در امپراتوری هخامنشی، کشور به چند ساتراپی (ایالت) تقسیم شده بود. هر ساتراپی یک ساتراپ (حاکم محلی) داشت که مالک آن ایالت بود. ساتراپ تابع و خراج پرداز شاهنشاه بود و توسط شاهنشاه عزل و نصب میگردید.
آتروپات (آترپاته) معنی حفظ شده از سوی آتش و یا نگهبان آتش در ایران باستان نامی رایج بوده است. آتروپات، حاکم ماد در اواخر هخامنشیان، از اشراف قدرتمند این سرزمین بود. وی هنگام حمله اسکندر مقدونی به ایران، ابتدا در کنار داریوش سوم بر ضد اسکندر جنگید، اما پس از مشاهده زوال هخامنشیان، به اسکندر پیوست و از فرماندهان او شد. اسکندر پس از پیروزی به خاطر وفاداری و خدمات آتروپات، او را در ساتراپی ماد ابقا کرد. آتروپات ساتراپ تمام سرزمین وسیع ساتراپی ماد بود که شامل آذربایجان، همدان، اصفهان و ری و غیره می‌شد.
پس از مرگ اسکندر، جنگ قدرت میان فرماندهان یونانی و مقدونی او راه افتاد. چون شمال غرب ایران(آذربایجان و کردستان) مورد توجه آن فرماندهان نبوده، کسی با ادامه سلطنت آتروپات در آنجا مخالفت نکرد. سلطنت و خودمختاری پادشاهان محلی دودمان آتروپات در آذربایجان چندان دوام نیاورد و با تسلط اشکانیان بر ایران منقرض گردید اما نام آتروپات، سردار ماد ایرانی به صورت‌های مختلف(آدوربادگان، آذوربادگان، آذرباذگان، آذربایگان) روی این سرزمین باقی ماند.