می توان گفت برخی از چسب ها و یا مواد آب بندی فقط به برخی از زیرلایه ها می چسبند . دلیل این مسئله انرژی سطحی پایین زیرلایه ها نسبت به چسب ها می باشد . به طور مثال در اتصال پلی اتیلن با اپوکسی به این گونه مشکل ها بر می خوریم . در این وضعیت زیرلایه ممکن است نفوذ پذیر باشد و اجازه دهد تا رطوبت ویا مواد شیمیایی به راحتی وارد ساختار آن شود که این مسئله موجب تخریب کارایی پیوند می شود . بیشتر متخصصان با تلاش و انواع آزمون و خطاهای موجود توانسته اند بر چنین مشکل هایی غلبه کنند . آنها این کار را با تغییر فرمولاسیون چسب و یا اعمال عملیات های سطحی بر روی آن ها انجام می دهند . وقتی روش های بالا کارایی لازم را نداشته باشند برای استحکام بیشتر و همچین کارایی بیشتر ممکن است از پرایمر ها ویا افزایش دهنده های چسبندگی استفاده شود . عمل کرد این محصول ها به شیوه ای مشابه با چسب های بهبود یافته است . این پرایمر ها معمولاً یک لایه ی جدید بر روی سطح مشترک ایجاد می کنند که این لایه های جدید معمولاً دارای چند عملکرد ی می باشد و به خوبی به زیرلایه و ماده ی آب بندی و یا چسب متصل می شود . لایه ی جدید ایجاد شده بسیار نازک بوده به نحوی که موجب بهبود ویژگی ها و چسبندگی سطحی می شود . پرایمرها و افزایش دهنده های چسبندگی به طوری قوی به سطح زیرلایه می چسبند و جذب سطحی ممکن است به گونه ای قوی باشد که به جای حالت فیزیکی حالت پیوند شیمیایی داشته باشد . تفاوت اصلی میان پرایمرها و افزایش دهنده های چسبندگی این است که پرایمرها به صورت مایع به زیرلایه اعمال می شوند ولی افزایش دهنده های چسبندگی مایع هایی هستند که موجب تشکیل یک لایه ی بسیار نازک بر روی سطح می شود .
-۲ دقیقه خواندن