طبق تحقیقات انجام شد توسط محققان به این نتیجه رسیده اند که نوزادان در شب، خواب کمتری دارند.
به نظر می رسد این یافته ها با توصیه های آکادمی اطفال آمریکا در مورد خواب ایمن نوزادان مغایرت داشته و باعث ایجاد سردرگمی بیشتر در والدینی می شود که سعی می کنند امن ترین و در عین حال واقع بینانه ترین محل خواب نوزادان خود را انتخاب کنند.
پاول می گوید:
“برای آکادمی داشتن مدارک قوی و نه فقط نظر کارشناسی برای حمایت از توصیه های ما مهم است ، زیرا این دستورالعمل ها تأثیر زیادی در عمل ، والدین و سلامت کودک دارند.”
نیمی از مادران تشویق شدند که فرزندان خود را در 3 ماهگی به هرجایی که کودک در 1 سالگی بخوابد منتقل کنند. نیمی دیگر مشاوره فشرده ای در مورد کاهش خطر ابتلا به SIDS دریافت کردند ، که در آن پرستاران از خانه بازدید کردند و بازخورد خاصی در مورد بهبود ایمنی محیط خواب ارائه دادند.
درصد نوزادانی که در اتاق والدین در 4 و 9 ماهگی خوابیده است ، بین دو گروه متفاوت است. بیش از نیمی از نوزادان در 4 ماهگی در اتاق خودشان خوابیده بودند و بیش از یک چهارم آنها بین 4 تا 9 ماه به طور مستقل می خوابیدند.
نوزادانی که از 4 ماهگی در اتاق خودشان می خوابند
نوزادانی که بعد از 4 ماه در اتاق های خود می خوابیدند ، به طور کلی مدت طولانی تری می خوابیدند. نوزادان 9 ماهه مشترک در اتاق هر شب به طور متوسط 9.75 ساعت می خوابند در حالی که برای کسانی که 4 ماه به تنهایی شروع به خواب می کنند 10.5 ساعت و برای کسانی که بین 4 تا 9 ماهگی تنها می خوابند 10 ساعت است.
طبق تحقیقاتی که انجام شده به این نتیجه رسیده اند که نوزادان 4 ماهه 9 ساعت در مقایسه با 3/8 ساعت برای آن دسته از نوزادانی که بین 4 تا 9 ماه در اتاق والدین خود می خوابند و 7/4 ساعت برای کسانی که بعد از 9 ماه به اشتراک اتاق والدین خود ادامه می دهند ، همه کودکان مقدار مشابهی از کل خواب روزانه داشتند ،
گرچه تعدادی از نوزادان هم که از 9 ماهگی در اتاق والدین خود زندگی می کردند 45 دقیقه کمتر در شب به خواب می رفتند.با توجه به این تحقیقات ، پاول نگران عواقب ناخواسته تشویق والدین برای نگه داشتن کودکان در اتاق والدین تا 1 سالگی است.
پاول می گوید: “فاکتورهای زیادی در سلامتی کودک و والدین وجود دارد که پیامدهای این تصمیم است.” وی گفت که والدین کاملاً غیر عملی هستند که در اوج اضطراب جدایی ، کودکان را به اتاق خود بفرستند. “این بدترین زمان برای ایجاد تغییر از منظر توسعه است.”
به گفته جودی میندل : همکار مرکز خواب در بیمارستان کودکان فیلادلفیا ، متخصصان خواب نوزاد در حال رشد معمولاً با او موافق هستند.
میندل می گوید :
تحقیقات گذشته نشان داده است که نوزادان بهتر می خوابند ، زودتر می خوابند و مدت طولانی تری می خوابند. در این مطالعه جدید نیز ، نوزادانی که در 4 ماهگی خود بخوابند ، دو برابر بیشتر از سایر نوزادان خواب منظم دارند و تا ساعت 8 در رختخواب هستند.وی می گوید ، خانواده ها باید آزادانه تصمیم بگیرند که بچه هایشان در اتاق والدین یا اتاق خودشان بخوابند.
چه موقع کودک را به اتاق خودش منتقل کنید؟
طبق تحقیقات آکادمی اطفال آمریکا، نوزادان باید حداقل در شش ماه اول زندگی، در اتاق والدین خود بخوابند – اما نه در یک تخت و نوزاد خود را در تخت کتار تخت خودتان بخوابانید.نگه داشتن کودک در دسترس مادر نیز باعث سهولت در شیردهی می شود .
نگه داشتن کودک در اتاق خواب در 12 ماه اول نیز می تواند به تقویت پیوند شما کمک کند.
S. Daniel Ganjian، متخصص اطفال می گوید:
“رابطه والدین و کودک تا حد زیادی تقویت می شود.” او توضیح می دهد که کودک یاد می گیرد وقتی با زندگی خارج از رحم سازگار می شود ، می تواند روی وجود شما حساب کند و با صدای تنفس شما راحت می شود.
اتاق کودک را بدون نور نگذارید
اتاق کودک هرگز نباید تاریک و بدون نور باشد تا بتواند به راحتی و بدون ترس به اتاق شخصی‌اش علاقه‌مند شود و آنجا را بپذیرد.
اگر می خواهید که تا 12ماه کودکتان صبر کنید و بعد او را به اتاق خودش ببرید کار خوبی است اما اگر قبل از آن می خواهید اینکار را انجام دهید به چند تکته مهم توجه کنید.
در ابتدا شما باید با پزشک متخصص اطفال خود مشورت کنید تا مطمئن شوید کودک به خوبی رشد می کند و نیازی به تغذیه در طول شب تا صبح را ندارد. نشانه دیگری که باید توجه کنید این است که کودک شما بتواند از شکم به پشت خود بچرخد.
نکته مهم دیگری که برای انتقال کودک به اتاق خودش ، مهم است که اتاق کودک را برای خواب راحت و خوب آماده کنید.
وقتی صحبت از انتقال کودک به اتاق خودش می شود ، به یاد داشته باشید که او بسیار مقاوم است. ادواردز می گوید: “حتی اگر چند شب سخت داشته باشیم ، اگر این فرصت را به او بدهی ، کودک تو یاد می گیرد فضای خواب جدید خود را دوست داشته باشد.” “داشتن اتاق خود به عقب نیز بد نخواهد بود.”
کم کم اتاق را جدا کنید
در ابتدا، هیچ گاه کودک خود را به تنهایی برای خوابیدن در اتاقش نفرستید زیرا این امر می تواند فشار روانی زیادی را به کودک تحمیل کند. بهتر است 10 تا 30 دقیقه قبل از خواب را به او اختصاص دهید. توصیه می شود والدین در اتاق خواب کودک حضور پیدا کنند تا کودک به خواب رود. حضور والدین در کنار کودک موجب آرامش روانی وی می شود و به او این اطمینان را می دهد که اتاق خواب اختصاصی اش وحشتی ندارد و هر زمانی که لازم باشد والدین در کنار او خواهند بود.
منبع : اختاپوس