استفاده از دیوار برشی بتنی و یا بادبند در ساختمان‌ها یکی دیگر از روشهای مقاوم‌سازی سازه و مقاوم سازی ساختمان ها می‌باشد. به علت سختی بیشتر دیوار برشی نسبت به بادبند، تعداد دهانه‌های لازم برای تعبیه دیوار برشی کمتر از دهانه‌های لازم برای بادبند است که در نتیجه طرح مقاوم سازی مشکلات کمتری در زمینه معماری بوجود می‌آورد. برای اتصال دیوار به ستون باید از خاموت یا بولت به عنوان برشگیر در ارتفاع ستون استفاده کرد.
همچنین برای اتصال دیوار به سقف هم باید تمهیداتی اندیشید. نکته مهم دیگری هم که در مورد استفاده از دیوار برشی باید به آن توجه کرد این است که نیروی زیادی در پی دیوار برشی بوجود می‌آید، که برای انتقال این نیرو‌ها به زمین احتمالا نیاز به تعبیه شمع وجود دارد.
مقاوم سازی با استفاده از جداگرهای لرزه ای
نصب جداسازهای لرزه¬ ای در تراز پایه ساختمان، با هدف جداسازی حرکتی بین سازه و زمین صورت می¬ گیرد. جداسازهای لرزه ¬ای، المان هایی هستند که سختی جانبی آنها نسبت به سختی محوری¬شان بسیار کمتر می¬ باشد، لذا با وقوع زلزله، این المان¬ها میبایستی مانع انتقال نیرو به سازه¬ ی اصلی¬ شوند و سازه¬ ی اصلی یک حرکت صلب را در حین وقوع لرزش¬ های زمین تجربه نماید.
عملکرد جداگرها فقط در محدوده خاصی از جرم و ارتفاع ساختمان مطلوب است و به همین دلیل این روش بصورت خیلی محدود و فقط برای ساختمانهای دارای وزن و ارتفاع مشخصی موثر بوده و به همین دلیل کمتر از سایر روش ها در جهان مورد استقبال کارشناسان قرار گرفته و درپروژه های بسیار کمی مورد استفاده قرارگرفته است.
مقاوم سازی با استفاده از سیستم های جاذب انرژی (دمپر)
در روش¬های کنترل غیر فعال سازه نظیر استفاده از مستهلک کننده ¬های ویسکوز و ویسکوالاستیک، جذب انرژی حاصل از حرکات نیرومند زمین توسط مستهلک کننده ¬ها صورت گرفته و به سیستم سازه اجازه داده نمی¬شود که وارد ناحیه غیر خطی گردد. این امر موجب می¬شود که مقاومت سازه در برابر زلزله ¬های با دوره بازگشت طولانی¬ تر (که طبیعتا شدیدتر نیز می¬ باشند) بیشتر گردد یا به تعبیر دیگر احتمال فروریزش سازه در برابر این زلزله¬ ها کاهش می¬ یابد .سیستمهای جاذب یا مستهلک کننده انرژی (Dampers) بر پایه افزایش ضریب میرایی ساختمان بنا شده ¬اند.
مهمترین تاثیر میرایی، کاهش دامنه نوسان و پاسخ ساختمان نسبت به نیروهای وارده می باشد و بدین وسیله قسمت عمده¬ ای از انرژی ارتعاشی را قبل از رسیدن پاسخ سازه به حد نهایی به هدر می دهند. اتلاف کننده ¬های انرژی ممکن است در مهاربندی¬ ها، اتصالات و اجزای غیر سازه ¬ای و یا دیگر مکانهای مناسب در ساختمانهای موجود قرار داده شوند، لیکن ساده¬ ترین و پرکاربردترین آنها استفاده از میراگر در مهاربندها می باشد که می¬توان از آنها در تمامی طبقات ساختمان سود جست. در برخی از انواع میراگرها ملاحظات زیبایی نیز مد نظر قرار گرفته شده است تا چنانچه بصورت نمایان بکار برده شوند مشکلی از لحاظ معماری ایجاد ننمایند.
پاسخ گویی سوالات پر تکرار که توسط معماران تجربی مطرح شده اند:
معماران و مهندسین تجربی هر روز با شرکت رادیاب تماس می گیرند و در ارتباط با موضوع مقاوم سازی ساختمان سوالاتی را مطرح می کنند. در این بخش تصمیم داریم برای راهنمایی بیشتر به این عزیزان سوالات تکرار شده را قرار داده و تا حد امکان پاسخگوی این سوالات باشیم.
۱- کدام روش مقاوم سازی ساختمان بهتر است؟
مثل هر مسئله دیگری در مورد مقاوم سازی ساختمان نیز باید گفت که انتخاب یک روش مقاوم سازی به عنوان روش مقاوم سازی ساختمان وابسته به شرایط ساختمان است. هریک از روش های مقاوم سازی ساختمان مزایا و معایبی دارند. به طور خلاصه روش های مقاوم سازی ساختمان در زیر ارائه می شوند و توضیحاتی در ارتباط با آن ها داده می شود:
روش مقاوم سازی ساختمان های بتنی با ژاکت فولادی: ژاکت فولادی می تواند مقاومت عضو بتنی را بالا ببرد. در تیرها این روش می تواند مقاومت خمشی و برشی عضو را بالا ببرد. همچنین در ستون های بتنی علاوه بر افزایش مقاومت خمشی و برشی به موجب محصورسازی بتن باعث افزایش مقاومت فشاری ستون نیز می شود. یکی از بزرگترین مزیت های این روش عدم نیاز به قالب بندی برخلاف روش مقاوم سازی با ژاکت بتنی است.
روش مقاوم سازی ساختمان های بتنی با ژاکت بتنی: ژاکت بتنی یکی از شناخته شده ترین روش های مقاوم سازی ساختمان های بتنی است و در حال حاضر نیز جزو روش های محبوب مقاوم سازی ساختمان شناخته می شود. در این روش مقاوم سازی شبکه آرماتورهای فولادی در اطراف اعضای سازه قرار می گیرند و به روش کاشت میلگرد با چسب اپوکسی (Epoxy) در داخل بتن محکم می شوند سپس اعضا قالب بندی می شوند