رمان موش‌ها و آدم‌ها نوشته جان اشتاین‌بک بارها ممنوع شده است. این داستان غم‌انگیز دوران افسردگی که به دلیل واقع‌گرایی‌اش مورد ستایش قرار گرفت، به دلیل توهین‌های نژادی، ناسزا، ابتذال و زبان توهین‌آمیز، مرتباً در لیست کتاب ممنوعه منتشرشده توسط انجمن کتابخانه آمریکا دیده شده است. اشتاین بک در سال 1962 جایزه صلح نوبل ادبیات را به خاطر تصاویر بدی که خلق کرد و شخصیت‌های به یاد ماندنی که مدت‌ها پس از ورق زدن آخرین صفحه با خواننده می ماند، دریافت کرد. اما چرا با این وجود این رمان ممنوعه است؟
درباره ممنوعیت رمان موش‌ها و آدم‌ها
کتاب موش‌ها و آدم‌ها که در سال 1937 منتشر شد، مدت‌هاست جزء برنامه‌های درسی انگلیسی دبیرستان بوده است. نویسنده جان اشتاین بک از تجربیات خود به عنوان ابزاری برای گفتن داستان دو کارگر مهاجر استفاده کرد که یکی از آنها معلول رشدی است و در کالیفرنیای دوران افسردگی زندگی و کار می کند. لنی و جورج رویای به دست آوردن قطعه زمین خود را در سر می پرورانند، اما توسط نیروهای خارج از کنترل آنها ناکام می شوند.
این کتاب برای اولین بار مورد تحسین قرار گرفت و سریع برای صفحه نمایش و صحنه اقتباس شد. اما این آن را از چالش های سانسور دور نکرد. در واقع، «موش‌ها و آدم‌ها» یکی از چالش‌برانگیزترین کتاب‌های چند دهه اخیر است. چالش‌ها شامل شکایت‌هایی درباره «فحاشی»، «موضوعات بیمارگونه و افسرده‌کننده» و «نگرش ضد کسب‌وکار» ادعایی نویسنده است. دیگران آن را توهین آمیز نسبت به آمریکایی های آفریقایی تبار، زنان و معلولان رشدی خوانده اند.
پینشهاد می‌کنیم کتاب صوتی موش ها و آدم ها را از طاقچه دانلود کنید.
درباره جان اشتاین بک بیشتر بدانید
جان اشتاین بک یا استاین بک در سال ۱۹۰۲ در کالیفرنیا متولد شد. پدرش خزانه‌دار و مادرش معلمبود. او بعد از تحصیل ادبیات انگلیسی در دانشگاه استانفورد، در سال ۱۹۲۵ قبل از پایان تحصیل دانشگاه را رها کرد و به نیویورک رفت. در این شهر به سراغ شغل خبرنگاری رفت و بعد از دو سال به کالیفرنیا برگشت.
جان اشتاین بک مدتی به عنوان کارگر ساده، متصدی داروخانه، میوه‌چین کار کرد و به همین دلیل با مشکلات کارگران از نزدیک آشنا شد و زندگی آنها را لمس کرد. پس از آن نگهبانی خانه‌ای را پذیرفت و در این زمان فرصت کافی برای خواندن و نوشتن پیدا کرد. اولین اثرش «جام زرین» را در سال ۱۹۲۹ نوشت. نگاه انسانی و دقیق او به جهان اطرافش و چهرهٔ رنج‌کشیدهٔ خودش باعث شهرت و درخشش او در نوشتن آثاری چون موش‌ها و آدم‌ها و «خوشه‌های خشم» شد. اشتاین بک در سال ۱۹۶۲ برنده جایزه نوبل ادبیات شد. مشهورترین آثار او موش‌ها و آدم‌ها (۱۹۳۷) و «خوشه‌های خشم» (۱۹۳۹) است که دومی برنده جایزه پولیتزر هم شد. هردو کتاب نمونه‌هایی از زندگی طبقه کارگر آمریکا و کارگران مهاجر در دوره رکود بزرگ هستند.
احتمال می‌دهند تماس‌های اشتاین بک با نویسندگان چپ، روزنامه‌نگاران و شخصیت‌های اتحادیه کارگری بر نوشتن او تأثیر داشته باشد. او در سال ۱۹۳۵ به اتحادیه نویسندگان آمریکا، که یک سازمان کمونیستی است پیوست. اشتاین بک توسط نویسندگان تندرو لینکلن استفنس و همسرش الا وینتر راهنمایی می‌شد. از طریق فرانسیس ویتاکر، عضوی از اعضای حزب کمونیست ایالات متحده در باشگاه جان رید برای نویسندگان، اشتاین بک با سازمان دهندگان اعتصاب اتحادیه صنعتی کارگران کنسرو و کشاورزی دیدار کرد.
او در ۲۰ فوریه ۱۹۰۲ درگذشت.