مواد خطرناک جامدات، مایعات یا گازهایی هستند که می توانند به انسان، ارگانیسم های زنده، اموال و محیط آسیب برسانند. این مواد اغلب تابع مقررات مواد شیمیایی هستند. در ایالت متحده، انگلستان و گاهی در کانادا، مواد شیمیایی به نام (Hazmat (Hazardous Material شناخته می شوند. تیم هزمت بطور ویژه برای مدیریت مواد خطرناک که شامل موادی هستند که رادیواکتیو، قابل اشتعال، قابل انفجار، خورنده، اکسید شونده، خفه کننده، دارای خطرات زیستی، سمی، بیماری زا و آلرژی زا هستند. همچنین شامل شرایط فیزیکی مانند گازهای فشرده و مایعات یا مواد گرم، شامل تمام کالاهای حاوی مواد یا مواد شیمیایی هستند، و یا ممکن است دارای ویژگی های دیگر باشند که در شرایط خاص خطرناک باشند.
در ایالات متحده، کالاهای خطرناک اغلب با علامت الماس شکل (طبق NFPA 704) روی ظرف آن یا ساختمان که در آن ذخیره می شود، نشان داده می شود. رنگ هر الماس خطر آن را نشان می دهد، به عنوان مثال، قابل اشتعال با قرمز نشان داده شده است، زیرا آتش و گرما به طور کلی از رنگ قرمز و مواد منفجره با رنگ نارنجی نشان داده شده است، زیرا مخلوط قرمز (قابل اشتعال) با زرد (عامل اکسید کننده) رنگ نارنجی را ایجاد می کند. یک گاز غیر قابل اشتعال یا غیر سمی با سبز نشان داده شده است؛ چرا که همه رگ های هوای فشرده در فرانسه پس از جنگ جهانی دوم این رنگ هستند و سیستم الماسی شناسایی hazmat در فرانسه ایجاد ایجاد شد.
کارکردن با مواد شیمیایی
رفع خطرات مربوط به مواد خطرناک ممکن است نیاز به استفاده از اقدامات احتیاطی ایمنی در حین حمل و نقل، استفاده، ذخیره و دفع آنها داشته باشد. اکثر کشورها طبق قوانین، مواد خطرناک را تنظیم می کنند و تحت چند معاهده بین المللی قرار می گیرند. با این حال، کشورهای مختلف ممکن است از الماس کلاس های مختلف برای یک محصول استفاده کنند. به عنوان مثال، در استرالیا، آمونیاک بدون آب، UN 1005 به عنوان 2.3 (گاز سمی) با زیر خطر 8 (خورنده) طبقه بندی می شود، در حالی که در ایالات متحده تنها به عنوان 2.2 (گاز غیر قابل اشتعال) طبقه بندی می شود.
افرادی که با کالاهای خطرناک کار می کنند، اغلب تجهیزات حفاظتی می پوشند و ادارات آتش نشانی شهری اغلب یک تیم واکنش که به طور خاص برای مقابله با حوادث و دفع مواد مخدر آموزش دیده اند، در نظر گرفته اند. افرادی که ممکن است با کالاهای خطرناک به عنوان بخشی از کار خود در تماس باشند، اغلب تحت نظارت سلامت قرار می گیرند تا اطمینان حاصل شود که در معرض قرار گرفتن آنها از حد مجاز حرفه ای بالاتر نیست.
قوانین و مقررات مربوط به استفاده و دست زدن مواد خطرناک ممکن است بسته به فعالیت و وضعیت مواد متفاوت باشد. به عنوان مثال، یک مجموعه از الزامات ممکن است به استفاده از آنها در محل کار اعمال شود در حالی که مجموعه ای متفاوت از الزامات ممکن است به پاسخ نهایی، فروش برای مصرف کننده یا حمل و نقل اعمال شود. اکثر کشورها برخی از جنبه های مواد خطرناک را تنظیم می کنند.
مقررات جهانی
برنامه نظارتی که به طور گسترده ای استفاده می شود، برای حمل کالاهای خطرناک است. شورای اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل توصیه های سازمان ملل متحد در مورد حمل و نقل کالاهای خطرناک را که اساس اکثر طرح های منطقه ای، ملی و بین المللی است، صادر می کند.
به عنوان مثال، سازمان بین المللی هواپیمایی کشوری مقررات حمل و نقل مواد خطرناک را برای مواد خطرناکی که براساس مدل سازمان ملل متحد طراحی شده اند، ولی به تناسب جنبه های منحصر به فرد حمل و نقل هوایی اصلاح شده اند را، توسعه داده است. الزامات شرکت هواپیمایی خصوصی و دولتی، توسط سازمان انجمن حمل و نقل هوایی بین المللی (IATA)، برای تولید مقررات حمل و نقل مواد خطرناک IATA مورد استفاده (DGR)، در آن در نظر گرفته شده است. به همین ترتیب، سازمان بین المللی دریایی (IMO)، کد بین المللی کالاهای خطرناک دریایی ("کد IMDG"، بخشی از کنوانسیون بین المللی ایمنی زندگی در دریا) را برای حمل کالاهای خطرناک توسط دریا توسعه داده است. کشورهای عضو IMO همچنین کنوانسیون HNS را برای ارائه جبران خسارت در صورت تخلیه کالاهای خطرناک در دریا، توسعه داده اند.
سازمان بین المللی برای حمل و نقل بین المللی ریلی، مقررات مربوط به حمل و نقل بین المللی کالاهای خطرناک توسط راه آهن ("RID"، بخشی از کنوانسیون مربوط به حمل و نقل بین المللی توسط راه آهن) را توسعه داده است. بسیاری از ملت ها نیز مقررات حمل و نقل خطرناک کالا خود را برای هماهنگ سازی با مدل سازمان ملل متحد، در سازمان و همچنین در شرایط خاص سازماندهی کرده اند.
منبع: http://blog.iranhazmat.com/what-is-hazardous-material/