در میان مؤمنین به کسانی که به مقامات معنوی بالا رسیده باشند صفت نورانی داده می شود. البته منظور از نورانیت، زیبایی ظاهری نیست بلکه نورانیت باطنی است که در بعضی موارد در ظاهر هم نمود پیدا می کند. اگر چه این افراد از نظر ظاهری چندان تفاوتی با انسان های دیگر ندارند ولی بیننده با توجه به حس روحانی و جذبه ای که در این شخص احساس می کند، او را نورانی می بیند.
بدیهی است ایمان و اعمال صالح انسان مومن، در چهره اش تاثیر می گذارد. همچنان که گناه نور چهره را از بین می برد، برخی اعمال هم موجب نورانیت می گردد؛ از جمله: تقوا، وضوء، نماز، نماز شب، کم خوابیدن و...
بنا بر روایات نورانیت چهره از عنایات پروردگار است؛ مولای متقیان، حضرت علی(ع) فرمودند: «حُسْنُ وَجْهِ الْمُؤْمِنِ مِنْ حُسْنِ عِنَایَةِ اللَّهِ بِه؛ نیکویی صورت مومن به خاطر نیکویی پروردگار به اوست.»(غررالحکم و دررالکلم، ص۹۱) بر این اساس، اگر انسان کارهای خداپسندانه ای انجام دهد مطمئنا مورد عنایت پرودگار قرار می گیرد در نتیجه این عنایت، صورت نورانی پیدا می کند. آن چنان که از آیات قرآن و احادیث استنباط می شود بهترین اعمال، انجام واجبات و دوری از کارهای حرام است.