سلامت جسمانی در ازدواج مهم است؛ در صورتیکه زوجین از سلامت جسمانی کافی برخوردار نباشند، تحت نظر پزشک می‌توانند ازدواج موفقی داشته باشند. با این‌حال آمار ازدواج افرادی که اسکیزوفرنی دارند کمتر از عموم مردم است. شدت بیماری اسکیزوفرنی در افراد مختلف متفاوت می‌باشئ، بنابراین نمی‌توان گفت همه‌ی افرادی که اسکیزوفرنی دارند نمی‌توانند ازدواج کنند، بلکه با توجه به شرایط و وضعیت بیماری در فرد می‌توان تشخیص داد که آیا توانایی ازدواج کردن را دارند یا خیر. بیماری اسکیزوفرنی با دارو قابل درمان و کنترل است ولی قبل از ازدواج همسر فرد مبتلا به اسکیزوفرنی باید در جریان بیماری او باشد تا بتواند تصمیم صحیح و منطقی بگیرد و بعد از ازدواج غافلگیر نشود. زوج‌ها حق دارند از وضعیت سلامتی جسمانی و روانی یکدیگر آگاهی داشته باشند.
اسکیزوفرنی تا حدودی ناتوان کننده است بنابراین بعد از ازدواج ممکن است بیشتر وظایف در زندگی بر عهده‌ی طرف مقابل باشد. به صورت کلی موفقیت در ازدواج بستگی به شرایط بیماری فرد دارد و هرچقدر شدت بیماری کمتر باشد کنترل آن راحت‌تر است و در نتیجه زندگی موفق‌تری در انتظار می‌باشد. افرادی که اسکیزوفرنی دارند به طور کلی می‌توانند تا حدودی خود را با شرایط زندگی سازگار کنند و طبق دستور پزشک کار متناسب با شرایط خود را انجام دهند و زندگی عادی داشته باشند.
برای کنترل بیماری اسکیزوفرنی راه‌های مختلفی مثل دارو درمانی، روان درمانی و مدیریت بیماری و علائم آن توسط خود فرد (در صورتیکه شدت بیماری پایین و قابل کنترل باشد) وجود دارد. اما در صورتیکه شدت بیماری بالا باشد به سختی می‌توان آن‌را کنترل کرد. انتقال این بیماری تا حدودی ژنتیکی است و در حالتی که یک والد یا خواهر مبتلا به اسکیزوفرنی داشته باشید احتمال انتقال این بیماری ۱۰ درصد افزایش پیدا می‌کند ولی اگر هردو والد مبتلا به اسکیزوفرنی باشند احتمال انتقال این بیماری بسیار بیشتر می‌شود.