آهنگ شبانگاهان تا حریم فلک عبدالحسین مختاباد

شبانگاهان تا حریم فلک چون زبانه کشد سوز آوازم

شرر ریزد بی امان به دله ساکنان فلک ناله ی سازم

دله شیدا حلقه را شکند تا برآید و راهه سفر گیرد

مگر یک دم گرم و شعله فشان تا به بامه جهان بال و پر گیرد

خوشا ای دل بال و پر زدنت شعله ور شدنت در شبانگاهی

به بزم غم دیدگان تری جان پر شرری شعله ی آهی

بیا ساقی تا به دست طلب گیرم از کفه تو جام پی در پی

به داد دل ای قرار دلم نوبهاره دلم میرسی پس کی

چون آن ابر نوبهارم من به دل شور گریه دارم من میتوانم آیا نبارم من

نه تنها از من قرار دل می رباید این شور شیدایی

جهانی را دیده ام یک سر دیده ام یک سر غرق دریای ناشکیبایی

بیا در جانه مشتاقان گل افشان کن گل افشان کن

به روی خود شبه ما را چراغان کن چراغان کن

چون آن ابر نوبهارم من به دل شور گریه دارم من میتوانم آیا نبارم من

مداد