شاید جالب باشد بدانید که مسئولان گینس رکوردهای مربوط به طولانی ترین زمان بدون خواب را از متقاضیان قبول نمی کنند. علت هم این است که نخوابیدن پیامدهای بسیار بدی برای افراد به همراه خواهد داشت. اما آنها یکبار رکورد ثبت شده توسط فردی را قبول کردند و اتفاقاتی که در ادامه برای او افتاد مسئولان گینس را مصمم کرد تا دیگر چنین رکوردهایی را قبول نکنند.
در اواخر دسامبر سال ۱۹۶۳ میلادی پسری ۱۷ ساله به نام رندی گاردنر از دو دوست خود به نام های بروس مک آلیستر و جو مارسیانو درخواست کرد که او را در پروژه ای همراهی نمایند؛ او میخواست رکورد بیشترین روزهای بیدار ماندن را ثبت نماید و برنده جایزه نمایشگاهی علمی شود که در آن زمان پیروزی در آن رویای خیلی از جوان ها بود.
این سه دوست مصمم بودند که برنده جایزه نمایشگاهی با محوریت علوم شوند و در این مسیر حتی حاضر شدند جانشان را به خطر بیاندازند. آن رقابت علمی هم از اهمیت بالایی در سطح آمریکا برخوردار بود و سومین خبر پرخواننده در نشریات این کشور محسوب میشد. به همین خاطر پزشکی به نام ویلیام دمنت تصمیم گرفت که با این سه نفر همراه شود و با اشتراک گذاری دانش و تخصص خود با آنها کمی از اعتبار این رکورد را به نام خود ثبت کند.
بعد از تمام شدن این دوران سخت، چند اتفاق رخ داد. خبر خوب آنکه گاردنر و دوستانش جایگاه نخست را در آن رقابت علمی کسب کردند و دستاورد او برای همیشه در کتاب رکوردهای گینس ثبت شد. اما خبر بد آنکه با گذشت زمان افسوس خوردن های گاردنر به خاطر انجام آن کار بیشتر و بیشتر شد. در اواخر دهه ۲۰۰۰ میلادی او دچار بی خوابی مزمن یا اینسومنیا شد و آنطور که خودش میگوید علتش فقط و فقط آن تجربه بود. او تا چندین سال هرشب این بی خوابی ها را تجربه می کرد تا اینکه به وضعیت پایداری از خواب رسید و این روزها تنها میتواند ۶ ساعت در شبانه روز بخوابد.