دنباله‌دار C/2017 K2 در تاریخ 23 تیر 1401 (14 ژوئیه 2022) به نزدیک‌ترین فاصله با زمین می‌رسد. هرچند دانشمندان نمی‌دانند که این فاصله تا چه اندازه کم خواهد شد، اما می‌دانیم که این دنباله‌دار با زمین برخورد نخواهد کرد. زمانی که K2 کشف شد، این دنباله‌دار در بین زحل و اورانوس قرار داشت. اما اکنون در حال عبور از کمربند سیارکی و حرکت به سمت زمین و بخش‌های داخلی منظومه شمسی است.
با توجه به اندازه بسیار بزرگ دنباله‌دار K2 که تقریبا دو برابر کوه اورست است، منجمان آماتور هم می‌توانند آن را با یک تلسکوپ کوچک رصد کنند.
K2 یک دنباله‌دار فعال است، یعنی به قدری نور دارد که از زمین قابل مشاهده باشد. با این حال، دنباله‌دارهای فعال با استفاده از انرژی خورشید دمای گازهای خود را افزایش می‌دهند و پدیده‌ای را به وجود می‌آورند که ما آن را تحت عنوان دم دنباله‌دار می‌شناسیم. البته از آن‌جایی که K2 از ابر اورت به سمت زمین می‌آید، مشخص نیست که چگونه این همه مدت فعال مانده است.
بر اساس تخمین‌های وب‌سایت EarthSky، این دنباله‌دار در بهترین حالت به روشنایی قدر 8 یا حتی 7 می‌رسد. با این وجود، نور آن برای چشم غیرمسلح همچنان بسیار کم خواهد بود. چشم غیرمسلح معمولا قادر به مشاهده ستاره‌هایی با قدر روشنایی 6 است، ولی برای رصد این دنباله‌دار باید به نقاطی مراجعه کنید که آلودگی نوری بسیار کمی دارند.
رصدخانه‌های حرفه‌ای امیدوارند که با نزدیک شدن دنباله‌دار K2 بتوانند بزرگی هسته آن را اندازه‌گیری کنند. مشاهدات اولیه توسط تلسکوپ کانادا-فرانسه-هاوایی حاکی از آن است که هسته K2 احتمالا عرضی بین 30 تا 160 کیلومتر دارد. با این حال، بررسی‌های تلسکوپ فضایی هابل نشان داده که این هسته احتمالا صرفا 18 کیلومتر اندازه دارد.