اپرای راک ساخته اسپارکس با داستان‌‌پردازی معماگونه کاراکس هم‌نشینی ایده آلی دارد که نفس شما را بند می‌آورد.
قبل از اینکه ۱۴۰ دقیقه عجیب‌وغریب از ترانه‌های پرحس‌وحال و پیچش‌های تراژیک فیلم آنت (Annette) شروع شود، لئوس کاراکس کارگردان این فیلم اعلام حضور می‌کند. او با صدایی ناخوشایند روی فیلم به بینندگانش توصیه می‌کند که تا پایان ماجرا بی‌حرکت سر جایشان بنشینند! این دقیقاً نوعی درخواست غیرممکن برای موزیکال-فانتزی‌ای این‌چنین تکان‌دهنده است؛ فیلم آنت فقط شما را روی صندلی‌تان میخکوب نمی‌کند، بلکه تا زمانی که اسامی عوامل فیلم بالا می‌آید، نفستان را بند می‌آورد.
مروری بر نظر منتقدان درباره فیلم آنت:
آی. او اسکات از نیویورک تایمز
امتیاز ۱۰۰ از ۱۰۰
فیلم آنت بر پارادوکس‌های خاص خود تسلط دارد. این اثر بسیار هوشمندانه و به طرز جذابی پیچیده است که حول محور احساسات غیر قابل کنترل می‌چرخد.
استیو پاند از The Wrap
امتیاز ۸۰ از ۱۰۰
خوب یا بد، کاراکس هیچوقت کاری را نصفه و نیمه انجام نمی‌دهد و آنت نیز هرگز از جسارت و عجیب بودن دست نمی‌کشد.
پت براون از SLANT
امتیاز ۷۵ از ۱۰۰
ژانر موزیکال این فیلم نشان داد که با علاقه لئوس کاراکس به فانتزی‌های بصری یک سازگاری ذاتی و طبیعی دارد؛ فانتزی‌هایی که ساده‌ترین ابزار سینمایی آنها را خلق می‌کنند.
رودریگو پرز از Playlist
امتیاز ۷۵ از ۱۰۰
فیلم آنت یک اثر عجیب و غریب و در عین حال فریبنده است؛ روایتی ساده و از نظر هنری پیچیده. در برخی مواقع شگفت‌انگیز است و در برخی موارد گیج‌کننده. درست مثل دیگر فیلم‌های معمایی کاراکس و موسیقی منحصربفردی که اسپارکس آن را تنظیم کرده است.
بری هرتز از The Globe and Mail
امتیاز ۶۴ از ۱۰۰
فیلم آنت در شعله‌ور ساختن ذوق و اشتیاق در بیننده شکست می‌خورد و این به شدت خسته‌کننده است، زیرا کاراکس به ندرت می‌تواند تصاویری را ارائه کند که حتی به ماندگار شدن نزدیک باشند.
با ترکیب موسیقی انرژی‌بخش اسپارکس و خلاقیت همیشه اسرارآمیز کاراکس، فیلم آنت از اپرای راکی نیرو می‌گیرد که در مرکز آن آدام درایوری پیش برنده، به خودستایی می‌پردازد. او تقریباً در هر صحنه از فیلم آواز می‌خواند، گویی جهان وابسته به این آوازهاست! اما در هر حال، همین آوازها برای برآوردن اهداف فیلم ضروری‌اند. اولین تلاش کارگردانی کاراکس برای متنی که خودش آن را ننوشته است، حاصل تعادل عجیب‌وغریب موسیقی اسپارکس، در کنار سبک اُپرایی کاراکس و بازی دیوانه‌وار درایور در نقش کمدینی محکوم به شکست است. در این فیلم، کودکی چوبی آواز می‌خواند و گهگاه برش به نماهایی از گوریلی مالیخولیایی هم وجود دارد، اما همه این موارد برای حمایت از هدف بزرگ‌تر فیلم خلق شده‌اند.
فیلم آنت سفر تجربی نابی است که کاملاً از طریق آهنگ فیلم بیان می‌شود و به‌صورت متناوب و پراکنده با همان ترکیب سوررئال از زیبایی فراموش‌نشدنی و زبردستی و طنز ابزوردی که کاراکس در آن تخصص دارد و نمونه‌اش را در فیلم موتورهای مقدس (Holy Motors) دیده‌ایم، کار می‌کند. در بعضی مواقع، آن رمز و راز کیهانی فیلم جایش را با روایتی ساده‌تر و صریح‌تر عوض می‌کند. اسپارکس ظاهراً برای دهه‌ها سعی داشته استعداد سرگرم‌کننده ترانه‌سرایی خود را در فیلم‌های گوناگون اعمال کند؛ حتی در برهه‌ای با ژاک تاتی فقید نیز همکاری داشت، اما در نهایت موزیکال آنها به فیلم‌نامه‌ای جذاب و متقاعد‌کننده تبدیل نشد. اما شگفتی در این مجموعه اشتباهات، با جذابیت فیلم آنت شکل می‌گیرد؛ با داستانی که کمتر از آنکه می‌نماید دلرباست. فیلم آنت اغلب در تضاد با خودش است و آشفتگی، بزرگ‌ترین سرمایه آن تلقی می‌شود؛ همچنان که کاراکس و همکاران موسیقی‌دانش خط سیر مردی را ترسیم می‌کنند که سرنوشتش دقیقاً بر اثر همان آشفتگی مخدوش شده است.
درایور، در قالب استندآپ کمدینی به نام هنری مک‌هنری، نقش آدمی را بازی می‌کند که تمام مهارتش عکس‌العمل نشان دادن به واکنش‌های شدید است. هنری مثل اندی کافمن، به راه و روش جی‌جی آلن، با ردایی سبز رنگ، همچون مبارزی جایزه‌بگیر و مشت‌زنی که از فیلم گاو خشمگین (Raging bull) بیرون آمده است، پشت‌صحنه نمایشش را آماده می‌کند و همان روحیه مبارزه‌طلبی را به صحنه اجرا می‌آورد. درحالی‌که مخاطبانش با او آواز می‌خوانند و به هر حرکتش پاسخ می‌دهند، با آواز و رپ کردن در صحنه این‌طرف و آن‌طرف می‌رود و گویی در آستانه خودکشی است؛ حتی برای لحظه‌ای سیم میکروفن را به دور گردنش می‌پیچد.
منبع: فیلیمو شات