ارتودنسی نامرئی، دارای انواع متفاوتی است. که می توان آن ها را از ابتدا به دو قسمت متحرک و ثابت تقسیم کرد:
ارتودنسی نامرئی ثابت: (دو نوع هستند)
۱- ارتودنسی نامرئی لینگوال – Lingual Braces
این نوع ارتودنسی پشت دندان ها قرار می گیرد و در ظاهر از روی دندان چیزی پیدا نیست. به ارتودنسی لینگوال، ارتودنسی مخفی هم گفته می شود چون پشت دندان ها هستند.
ارتودنسی نامرئی لینگوال
۲- ارتودنسی نامرئی با براکت های سرامیکی – Clear Braces
این نوع از ارتودنسی نامرئی با براکت های سرامیکی یا به عبارتی دیگر همرنگ دندان، همانند ارتودنسی ثابت انجام می شود؛ اما در آن به جای براکت های فلزی، از براکت های هم رنگ دندان استفاده می شود.
ارتودنسی نامرئی الاینرهای شفاف - ارتودنسی نامرئی براکت های سرامیکی
ارتودنسی نامرئی راست: الاینرهای شفاف یا بدون سیم (متحرک) – چپ: براکت های سرامیکی (ثابت)
ارتودنسی نامرئی متحرک:
ارتودنسی نامرئی با الاینرهای شفاف(بدون سیم) – Clear Aligners
عموما وقتی می گویند ارتودنسی نامرئی منظورشان دقیقا این نوع ارتودنسی است. به این ارتودنسی، ارتودنسی نامرئی – ارتودنسی بدون سیم – ارتودنسی با الاینرهای شفاف – ارتودنسی با پلاک های شفاف هم گفته می شود. برخی به این نوع ارتودنسی، ارتودنسی invisalign هم می گویند. invisalign اولین برندی بود که اقدام به تولید این توع الاینرها کرد.
در این نوع از ارتودنسی نامرئی پس از قالب گیری از دندان‌ها، قالبی مناسب دندان‌های شما ایجاد می‌شود که به راحتی و در هر ساعت از شبانه روز، می‌توانید آن را بر روی دندان‌هایتان قرار بدهید یا بردارید. البته در طول شبانه روز، تنها حدود ۲ تا ۴ ساعت می‌توانید ارتودنسی نامرئی را از دهان خود خارج کنید.
یکی از دلایل محبوبیت این ارتودنسی نوع الاینرهای شفاف و متحرک بودن آن است. به این مفهوم که شما هر زمانی که مایل بودید، می‌توانید ارتودنسی نامرئی را از دهان خود خارج کنید.
از سوی دیگر، به راحتی می‌توانید الاینرهای شفاف را به هنگام مسواک زدن یا میل کردن وعده‌های غذایی، از دهان خود خارج کنید؛ و یا حتی در شرایط خاص، مانند یک قرار ملاقات، آن ها را خارج کنید. که پیشنهاد می‌شود این کار را زیاد تکرار نکنید.
مراحل ارتودنسی نامرئی:
در اصل ارتودنسی شفاف یا همان نامرئی یا همان ارتودنسی invisalign، کار همان ارتودنسی ثابت را انجام می دهد.
گام اول :
برای ساخت این مدل ارتودنسی از دهان بیمار یک قالب گرفته می شود (در برخی مطب ها و کلینیک ها با یک اسکنر که می تواند وضعیت دهان را به شکل سه بعدی در یک فایل کامپیوتری ذخیره کند اینکار را انجام می دهند)
گام دوم:
مدلی که از دندان وجود دارد را در داخل کامپیوتر به صورت سه بعدی شبیه سازی می کنند. دندان ها را روی همان مدل شبیه سازی شده، حرکت هایی که لازم هست را به آن می دهند. وقتی به آن حرکت ها را دادند حالا وضعیت نهایی با وضعیت اول را مقایسه می کنند. دندان به دندان را روی هم منطبق می کنند تا ببینید هر دندان قرار است چه حرکتی داشته باشد. به عنوان مثال یک دندان قرار است ۲ میلی متر به سمتی حرکت کنند. پس تعدادی پلاک شفاف درست می کنند که هر کدام بتواند ۰.۲ میلی متر دندان را حرکت دهد و ما این حرکت ۲ میلی متری را (مثلا در ۱۵ مرحله) انجام دهیم. پس در مرحله اول شبیه سازی تمام دندان ها ۰.۲ میلی متر حرکت می کنند
گام سوم:
حالا دستور این را به یک پرینتر سه بعدی ارسال می کنند. پرینتر سه بعدی مرحله یک را پرینت می کند و روی آن یک پلاک محرک شفاف درست می کنند و به بیمار تحویل می دهند.
بعد پلاک مرحله دو را پرینت می گیرد و سپس مرحله سه و … همه را پرینت می گیرند و مثلا اگر قرار است در ۱۰ مرحله انجام شود به مریض ۱۰ تا پلاک تحویل می دهند
بیمار هر پلاک را بین یک تا دو هفته استفاده می کند تا به عنوان مثال ۰.۲ میلی متر اتفاق بیافتد وبعد از استفاده از تمام پلاک ها (که ممکن است ۱۵ یا ۲۰ تا هم باشند) نتیجه نهایی حاصل می شود.
پس تعداد مرحله ها (که در اصل می شوند همان تعداد پلاک های شفاف) به میزان ناهنجاری و پیچیدگی دندان ها بیمار برمی گردد.