آسانسور که به آن آسانسور نیز می گویند، اتومبیلی که در یک محور عمودی حرکت می کند لغایت مسافران یا بار را بین سطوح یک ساختمان چند طبقه حمل کند. اکثر آسانسورهای نوین توسط موتورهای الکتریکی و با کمک وزنه تعادل از طریق سیستم کابل ها و قرقره ها به جنبش در می آیند. بالابر با گشودن گذرگاه به سوی ساختمان‌های بالاتر، نقش تعیین‌کننده‌ای در ایجاد جغرافیای شهری مشخص بسیاری از شهرهای مدرن، به‌ویژه در ایالات متحده، ایفا کرد و نوید آن را می‌دهد که نقشی بایسته در گسترش شهر آینده ایفا کند.
عمل بلند کردن بارها با وسایل مکانیکی در حین عملیات ساختمانی حداقل به سررسید رومیان باز می گردد. معمار-مهندس رومی ویتروویوس در قرن یکم پیش از میلاد سکوهای بالابری را توصیف کرد که از قرقره ها و کاپیتان ها یا بادگیرها کاربرد می کردند که توسط نیروی انسانی، حیوانی یا آب پیشه می کردند. نیرو بخار الی سال 1800 در انگلستان به چنین دستگاه هایی اعمال شد. در اوایل سده 19 یک آسانسور هیدرولیکی معرفی شد که در آن سکو به یک پیستون در سیلندر فرو رفته در زمین پایین شفت به عمقی مساوی با ارتفاع شفت متصل می شد. . خفقان به سیال در سیلندر بدست یک پمپ بخار اعمال شد. بعداً ترکیبی از شیارها برای چند مساوی کردن جنبش ماشین و کاهش عمق پیستون کاربرد شد. همه این دستگاه‌ها از وزنه‌های تعادلی برای ترازمند کردن وزن اتومبیل بهره‌گیری می‌کردند که فقط به توان کافی برای بالا بردن بار بیچارگی داشتند.
اختراعات پیکار بریتانیکا: از سرنیزه لغایت موتورهای جت سنجاق ایمنی چه زمانی نوآوری شد؟ خودروی مدل T چه زمانی معرفی شد؟ هنگام کمپانی در این آزمون اختراعات، I's خویش را نقطه بزنید و T (مدل) خود را علامت بزنید. قبل از میانه ها دهه 1850، این اصول عمدتاً در بالابرهای ترابری اعمال می شد. قابلیت اطمینان لاغر ریسمان ها (به طور کلی کنف) باره کاربرد در آن زمان، چنین سکوهای بالابری را برای بهره‌گیری مسافران خوشنودی دسته نبود. هنگامی که یک آمریکایی به اسم الیشا گریوز اوتیس در سال 1853 یک دستگاه ایمنی را شناسایی کرد، بالابر مسافری را شدنی کرد. دستگاه اوتیس، که در نمایشگاه کریستال پالاس در نیویورک به نمایش گذاشته شد، حائز یک آرایش گیره ای بود که ریل های راهنما را که ماشین روی آن حرکت می کرد، در اثناء خلاص شدن تنش از ریسمان بالابر، می گرفت. اولین آسانسور مسافربری در سال 1857 در فروشگاه کبیر Haughwout در شهر نیویورک به بهره برداری رسید. با استفاده از نیروی بخار، پنج طبقه را در کمتر از یک دقیقه صعود کرد و کامیابی آشکاری داشت. نسخه های بهبود یافته آسانسور بخار محور در سه دهه پس نما شد، اما هیچ پیشرفت قابل توجهی تا زمان معرفی موتور الکتریکی برای کار بالابر در اواسط دهه 1880 و نخستین نصب تجاری بالابر مسافربری برقی در سال 1889 صورت نگرفت. نصب، در ساختمان Demarest در شهر نیویورک، از یک موتور الکتریکی برای به حرکت درآوردن یک درام سیم پیچ در زیرزمین ساختمان کاربرد کرد. معرفی الکتریسیته منجر به دو پیشرفت اغلب شد: در سنه 1894 کنترل های دکمه ای شناسایی شدند و در سال 1895 یک دستگاه بالابر در انگلستان به نمایش گذاشته شد که قدرت را به چرخ (قرقره) در رأس شفت اعمال می کرد. وزن ماشین و وزنه ترازمندی برای تضمین کشش کافی است. با حذف محدودیت های اعمال شده توسط درام سیم پیچ، مکانیسم کشش جنباننده شفت های بلندتر و سرعت های بیشتر را امکان پذیر کرد. در سال 1904 یک ویژگی 'بدون دنده' با پیوستگی نوار جنباننده به طور مستقیم به آرمیچر موتور الکتریکی اضافه شد و سرعت را نزدیک نامحدود کرد.
با غلبه بر مشکلات ایمنی، سرعت و ارتفاع، پروا به راحتی و اقتصاد معطوف شد. در سنه 1915 به اصطلاح هموارسازی خودکار به شکل کنترل های اتوماتیک در هر طبقه معرفی شد که زمانی که اپراتور مهار دستی خود را در فاصله معینی از سطح کف خاموش می کرد و ماشین را به سمت توقف ریزبین هدایت می کرد، مهار می شد. مهار نیرو درب ها اضافه شد. با افزایش ارتفاع ساختمان، سرعت آسانسور در تاسیسات تند مثل سطوح بالای ساختمان امپایر استیت (1931) به 1200 فوت (365 متر) در دقیقه افزایش یافت و در مرکز جان هنکاک به 1800 فوت (549 متر) در دقیقه رسید.
انواع کابین آسانسور از نظر جنس
، شیکاگو، در سال 1970. عملکرد اتوماتیک که به دلیل اقتصادی بودن آن در مریض خانه ها و ساختمان های آپارتمانی زیاد دوست داشتنی بود، با معرفی عملیات جمعی بهبود یافت که به وسیله آن یک بالابر یا دسته جمعی از آسانسورها به ترتیب از بالا به زیر یا وارون به تماس ها پذیرش می دادند. خاصیت بنیادین ایمنی همه تاسیسات آسانسور، قفل درب بالابر بود که دربایستن داشت درب بیرونی (شفت) قبل از جنبش کابین بسته و قفل شود. تا سنه 1950 سیستم های نظارت دسته جمعی اتوماتیک در خدمت بودند و دربایستن به اپراتور آسانسور و استارت را از بین بردند. تلاش اولیه برای به حداقل رساندن فضای کف در تاسیسات آسانسور در ساختمان های بلند پای بست، ایده بالابر دوطبقه بود که نخستین بار در سال 1932 تست شد. واحد، خدمات دو طبقه در هر ایستگاه. این تکنیک به طور فزاینده ای است