مرغ عشق با نام علمی Melopsittacus undulatus ، پرنده ایست اهلی از راسته طوطی سانان که خواستگاه اصلی آن به کشور استرالیا برمی گردد. در اواخر قرن هفدهم، هزاران قطعه از دسته های وحشی این پرنده، در جنگل های استرالیا دیده شد و در اوایل قرن هجدهم توسط جورج شامو که مدیر جانور شناسی موزه بریتانیا بود، وارد اروپا شد . در اواسط قرن هجدهم، یک زیست شناس به نام جان گولد به استرالیا آمد و چندین قطعه از مرغ عشق را به انگلستان برد این پرنده بنام باجریگار در بین مردم انگلیس، شهرت یافت. مرغ عشق آنقدر محبوبیت پیدا کرد که کشتی های بزرگی از کشورهای مختلف مثل بلژیک و هلند، چندین قطعه از این پرنده را وارد اروپا کردند و پس از اهلی شدن به فرانسه و آلمان صادر شد. در این مقاله قصد دارم شما را با فرایند پرورش مرغ عشق آشناکنیم پس با ما همراه باشد.
مشخصات ظاهری مرغ عشق
طول آنها ۱۸ سانتی متر و وزن تقریبی آنها در حدود ۴۵۰ گرم است. مرغ عشق تنوع زیادی در رنگ بندی دارد که رنگ های آبی، شیری و سبز از جمله این رنگ هاست. ولی چطور می توانید جنس نر را از ماده تشخیص دهید؟ بهترین گزینه، شکل سوراخ های بینی و رنگ پوست برآمدگی منقار پرنده است که در جنس ماده نسبتا قرمز رنگ و متمایل به قهوه ایی است و در جنس نر آبی روشن متمایل به سفید است البته این رنگ در پرندگان نابالغ، بیمار و پیر قابل تغییر است.
مرغ عشق یک پرنده اجتماعی است و توانایی زیادی در تقلید صدا دارد و بسیار خوش آواز است.آنها جزو پرندگانی هستند که شرایط زندگی خود را با توجه به محیط پیرامون خود وفق می دهند و خیلی زود اهلی می شوند . اگر تصمیم به خرید جفتی برای مرغ عشق خود هستید بهتر است در روزهای اولیه آنها را در قفس های جدا و در کنار هم نگه دارید تا به یکدیگر عادت کنند و همدیگر را به عنوان جفت قبول کنند. جالب است بدانید مرغ عشق‌ها کنجکاو و شجاع اند. اگر شما این پرنده را در قفس پرنده های بزرگتر از خودشان نگهداری کنید ممکن است به آنها هجوم ببرد و حتی آنها را زخمی کند.
مرغ عشق آبی
طول بدن مرغ عشق اهلی شده، بین ۱۶ تا ۲۰ سانتیمتر است. اگر آنها در طبیعت زندگی کنند، می توانند بین ۱۰ تا ۱۴ سال عمر کنند ولی وقتی به صورت محصور شده باشند به ندرت اتفاق می افتد که تا ۵ سال عمر کنند.
رنگ پرهای قسمت سینه، شکم و انتهای دمشان، سبز رنگ است و پرهای قسمت شانه، پشت سر و روی بالهایش به زردی می زند که با خط های سیاه موجی شکل مزین شده است. در میان پرهای دمش دو پر بلند به رنگ آبی تیره رشد کرده است. رنگ صورتش تا گلو زرد ملایم است و لکه های بنفشی در انتهای صورتش به چشم می خورد . نوک بالایی اش، همانند نوک طوطی ها قوس دار است و نوک پایینی اش کوچکتر. پلک های نازکی دارد و وقتی که چشم هایش را می بندد از پایین به سمت بالا بسته می شود.