دارکوب‌ها را از درخت زندگی تان دور کنید!
به دارکوب ها نگاه کنید.
آنها اَره برقی ندارند، مته همراه شان نیست، اما تنه سخت‌ترین درخت‌ها را سوراخ می‌کنند و در دل‌شان لانه خودشان را می‌سازند.
دارکوب ها با ضربه‌های سریع، کوتاه اما پشت سر هم درخت‌ها را سوراخ می‌کنند. آنها سردرد نمی‌گیرند، خسته نمی‌شوند، تا لحظه‌ای که موفق نشوند دست از کار نمی‌کشند، نه ناامید می‌شوند و نه پشیمان. دارکوب‌ها به خودشان ایمان دارند.
در زندگی هر کدام از ما دارکوب‌هایی هستند که با نوک زدن‌های مکرر، با سماجت و بدون آنکه خسته شوند، به درون مان نفوذ می‌کنند و لانه شان را می‌سازند.
این دارکوب‌ها خسته نمی‌شوند، به کارشان ایمان دارند و تا وقتی که پیروز نشوند دست از آن نوک زدن‌های مکرر برنمی‌دارند. سردرد نمی‌گیرند، کلافه نمی‌شود اما ما را کلافه می‌کنند!
دارکوب‌های طبیعت اگر لانه می‌سازند و زندگی تازه‌ای خلق می‌کنند، دارکوب‌های زندگی فقط یک حفره سیاه خلق می‌کنند، توی دل آدم را خالی می‌کنند و بعد می‌روند سراغ درخت زندگی یک نفر دیگر و خلق یک حفره دیگر!
این همه به روان آدم‌های دیگر نوک نزنیم، نیش نزنیم، درون درخت زندگی آدم‌ها حفره سیاه خلق نکنیم. ایمان آنها را ندزدیم. بگذاریم شادمان زنده بمانند، زندگی کنند.
ما دارکوب نیستیم،
انسانیم!