آیا شما هم به عنوان والد یا میزبان با این صحنه مواجه شدید که بچه ها در مهمانی یا دورهمی های خارج از منزل غیر قابل کنترل می شوند و به شدت هیجانی رفتار می کنند؟ قطعا” تحمل چنین صحنه هایی از جایگاه والدین و میزبان بسیار سخت و گاها” طاقت فرسا است.
شاید جیغ زدن، تخریب کردن، رفتارهایی که حتی برای خود والدین هم عجیب هستند، همه از کودکانی سر می‌زنند که به خاطر سختگیری‌های والدین شان، در خانه محدود هستند و در حضور دیگران، می‌خواهند همه محدودیت ها را از بین ببرند و رفتار والدین شان را تلافی کنند.
اما یادمان باشد گاهی بچه ها در محلهای خاصی بیش از حد هیجانی می شوند و حتی فقط می خواهند خوشحالی خود را نشان دهند.
پس اول باید مشخص شود که چرا کودک این کار را انجام می دهد. به نوعی همیشه در مواجهه با هر مسئله ای اول باید به دنبال علت بگردیم.
والدین باید از خود بپرسند چرا بچه این کارها را می کند؟ آیا او را به زور آورده‌اند و فرزندشان با حضور در این جمع مضطرب می شود؟ آیا رابطه خوبی با اهالی آن مهمانی ندارند؟
آیا قبل از مهمانی، با او دعوا و کج خلقی شده است؟
در این صورت احتمالا او با نشان دادن این واکنش های عصبی، به دنبال تلافی است.
آیا خیلی خوشحال است؟ آیا در آن مجلس مثلا تولد جاذبه های محیطی زیادی برای او وجود دارد که دوست دارد با آنها بازی کند؟
شاید در روزهایی که کودک با والدینش تنهاست، به دلیل اینکه می داند هر کسی مشغول کار خودش است، با خود بازی می کند و رفتار مخربی را نشان نمی دهد. و در جمع که قرار می گیرد مورد توجه است و این دریافت توجه برایش به شدت لذت بخش و هیجان انگیز است.
از طرف دیگر شاید زمانی که مهمان می آید یا او با خانواده اش به جمعی غریبه وارد می شود، در حضور دیگران مقررات را رعایت نمی کند، چرا که می داند والدین در حضور دیگران با او برخورد همیشگی را نمی کنند و این دوگانگی رفتار با کودک فرصت ابراز رفتارهای عجیبی را برایش فراهم می کند.
او این شرایط را به عنوان فرصتی برای استقلال و نشان دادن اینکه من هم می توانم کاری بکنم، تلقی می کند.
فضای مهمانی، برای او فضای لجبازی است. هم گاهی توجه مثبت و تایید و خنده دیگران را دارد و گاهی توجه منفی و نگاه های سنگین و اخم آلود والدین و حتی میزبان و سایر افراد را. اما به هرحال در جمع با شلوغ کاری می تواند توجه ها را به خود جلب کند.
به عبارتی دیگر معمولا این بچه ها یاد گرفته اند که پدر و مادر در حضور دیگران واکنش های همیشگی را نشان نمی دهند.
چنین کودکی تنها به دنبال جلب نگاه والدین است. برای او مهم نیست که این نگاه همراه با خشم باشد یا مهربانی. او حتی به جلب توجه منفی هم راضی است و از اینکه آدم ها، حتی برای نصیحت یا دعوا کردن سراغش می آیند و با او حرف می زنند، لذت می برد.
بعد از ریشه یابی مشکل و برطرف کردن دلیل اصلی، والدین باید برای اصلاح این عادت که در کودک ریشه دوانده، تلاش کنند. آنها باید دایره ای از رفتار قاطعانه و مهربان را در نظر بگیرند و بر اساس آن عمل کنند.
هم قوانین داشته باشند و هم برای حضور ذر مهمانی برنامه سرگرمی کودکان را نیز درنظر گرفته و چیزهایی را فراهم کنند تا کودکان نیز در آرامش بیشتری سرگرم باشند.
از طرف دیگر میزبان نیز می تواند در کنار برنامه ریزی برای پذیرایی از مهمانان برنامه سرگرمی و مدیریت کودکان را نیز داشته باشد و از قبل برای آن فکر کرده باشد.
در این شرایط نه باید به کودک باج داد و نه باید با سختگیری بیش از حد، این تصور را در او ایجاد کرد که دیگر کسی دوستش ندارد.