آرگون یک عنصر گاز نجیب است که توانایی مخدر و محافظتی از خود نشان داده است. این خاصیت امکان زیادی دارد که در زمینه پزشکی مفید باشد. شواهد جدید و زیادی نشان می دهد که گاز آرگون به عنوان یک عامل محافظت کننده عصبی بالقوه است. در دسترس بودن زیاد و هزینه کم آرگون، مزیت مشخصی نسبت به استفاده از روش های درمانی مشابه گاز زنون دارد. درمان های گاز آرگون در آسیب های مغزی مانند:
• مشکلات کمبود اکسیزن مغزی
• محرومیت گلوکز
• آسیب مغزی ضربه ای
• انسداد شریان مغزی میانی
تا میزان زیادی رفتار مثبت محافظت کننده ای را نشان داده است. از طرف دیگر، برخی هشدارها در مورد اثرات منفی بالقوه درمان آرگون در موارد آسیب مغزی انتشار شده است. حمایت بیشتر برای استفاده از آرگون در زمینه پزشکی در استفاده از آن در ترکیب با Tpa، توانایی آن را به عنوان یک عضوی محافظ و کاربردهای ان در جراحی هم اثبات شده است. این بررسی می کوشد تاریخچه و توسعه استفاده از گاز آرگون در تحقیقات پزشکی را به به عنوان یک عامل محافظت از نورون، خلاصه مکانیسم های مرتبط با اثرات بیولوژیکی آن و روشن کردن پتانسیل آینده آن را خلاصه کند.
گاز آرگون یک عنصر کوچک از دسته گازهای نجیب که در تعدادی از زمینه هال استفاده شده است. این ماده به طور کلی به عنوان یک گاز غیر فعال یا بی اثر طبقه بندی شده است و این دیدگاه را دارد که فاقد هرگونه ویژگی فعال بیولوژیکی است. در حقسقت، آرگون ویژگی هایی مانند: مخدر در فشار های بیش از حد و اخیرا رفتارهای محافظت از نور و محافظت از ارگان را نشان داده است. گاز آرگون مزایای مشخصی را در ساخت برخی از داروها و موارد جراحی ایجاد کرده است.
به دنبال این بررسی ها نشان داده شده است که پیشرفت آرگون در زمینه پزشکی با تاکید بر توانایی آن به عنوان محافظ نورونی است. به منظور ارائه بنیادی از نقش آرگون ها در زمینه پزشکی، ابتدا خلاصه ای از کشف و ویژگی های آن ارائه خواهد شد. سپس شواهد موجود در مورد توانایی ثابت آرگون به عنوان یک محافظ عصبی را مورد بحث قرار خواهیم داد و برخی شواهد را که خلاف آن را پیشنهاد می کنند برجسته می کینم. به منظور درک بهتر آرگون از طریق ارائه اقدامات بیولوژیکی، یک بررسی و بحث در مورد مکانیسم های احتمالی فعل و انفعالات گیرنده و مسیرهای سلولی آپوپتوتیک ارائه خواهد شد. سرانجام، ما آینده آرگون را به عنوان یک درمان بالینی و سایر کاربردهای بالقوه در زمینه پزشکی در نظر خواهیم گرفت.
تاریخچه و مشخصات آرگون
در سال 1785، هنری کاوندیش در تلاش برای توصیف و تعیین کمیت مواد جایگزین، گازهای جوی را جدا کرد. در تلاش برای احتراق نمونه ها برای یافتن مشخصات واکنش آن ها، یک ترکیب کوچک از نمونه های گاز جدا شده که گمان می رود نیتروژن باشد، واکنش مورد انتظار را نشان نداد و بدون تغییر باقی ماند. پس از تجزیه و تحلیل بیشتر، نتیجه گیری شد که ماهیت غیر واکنشی این نمونه گازبه دلیل آلودگی خطایی در نظر گرفته شده است. هنگامی که لورد ریلی و ویلیام رامزی روی آزمایش گازهای جوی دریافتند که مقدار مشابهی از گاز غیر فعال حاوی مجموعه ای منحصر به فرد از ویژگی ها است، نتایج دوباره در سال 1894 مورد توجه قرار گرفت. آنها تایید کردند که گاز غیر فعال توسط هنری کاوندیش مشاهده شده و آن را به عنوان عنصر جدید، آرگون طبقه بندی کردند.
آرگون به خانواده ای از عناصر واقع در ستون آخر جدول تناوبی عناصری موسوم به گازهای نجیب تعلق دارد که شامل عناصر هلیوم، نئون، آرگون، کریپتون، زنون و رادون است. پوسته الکترونیکی کامل این عناصر از ایجاد پیوندهای کووالانسی جلوگیری می کند و یافتن این گازها به صورت ترکیبی یک اتفاق نادر است.
برای مطالعه ی ادامه این مطلب و دانستنی هایی جدید تر درباره ی گاز آرگون