چند نوع اولیه تیرآهن وجود دارد که در ساخت و ساز و مهندسی استفاده می شود. این تیرها معمولاً بر اساس طول، تعادل و سطح مقطع طبقه‌بندی می‌شوند و عبارتند از:
تیرهای پیوسته
تیرآهن پیوسته تیری است که دارای دو یا چند تکیه گاه باشد که تیر را تقویت می کند. این تکیه گاه ها در زیر و بین تیرها استفاده می شوند و معمولاً ماهیتی عمودی دارند. تصور می شود که تیرهای پیوسته در مقایسه با سایر انواع تیرها مقرون به صرفه تر هستند.
تیرهای ساده
تیرهای تکیه گاه ساده آنهایی هستند که در دو انتهای تیر تکیه گاه دارند. اینها بیشتر در ساخت و سازهای عمومی مورد استفاده قرار می گیرند و از نظر انواع سازه هایی که می توان با آنها استفاده کرد بسیار متنوع هستند. یک تیر تکیه گاهی در ناحیه تکیه گاهی مقاوم نیست و به گونه ای قرار می گیرد که امکان چرخش آزاد در انتهای ستون ها یا دیوارها را فراهم می کند.
تیرهای ثابت
تیر ثابت تیری است که در دو سر تیر با تکیه گاه ثابت می شود. این نوع تیر اجازه تولید ممان خمشی را نمی دهد و هیچ گونه حرکت عمودی و چرخشی نخواهد داشت. تیرهای ثابت بیشترین کاربرد را در خرپاها و سازه های مشابه دارند.
تیرهای آویزان
تیر آویزان تیری است که در دو ناحیه مختلف، به طور معمول در یک انتها و در وسط تیر تکیه گاه می شود، اما در انتهای دیگر تیر تکیه گاه ندارد و آن را آویزان می کند. این نوع تیر از دیوارها یا ستون ها خارج می شود و قسمت آویزان تیر بدون تکیه گاه است. تیر آویزان ترکیبی از یک تیر با تکیه گاه ساده و یک تیر کنسول است.
تیرهای کنسول
تیرهای کنسولی به تیرهایی گفته می شود که در یک سر تیر به صورت آزاد آویزان و در سر دیگر آن ثابت می شوند. این نوع تیر قادر به حمل بارهایی با لنگر خمشی و تنش محض است و معمولاً هنگام ساخت خرپاهای پل یا سازه های مشابه استفاده می شود. انتهایی که ثابت می شود معمولاً به یک ستون یا دیوار متصل می شود. ناحیه تنش تیرهای کنسول در بالای تیر با فشار در پایین تیر قرار دارد.