درونگرایی و برونگرایی یکی از اصلی ترین خصوصیات شخصیتی است که بسیاری از نظریه های شخصیتی آن را در خود جای داده اند.
در درونگرایی فرد روی درون متمرکز است و افکار و احساسات خود را دنبال می کند و کمتر محرک های بیرونی را دنبال می کند. درونگراها چیزی در حدود 25 تا 40 درصد جمعیت را تشکیل می دهند.
در ابتدا درونگرایی و برون گرایی را به صورت دو قطب تلقی می کردند اما واقعیت این است که این خصوصیات طیفی هستند و همه ما درصدی از درونگرایی و برونگرایی را در درون خود داریم.
عناوین درونگرایی و برون گرایی را ابتدا کارل یونگ مطرح کرد و بعد از آن در نظریه big five مایرز-برگز مورد استفاده قرار گرفت. طبق بسیاری از نظریه های روانشناسی هر کس درجاتی از درونگرایی و برونگرایی را در درون خود دارد اما تمایل فرد به یکی بیشتر از دیگری است.
برخلاف برونگراها که از جمع انرژی می گیرند، درونگراها در جمع مجبورند انرژی صرف کنند. بنابراین تمایل دارند ساکت و کم حرف بمانند. این افراد پس از شرکت در مهمانی زمانی را به خود اختصاص می دهند تا در تنهایی تجدید نیرو کنند.
متاسفانه درونگراها را با افراد خجول و یا افراد افسرده اشتباه می گیرند و با قضاوت های نابجا باعث کاهش اعتماد به نفس در این افراد می شوند. در حالی که درونگرایی خود دارای ویژگی ها و مزایایی است.
مغز درونگراها و برون گراها کمی متفاوت عمل می کند. جریان خون در مغز درونگراها بیشتر در لوب پیشانی بیشتر است. این قسمت مسئول به خاطرسپاری مشکلات برنامه ریزی حل آنهاست.
این که ما درونگرا باشیم یا برونگرا توسط ژن های ما تعیین می شود. هورمون های بدن و نحوه پاسخی که فرد به محرک ها می دهد مشخص می کند که ما جزو کدام دسته هستیم.
در مغز ما شبکه ای از سلول ها به نام RAS وجود دارد که مسئول تنظیم تحریک پذیری و مقابله با تهدیدات است. در درونگراها سطح تحریک پذیری پایین است بنابراین این افراد به سرعت احساس تهدید می کنند و بی قرار می شوند.
بودن در جمع های شلوغ باعث صرف انرژی زیاد در آنها شده سطح هوشیاری آنها را بالا می برد، بنابراین سعی می کنند از قرارگرفتن در محیط هایی که مغزشان را تحریک می کنند خودداری کنند. یا پس از قرارگیری در این محیط ها به سرعت به جایی فرار می کنند تا تنها باشند و بتوانند خود را شارژ کنند.
در درونگرایی فرد دوست دارد به جای شرکت در مهمانی ها در خانه بماند و به سرگرمی های خود بپردازد. کتاب بخواند یا با کامپیوتر کار کند. علت این کار فقط ترجیحات فرد است، نه لزوما اضطراب. افراد درونگرا اجتماعی ترجیح می‌دهند تنها باشند.
در این نوع از درونگرایی فرد اهل اندیشه و تفکر است. او از حضور در جمع های شلوغ پرهیز می کند و غالبا در دنیای خیالی خود زندگی می کند. او روان رنجور نیست فقط ذهن خلاقی دارد.
این فرد در حضور غریبه ها احساس اضطراب و نا امنی دارد. حتی در زمان تنهایی نیز این اضطراب در وجود آنها است. این افراد از مشکلات احتمالی می ترسند و قبل از اجرای هر برنامه ای موقعیت را کاملا تجزیه تحلیل می کنند و کمتر به مهارت های اجتماعی خود تکیه می کنند.
مردم این نوع را به عنوان یک محتاط می شناسند. این افراد زمان زیادی برای تصمیم گیری نیاز دارد. این افراد رفتار قاطعانه ای ندارند.
برخی از خصوصیات مثبتی که در میان درونگراها مشترک است. از جمله:
افراد درونگرا شنوندگان خوبی هستند. این نقطه قوت آنها است و باعث می شود بسیار نزد دوستان و همکاران خود محبوب باشند. افراد درونگرا صبورند و بهتر بقیه را درک می کنند چرا که پردازش اطلاعات در آنها درونی است.
درونگراها بهتر از بقیه گوش می کنند اما صحبت کردن برای آنها تولید نا امنی می کند. بنابراین ترجیح می دهند تنها زمانی صحبت کنند که حرفی برای گفتن دارند و این کلمات را با نهایت دقت بیان می کنند در نتیجه با کیفیت تر صحبت می کنند.
درونگراها از قدرت مشاهده خوبی نیز برخوردارند. یک درونگرا در جمع به آرامی می نشیند و تمام اطلاعات را دریافت کرده و به صورت انتقادی تحلیل می‌کند.
این افراد حالت چهره و زبان بدن دیگران را بهتر از بقیه درک کرده و زود متوجه می شوند یک فرد چه فکر می کند و چه احساسی دارد. این ویژگی باعث می شود فرد درونگرا ارتباط بهتری با اطرافیانش داشته باشد.
دیگر خصوصیات افراد درونگرا عبارتند از:
دارای تخیل قوی و خلاقیت زیاد
باوجدان و با دقت در محیط کار
ممکن است یک نابغه باشد.
زیاد به مشکلات می اندیشند و همواره در پی راه حل هستند.
دایره دوستی کوچکی دارند.