشتیبانی اساسی و فراوان دارند. در این افراد رفتارهای تکراری، فعالیت ها و گفتارهای تکراری مشاهده می شود و این افراد نمی توانند با تغییرات و محدودیت ها سازگار شوند.
روش های پیشنهادی برای درمان این بیماری شامل موارد زیر می باشد:
رفتاردرمانی
بازی درمانی
کاردرمانی
فیزیوتراپی
گفتار درمانی
همچنین برای مدیریت این بیماری می توان از موارد زیر اشاره کرد:
ویتامین هایی با دوز بالا
آهن زدایی از بدن فرد
درمان با اکسیژن پرفشار
استفاده از ملاتونین برای رفع مشکلات
همچنین بهتر است که افراد مبتلا از یک رژیم غذایی سالم و طبیعی استفاده کنند. این افراد به هیچ عنوان نباید از مواد افزودنی مصنوعی تغذیه کنند.
غذاهای این افراد باید شامل موارد زیر باشد:
میوه و سبزیجات تازه
مرغ بدون پوست
ماهی
چربی اشباع نشده
آب به مقدار فراوان
البته برخی از کارشناسان توصیه می کنند که گلوتن در رژیم غذایی افراد مبتلا به اوتیسم نباشد. گلوتن معمولا در گندم، جو و سایر غلات یافت می شود و باعث ایجاد التهاب و عوارض دیگر در بدن بیماران مبتلا به اوتیسم خواهد شد.