تمامی مواردی که برای بسکتبال باید بدانید

بسکتبال، بازی که بین دو تیم پنج نفره هر کدام در یک زمین مستطیلی، معمولاً در داخل زمین بسته انجام می شود. هر تیم سعی می کند با پرتاب توپ از درون دروازه حریف، حلقه و توری افقی مرتفع به نام سبد، گلزنی کند. برای ادامه مطلب با سایت نتایج زنده مسابقات ورزشی همراه باشید.

بسکتبال چیست؟

بسکتبال، بازی که بین دو تیم پنج نفره هر کدام در یک زمین مستطیلی، معمولاً در داخل زمین بسته انجام می شود. هر تیم سعی می کند با پرتاب توپ از درون دروازه حریف، حلقه و توری افقی مرتفع به نام سبد، گلزنی کند.

بسکتبال تنها ورزش مهمی است که کاملاً منشأ ایالات متحده دارد، بسکتبال توسط جیمز نیسمیت (1861-1939) در یا حدوداً 1 دسامبر 1891، در مدرسه آموزشی انجمن بین المللی مسیحی مردان جوان (YMCA) (اکنون کالج اسپرینگفیلد)، اسپرینگفیلد، ماساچوست، اختراع شد. جایی که نایسمیت مربی تربیت بدنی بود.

برای اولین بازی بسکتبال در سال 1891، نایسمیت از دو سبد هلو نیم بوشل به عنوان گل استفاده کرد که نام این ورزش را به خود اختصاص داد.

دانش آموزان مشتاق بودند. پس از دویدن و تیراندازی زیاد، ویلیام آر چیس یک شوت در میانه زمین انجام داد – تنها امتیاز در آن مسابقه تاریخی.

اخبار در مورد بازی تازه اختراع شده منتشر شد و انجمن های متعددی Naismith را برای نسخه ای از قوانین نوشتند، که در 15 ژانویه 1892، شماره مثلث، مقاله پردیس مدرسه آموزشی YMCA منتشر شد.

در حالی که بسکتبال از نظر رقابتی یک ورزش زمستانی است، به مدت 12 ماه – در زمین های بازی تابستانی، در سالن های شهرداری، صنعتی و کلیساها، در حیاط مدارس و راهروهای خانوادگی، و در کمپ های تابستانی – اغلب به صورت غیررسمی بین دو نفر بازی می شود.

یا تعداد بیشتری از شرکت کنندگان بسیاری از دبیرستان‌ها، گروه‌های جوانان، مراکز تفریحی شهرداری، کلیساها و سایر سازمان‌ها برنامه‌های بسکتبال را برای جوانان زیر سن دبیرستان اجرا می‌کنند.

جی آرچر، از اسکرانتون، پنسیلوانیا، بسکتبال “بیدی” را در سال 1950 برای پسران و دختران زیر 12 سال معرفی کرد، زمین و تجهیزات بر اساس اندازه تنظیم شدند.

تاریخچه بسکتبال

در سالهای اولیه تعداد بازیکنان یک تیم بر اساس تعداد کلاس و اندازه منطقه بازی متفاوت بود.

در سال 1894 تیم ها شروع به بازی با پنج تیم در یک طرف کردند، زمانی که مساحت بازی کمتر از 1800 فوت مربع (167.2 متر مربع) بود.

این تعداد زمانی که سالن بدنسازی از 1800 به 3600 فوت مربع (334.5 متر مربع) مساحت داشت به 7 رسید و زمانی که فضای بازی از آن بیشتر شد به 9 رسید.

در سال 1895 این تعداد گهگاه با توافق دوجانبه به 5 نفر رسید. قوانین پنج بازیکن را دو سال بعد تعیین کردند و این تعداد از آن زمان تاکنون باقی مانده است.

از آنجایی که نایسمیت و پنج بازیکن اصلی او کانادایی بودند، جای تعجب نیست که کانادا اولین کشور خارج از ایالات متحده بود که این بازی را انجام داد.

بسکتبال در فرانسه در سال 1893، در انگلستان در سال 1894، در استرالیا، چین و هند به زودی پس از آن و در ژاپن در سال 1900 معرفی شد.

در حالی که بسکتبال به دلیل در دسترس بودن سالن‌های ورزشی به افزایش عضویت YMCA کمک کرد، در عرض پنج سال این بازی توسط انجمن‌های مختلف غیرقانونی شد، زیرا ورزشگاه‌هایی که توسط کلاس‌های 50 یا 60 نفره اشغال شده بودند، اکنون در انحصار 10 تا 18 بازیکن بودند.

حذف بازی باعث شد بسیاری از اعضا عضویت YMCA خود را خاتمه دهند و سالن هایی را برای انجام بازی استخدام کنند، بنابراین راه را برای حرفه ای شدن ورزش هموار کرد.

در اصل، بازیکنان یکی از سه سبک لباس را می پوشیدند: شلوار فوتبال تا زانو. جوراب شلواری که معمولاً توسط کشتی گیران پوشیده می شود.

یا شلوارهای پادری کوتاه، پیشروهای لباس امروزی، به علاوه محافظ زانو.

زمین ها اغلب دارای شکل نامنظمی با موانع گاه به گاه مانند ستون ها، راه پله ها یا دفاتر بودند که در بازی اختلال ایجاد می کرد.

در سال 1903 حکم داده شد که تمام خطوط مرزی باید مستقیم باشند. در سال 1893، شرکت ماشین‌آلات ناراگانست در پروویدنس، رود آیلند، حلقه‌ای از آهن را با سبد سبک بانوج به بازار عرضه کرد.

در ابتدا از یک نردبان، سپس یک تیرک و در نهایت یک زنجیر بسته شده به انتهای تور برای بازیابی توپ پس از به ثمر رساندن گل استفاده می شد.

تورهای باز در پایین در سال 1912-1913 به کار گرفته شد.

در سال‌های 1895–1896 امتیاز برای زدن یک سبد (گل یا گل از میدان) از سه به دو کاهش یافت و امتیاز برای انجام پرتاب آزاد (ضربه بدون رقابت از خط جلوی سبد پس از انجام خطا) کاهش یافت. از سه به یک کاهش یافت.

سبدها اغلب به بالکن‌ها متصل می‌شدند، که باعث می‌شد تماشاگران پشت سبد به راحتی روی نرده‌ها خم شوند و توپ را به سمت طرف مقابل منحرف کنند و از طرف دیگر جلوگیری کنند.

در سال 1895 از تیم ها خواسته شد تا یک صفحه نمایش 4 در 6 فوت (1.2 در 1.8 متر) برای حذف تداخل تهیه کنند. کمی بعد، تخته‌های چوبی مناسب‌تر بودند.

تخته‌های شیشه‌ای توسط متخصصان در سال‌های 1908-1909 و توسط کالج‌ها در سال‌های 1909-1909 قانونی شدند.

در سال‌های 1920-1921 تخته‌های پشتی 2 فوت (0.6 متر) و در سال 1939-40 4 فوت از خطوط انتهایی جابه‌جا شدند تا گام‌های مکرر در خارج از محدوده را کاهش دهند.

تخته‌های پشتی فن‌دار در سال‌های 1940-1941 قانونی شدند.

یک توپ فوتبال (فوتبال) برای دو سال اول استفاده شد. در سال 1894 اولین توپ بسکتبال به بازار عرضه شد.

دور آن بنددار بود، نزدیک به 32 اینچ (81 سانتی‌متر)، یا حدود 4 اینچ (10 سانتی‌متر) بزرگ‌تر از توپ فوتبال بود، و وزن آن کمتر از 20 اونس (567 گرم) بود.

در سال‌های 1948-1949، زمانی که توپ بدون توری رسمی شد، اندازه آن 30 اینچ (76 سانتی‌متر) تعیین شد.

اولین کالجی که این بازی را انجام داد یا کالج ژنو (بیور فالز، پنسیلوانیا) یا دانشگاه آیووا بود.

C.O. بمیس در مورد ورزش جدید در اسپرینگفیلد شنید و آن را با دانش آموزانش در ژنو در سال 1892 امتحان کرد.

در آیووا، H.F. Kallenberg که در سال 1890 در اسپرینگفیلد شرکت کرده بود، Naismith را برای نسخه ای از قوانین نوشت و همچنین بازی را به شاگردانش ارائه کرد.

در اسپرینگفیلد، کالنبرگ آموس آلونزو استاگ را ملاقات کرد که در سال 1892 مدیر ورزشی دانشگاه جدید شیکاگو شد.

اولین بازی بسکتبال کالج با پنج نفر در یک طرف بین دانشگاه شیکاگو و دانشگاه آیووا در آیووا سیتی در 18 ژانویه برگزار شد. ، 1896. دانشگاه شیکاگو با نتیجه 15–12 پیروز شد و هیچ یک از تیم ها از جایگزینی استفاده نکردند.

کالنبرگ آن بازی را قضاوت کرد – یک تمرین رایج در آن دوران – و برخی از تماشاگران از برخی تصمیمات او استثنا گرفتند.

کالج ها کمیته قوانین خود را در سال 1905 تشکیل دادند و تا سال 1913 حداقل پنج مجموعه قوانین وجود داشت:

دانشگاهی، اتحادیه ورزشکاران آماتور YMCA، قوانینی که توسط گروه های شبه نظامی دولتی استفاده می شد و دو نوع قانون حرفه ای.

تیم ها اغلب توافق می کردند که برای هر نیمه از یک بازی در یک ست متفاوت بازی کنند.

برای ایجاد یکنواختی، کالج‌ها، اتحادیه ورزشکاران آماتور و YMCA کمیته قوانین مشترک را در سال 1915 تشکیل دادند.

این گروه در سال 1936 به کمیته ملی بسکتبال (NBC) ایالات متحده و کانادا تغییر نام داد و تا سال 1979 به عنوان کمیته بازی فعالیت می‌کرد.

تنها نهاد قانونگذار آماتور با این حال، در آن سال، کالج ها از هم جدا شدند تا کمیته قوانین خود را تشکیل دهند، و در همان سال، فدراسیون ملی انجمن های دبیرستان های دولتی نیز وظیفه ایجاد قوانین بازی جداگانه برای دبیرستان ها را بر عهده گرفت.

کمیته قوانین انجمن ملی دو و میدانی دانشگاهی (NCAA) برای مردان یک هیئت 12 نفره است که هر سه بخش NCAA را نمایندگی می کند.

شش عضو از مدارس بخش یک و سه عضو از بخش های دوم و سوم دارد.

این صلاحیت بر کالج ها، کالج های جوان، انجمن ملی دو و میدانی بین دانشگاهی (NAIA) و بسکتبال نیروهای مسلح است. بدنه مشابهی برای بازی زنان وجود دارد.

رشد بازی بسکتبال

محبوبیت و اهمیت بسکتبال در سه دهه اول پس از جنگ جهانی دوم در ایالات متحده و در سطح بین المللی به طور پیوسته اما به کندی افزایش یافت.

علاقه به بازی در نتیجه قرار گرفتن در معرض تلویزیون عمیق تر شد، اما با ظهور تلویزیون کابلی، به ویژه در دهه 1980، محبوبیت بازی در همه سطوح افزایش یافت.

با توجه به ترکیبی به موقع از بازیکنان تماشایی – مانند اروین (“مجیک”)، جانسون، جولیوس اروینگ (“دکتر جی”)، لری برد و مایکل جردن – و حضور بسیار زیاد، بسکتبال به سرعت به خط مقدم آمریکایی ها رفت.

صحنه ورزشی، در کنار رهبران سنتی مانند بیسبال و فوتبال.

چهار حوزه بازی در این دوره توسعه یافت: بسکتبال دبیرستان و کالج ایالات متحده، بسکتبال حرفه ای، بسکتبال زنان و بسکتبال بین المللی.

بسکتبال حرفه ای

بازی حرفه ای ابتدا تا حد زیادی در ایالت های اقیانوس اطلس میانه و نیوانگلند رونق گرفت.

ترنتون (نیوجرسی) و نیویورک واندررز اولین باشگاه‌های حرفه‌ای بزرگ بودند و پس از آن آلمانی‌های بوفالو (نیویورک)، که در سال 1895 به عنوان اعضای 14 ساله Buffalo YMCA شروع به کار کردند و گاه با اعضای جدید، شروع به کار کردند. به مدت 44 سال ادامه داد و 792 بازی از 878 بازی را برد.

گروهی از سبک‌بازان بسکتبال که هرگز آن‌گونه که شایسته آن بودند (چون در دوران اوج خود برای شهرهای مختلف بازی می‌کردند) دریافت نکردند، متشکل از ادوارد و لو واچر، جیمی ویلیامسون، جک اینگلیس و بیل هاردمن بودند.

آنها پاس جهشی و پاس بلند را به عنوان سلاح های تهاجمی معرفی کردند و از قانونی دفاع کردند (تصویب 24–1923) که باعث می شد هر بازیکن در هنگام خطا، پرتاب آزاد خود را شلیک کند.

قبل از جنگ جهانی دوم، تیم حرفه ای که به طور گسترده اعلام شده بود، اورجینال سلتیکس بود که در سال 1915 به عنوان گروهی از جوانان شهر نیویورک شروع به کار کرد.

در اوایل دهه 1920 به بازیکنان بهتری اضافه شد و آنقدر شکست ناپذیر شد که تیم در سال 1928 منحل شد.

فقط در اوایل دهه 1930 به عنوان نیویورک سلتیکس دوباره جمع شد. آنها سرانجام در سال 1936 بازنشسته شدند.

سلتیکس هر شب در هفته، دو بار یکشنبه ها و عمدتاً در جاده بازی می کرد. در طول فصل 1922-1923، آنها 204 بازی از 215 بازی را بردند.

یکی دیگر از تجمعات قدرتمند رنسانس نیویورک (رن) بود که توسط رابرت داگلاس در سال 1923 سازماندهی شد و به عنوان قوی ترین تیم تمام سیاهان در تمام دوران شناخته می شد.

در طول مبارزات انتخاباتی 1925–1926، آنها یک سری شش بازی را با اورجینال سلتیکس تقسیم کردند. در طول فصل 1932–1933، رن در 88 بازی متوالی پیروز شد.

در سال 1939 آنها هارلم گلوبتروترز و اوشکوش آل استارز را در مسابقات قهرمانی حرفه ای جهان در شیکاگو شکست دادند.

در میان باشگاه‌های حرفه‌ای بزرگ، تیم‌های فوند دو لاک، ویسکانسین، و لیورپول شرقی، اوهایو، و همچنین نیویورک نشنالز، کرسنت‌های پترسون (نیوجرسی) و ستاره‌های عبری فیلادلفیا جنوبی – که بیشتر به عنوان اسفاها شناخته می‌شوند، بودند.

اولین لیگ حرفه ای بسکتبال

اولین لیگ حرفه ای لیگ ملی بسکتبال (NBL) بود که در سال 1898 تشکیل شد.

بازی آن با بازی کالج تفاوت داشت زیرا قفس سیم مرغی معمولاً زمین را احاطه کرده بود و بازیکنان را از هواداران اغلب متخاصم جدا می کرد.(بازیکنان بسکتبال مدتها به عنوان قفس شناخته می شدند.)

سیم مرغ به زودی با یک توری طنابی جایگزین شد که بازیکنان مانند جوایز در یک رینگ بوکس از آن پریدند.

قفس همچنین توپ را از خارج شدن از محدوده دور نگه می داشت و در نتیجه سرعت بازی را افزایش می داد.

در این روزهای اولیه بازیکنان همچنین اجازه داشتند پس از توقف دریبل را از سر بگیرند.

با وجود اکشن پر جنب و جوش بازی، NBL و سایر لیگ های اولیه عمر کوتاهی داشتند، بیشتر به دلیل جابجایی مکرر بازیکنان، که خدمات خود را بر اساس هر بازی می فروختند.

با اجرای بازیکنان در چندین شهر یا باشگاه در یک فصل، لیگ ها از بازی هایی با کیفیت غیرقابل اعتماد و بسیاری از امتیازات مالی ناپایدار رنج بردند.

رکود بزرگ دهه 1930 به بسکتبال حرفه ای لطمه زد و یک NBL جدید در سال 1937 در و اطراف غرب میانه بالا سازماندهی شد. بسکتبال حرفه ای با سازماندهی انجمن جدید بسکتبال آمریکا (BAA) در سال 1946 و تحت هدایت والتر ا. براون، رئیس باغ بوستون، جایگاه لیگ اصلی را به خود اختصاص داد.

براون مدعی شد که بسکتبال حرفه ای تنها در صورتی موفق می شود که حمایت مالی کافی برای پرستاری از لیگ در سال های اولیه ضعیف وجود داشته باشد، اگر بازی به جای نزاع بر مهارت تاکید شود، و اگر همه بازیکنان محدود به قراردادهایی با یک قانون ذخیره باشند که از هر تیم در برابر حمله محافظت می کند.

توسط یک باشگاه دیگر به دنبال یک دشمنی پرهزینه دو ساله، BAA و NBL در سال 1949 ادغام شدند و اتحادیه ملی بسکتبال (NBA) را تشکیل دادند.

برای کمک به برابر کردن قدرت تیم‌ها، NBA یک پیش‌نویس سالانه کالج ایجاد کرد که به هر باشگاه اجازه می‌داد یک نفر ارشد کالج را به ترتیب معکوس با رده‌بندی نهایی در رقابت‌های سال قبل انتخاب کند.

بنابراین باشگاه‌های پایین‌رده را قادر می‌سازد تا دانشجویان با استعدادتر را انتخاب کنند.

علاوه بر این، بازی از طریق سه تغییر اساسی قوانین در فصل 1954-1955 تغییر کرد:

یک تیم باید در عرض 24 ثانیه پس از در اختیار گرفتن توپ، برای یک سبد شوت کند.

هر زمانی که تیم حریف بیش از شش (بعداً پنج، اکنون چهار) خطای شخصی در یک ربع یا بیش از دو خطای شخصی در یک دوره اضافه انجام دهد، یک پرتاب آزاد جایزه به بازیکن تعلق می گیرد.

برای هر خطای پشت زمین دو پرتاب آزاد داده می شود.

پس از مبارزه برای زنده ماندن، از جمله ضررهای مالی بزرگ و چندین امتیاز کوتاه مدت، NBA جای خود را به عنوان لیگ حرفه ای بسکتبال بزرگ در ایالات متحده گرفت.

یک رقیب 11 تیمی انجمن بسکتبال آمریکا (ABA)، با جورج میکان به عنوان کمیسر، در فصل 1967-1968 راه اندازی شد و هر فصل یک دشمنی تلخ با NBA برای استعدادهای برتر دانشگاهی ایجاد شد.

در سال 1976 ABA منحل شد و چهار تیم آن به NBA راه یافتند.

NBA در دهه 1980 به طور فزاینده ای محبوب شد.

رکوردهای حضور در آن دهه توسط اکثر فرنچایزها شکسته شد، الگوی رشدی که حداقل تا حدودی با افزایش پوشش تلویزیون کابلی تحریک شده بود.

NBA در مجموع 30 تیم دارد که در کنفرانس های شرقی و غربی سازماندهی شده و به شش بخش تقسیم می شوند.

در کنفرانس شرق، بخش آتلانتیک شامل بوستون سلتیکس، بروکلین نتس، نیویورک نیکس، فیلادلفیا 76رز و تورنتو رپتورز است.

بخش مرکزی از شیکاگو بولز، کلیولند کاوالیرز، دیترویت پیستونز، ایندیانا پیسرز، و میلواکی باکس تشکیل شده است.

بخش جنوب شرقی شامل آتلانتا هاکس، شارلوت هورنتز، میامی هیت، اورلاندو مجیک و واشنگتن ویزاردز است.

در کنفرانس غرب، بخش جنوب غربی شامل دالاس ماوریکس مستقر در تگزاس، هیوستون راکتس، و سن آنتونیو اسپرز، ممفیس گریزلیز، و نیواورلئان پلیکانز است.

بخش شمال غربی از دنور ناگتس، مینه‌سوتا تیمبرولوز، اوکلاهما سیتی تاندر، پورتلند تریل بلیزرز و یوتا جاز تشکیل شده است.

بخش اقیانوس آرام شامل فونیکس سانز و گلدن استیت واریورز مستقر در کالیفرنیا، لس آنجلس کلیپرز، لس آنجلس لیکرز و ساکرامنتو کینگز است.

بازی های پلی آف از برنامه سنتی 82 بازی پیروی می کند که با شرکت 16 تیم و از اواخر آوریل آغاز می شود.

جفت های نهایی که به عنوان بهترین سریال هفت پخش می شود تا اواخر ژوئن ادامه دارد.

اگرچه بسکتبال به طور سنتی یک بازی زمستانی است، اما NBA هنوز عرصه های خود را پر می کند و مخاطبان تلویزیون ملی را در اواخر بهار و اوایل تابستان جذب می کند.

با افزایش محبوبیت لیگ، حقوق بازیکنان تا اواسط دهه 2000 به طور متوسط ​​سالانه بیش از 5 میلیون دلار افزایش یافت و برخی از سوپراستارها سالانه بیش از 20 میلیون دلار درآمد داشتند.

NBA سقف دستمزدی دارد که (حداقل از نظر تئوری، زیرا خلأها به بسیاری از تیم‌ها اجازه می‌دهد از سقف مجاز فراتر بروند) کل مبلغی را که یک تیم می‌تواند برای حقوق در هر فصل صرف کند، محدود می‌کند.

در سال 2001 NBA لیگ توسعه ملی بسکتبال (NBDL) را راه اندازی کرد. لیگ به عنوان نوعی “سیستم مزرعه” برای NBA عمل کرد.

در طول 50 سال اول NBA یک سیستم رسمی توسعه بازیکن یا یک سیستم لیگ کوچک واقعی برای پرورش بازیکنان جوان و بی تجربه مانند آنچه در لیگ بیسبال وجود دارد، نداشت.

بسکتبال کالج منطقه ای بوده است که NBA اکثریت جذب نیرو را از آن انجام داده است.

در سال 2000 این تغییر تا حدودی شروع شد، زیرا بازیکنان شروع به فراخوانی مستقیم از دبیرستان با تعداد دفعات زیاد کردند.

در سال 2005، NBA قانونی وضع کرد که بر اساس آن بازیکنان داخلی باید حداقل 19 سال سن داشته باشند و یک سال از دبیرستان خارج شده باشند تا واجد شرایط درفت شوند، که در واقع بازیکنان را ملزم می کرد حداقل یک سال را در کالج یا در یک دانشگاه بگذرانند.

قوانین بسکتبال

قواعد حاکم بر بازی بر اساس پنج اصل نایسمیت است که به یک توپ بزرگ و سبک نیاز دارد که با دست ها به دست گرفته شود.

بدون دویدن با توپ؛ هیچ بازیکنی برای گرفتن توپ در بازی محدود نمی شود. بدون تماس شخصی؛ و یک هدف افقی و مرتفع.

این قوانین با جزئیات خاص توسط نهادهای حاکم بر چندین شاخه از این ورزش بیان می شود و زمین بازی و تجهیزات، مقامات، بازیکنان، امتیازدهی و زمان بندی، خطاها، تخلفات و موارد دیگر را پوشش می دهد.

مقامات شامل یک داور و دو داور در بازی کالج (دو داور و یک رئیس خدمه در بازی NBA)، دو تایمر و دو گلزن هستند.

یک بازیکن در هر تیم به عنوان کاپیتان عمل می کند و در مورد تمام مسائل مربوط به مقامات، مانند تفسیر قوانین، به جای تیم صحبت می کند. بازی های حرفه ای، بین المللی و دبیرستانی به چهار دوره و بازی های دانشگاهی به دو دوره تقسیم می شوند.

از فصل 96–1895، یک گل میدانی دو امتیاز و یک پرتاب آزاد یک امتیاز کسب کرده است.

زمانی که ABA در سال 1967 تأسیس شد، برای شوت هایی که از خارج از خط مرزی در فاصله 25 فوتی (7.6 متری) از سبد گرفته می شد، سه امتیاز را در نظر گرفت.

با فواصل مختلف، این تغییر به طور رسمی توسط NBA در سال 1979 و در سال 1985 توسط کالج ها پذیرفته شد.

بسکتبال یک ورزش خشن است، اگرچه به طور رسمی یک بازی بدون تماس است.

یک بازیکن ممکن است توپ را به موقعیتی پاس داده یا پرتاب کند (دریبل) که در آن او یا یکی از هم تیمی هایش می تواند سبد را امتحان کند.

هر زمان که بازیکنی با حریف تماسی برقرار می کند که او را در موقعیت بدی قرار دهد خطا انجام می شود.

برای فصل 2001–2002، NBA تغییر قوانینی را تصویب کرد که خطاهای لمسی را حذف می کرد، به این معنی که تماس کوتاهی که توسط یک بازیکن دفاعی آغاز می شود، مجاز است اگر مانع پیشرفت بازیکن تهاجمی نشود.

اگر بازیکنی در حین شوت زدن خطا شود و شوت خوب باشد، سبد حساب می شود و یک پرتاب آزاد به او تعلق می گیرد (پرتاب بدون مانع برای یک گل از پشت پرتاب آزاد یا خط خطا، که در فاصله 15 فوتی [4.6 متری] است.

اگر ضربه از دست برود، او یک پرتاب آزاد دوم دریافت می کند.

اگر خطای روی بازیکنی انجام شود که شوت نمی‌کند، در صورتی که تیم مقابل در موقعیت پنالتی باشد، یا مالکیت توپ یا پرتاب آزاد به تیم او تعلق می‌گیرد.

یک تیم زمانی در موقعیت پنالتی قرار می گیرد که در یک دوره به تعداد معینی خطا گفته شود (پنج تا در یک کوارتر در بازی های حرفه ای و بین المللی و هفت خطا در یک نیمه در بازی کالج).

در بسکتبال کالج، پرتاب‌های آزاد پنالتی ماهیت «یک و یک» دارند (شامل یک پرتاب آزاد که اگر انجام شود، یک دوم به دنبال آن می‌آید) تا زمانی که تیم حریف خطای 10 را در نیمه انجام دهد و یک «دبل» ایجاد کند.

پاداش” وضعیتی که در آن تمام خطاها به طور خودکار منجر به دو پرتاب آزاد می شود.

هنگامی که تیم ها در هر دو بازی NBA و بین المللی وارد موقعیت پنالتی می شوند، یک جفت پرتاب آزاد پنالتی بلافاصله به دست می آید.

تخلفاتی مانند رفتار غیرورزشی یا گرفتن لبه، خطاهای فنی هستند که به حریف پرتاب آزاد و مالکیت توپ را می دهند.

خطاهای بیش از حد خشن، خطاهای آشکار نامیده می شود و همچنین منجر به پرتاب های آزاد و مالکیت توپ برای حریف می شود.

بازیکنان مجاز به تعداد مشخصی خطای شخصی در هر بازی هستند (شش در NBA، پنج خطا در بیشتر مسابقات دیگر) و با رسیدن به حد مجاز خطا از بازی حذف می شوند.

سایر تخلفات رایج زمانی رخ می دهد که یک بازیکن (با توپ) تعداد زیادی گام یا اسلاید برمی دارد.

در حالی که “از نزدیک محافظت می شود” در مدت پنج ثانیه موفق به جلو بردن توپ نمی شود. باعث می شود توپ به خارج از چارچوب برود.

هنگام شلیک پرتاب آزاد از خط خطا عبور می کند. در حالی که توپ را به سمت هم تیمی پرتاب می کند، از خط پایانی یا کناری عبور می کند یا در عرض پنج ثانیه توپ را پاس نمی دهد.

با مشت می دود، ضربه می زند یا با مشت به توپ ضربه می زند. بار دوم پس از پایان دریبل خود (دو دریبل) دریبل می زند.

در حالی که او یا تیمش توپ را در اختیار دارد، بیش از سه ثانیه در خط پرتاب آزاد خود باقی می ماند.

باعث می شود توپ به زمین عقب برود. توپ را بیش از 10 ثانیه در زمین عقب نگه می دارد، در NBA به 8 ثانیه برای 02-2001 تغییر می کند.

یا نتواند در مدت زمان تعیین شده توسط ساعت شوت شوت کند (24 ثانیه در NBA، WNBA، و بازی های بین المللی؛ 30 ثانیه در بسکتبال کالج زنان؛ و 35 ثانیه در بسکتبال کالج مردان).

پنالتی از دست دادن توپ است – حریفان توپ را از پهلو به داخل پرتاب می کنند.

اصطلاحات بسکتبال

موارد زیر اصطلاحاتی است که در ورزش بسکتبال مورد استفاده قرار میگیرد.

Blocking

هر گونه تماس شخصی غیرقانونی که مانع از پیشرفت حریفی شود که توپ را در اختیار ندارد.

دریبل

حرکت توپ با پرش توپ. دریبل زمانی به پایان می رسد که بازیکن توپ را با هر دو دست به طور همزمان لمس کند یا به دریبل خود ادامه ندهد.

Held ball

زمانی فراخوانی می شود که دو حریف یک یا دو دست آنقدر محکم روی توپ داشته باشند که هیچکدام نمی توانند بدون ناهمواری های بی مورد مالکیت توپ را بدست آورند.

همچنین زمانی نامیده می شود که بازیکنی در زمین جلویی به قدری محافظت می شود که نمی تواند پاس بدهد یا برای گل تلاش کند یا به وضوح توپ را از بازی منع می کند.

Jump ball

روشی برای قرار دادن توپ در بازی. داور توپ را بین دو حریف پرتاب می کند که سعی می کنند آن را به هم تیمی خود بزنند.

توپ پرش برای شروع بازی ها و در بازی های حرفه ای، زمانی که توپ توسط دو بازیکن حریف به طور همزمان تسخیر می شود، استفاده می شود.

پاس

پرتاب کردن، ضربه زدن یا چرخاندن توپ به سمت بازیکن دیگر. انواع اصلی عبارتند از

(1) پاس سینه، که در آن توپ از موقعیتی در جلوی سینه رها می شود.

(2) پاس برگشتی، که در آن توپ روی زمین پرتاب می شود تا از مقابل حریف دفاعی عبور کند.

(3) پاس رول روی زمین

(4) پاس قلاب (کنار یا بالای سر)

(5) پاس بیس بال، که در آن توپ با یک دست به روشی مشابه پرتاب بیس بال در فاصله طولانی تری پرتاب می شود.

محور

حرکتی که در آن بازیکن با توپ یک یا چند بار با همان پا در هر جهتی قدم می زند در حالی که پای دیگر (پای پیوت) در نقطه تماس خود با زمین نگه داشته می شود.

پخش کننده محوری

اصطلاح دیگر برای مرکز؛ پخش کننده پست نیز نامیده می شود. او ممکن است ست تهاجمی را از موقعیتی درست بالای خط پرتاب آزاد آغاز کند.

ریباندینگ

هر دو تیم تلاش می کنند پس از هر تلاشی برای سبدی که ناموفق است مالکیت توپ را به دست آورند، اما توپ به خارج از محدوده نمی رود و در بازی باقی می ماند.

Screen, or pick

اقدام حقوقی بازیکنی که بدون ایجاد تماس بیش از حد اتفاقی، حریف را از رسیدن به موقعیت مورد نظر خود به تاخیر می اندازد یا مانع می شود.

شوت از زمین

یکی از شوت‌های میدانی اصلی، لای‌آپ است، که در آن تیرانداز در حالی که نزدیک به سبد است، می‌پرد و توپ را روی تخته پشتی قرار می‌دهد تا به داخل سبد برگشته یا فقط آن را روی لبه می‌گذارد.

دور از سبد، بازیکنان از یک ضربه فشار یک دست از حالت گام برداشتن، پرش یا ایستادن و یک ضربه هوک که بالای سر است استفاده می کنند. برخی از بازیکنان می توانند توپ را دانک یا ضربه بزنند و توپ را در سبد فرو کنند.

Traveling (walking with the ball)

پیشروی در هر جهتی بیش از حد تعیین شده، معمولاً دو قدم، در حالی که توپ را در دست دارید.

Turnover

از دست دادن مالکیت توپ توسط یک تیم به دلیل خطا یا نقض قوانین.

منبع : https://livefootba11.com/everything-about-basketball/