همه آدم‌ها تو زندگیشون دنبال آرامش و آسایش‌اند. کم پیدا میشن آدم‌هایی که بگویند من از آرامش بیزارم و آسایش را دوست ندارم.
انسان امروزی، در این عصر مدرنیته و تکنولوژی، با وجود راحت‌تر شدن زندگی نسبت به سالیان قبل و فراهم بودن انواع و اقسام امکانات رفاهی و تفریحی، گویا گمشده خود که آرامش است را یافت و هیچ ابزار و وسیله‌ای او را در راه رسیدن به خواسته‌اش، ارضا نمی‌کند و این آشفتگی و سرگردانی دلیل این افسردگی‌ها و نارضایتی‌ها و پوچی‌ها در زندگی انسان امروزی است.
یکی از راه‌هایی که شاید خیلی ساده به نظر بیاید و بیشتر مردم به سادگی از کنار آن عبور نمایند، شکرگزاری است. شکرگزاری به راحتی می‌تواند باعث بروز معجزاتی در زندگی ما شود که شاید برای ما باورنکردنی باشد.
متاسفانه ما انسان‌های همیشه برای رسیدن به خواسته‌های خود دنبال کارها و فرمول‌های پیچیده هستیم در حالی که چشم خودمان را روی کارهای کوچک با اثرگذاری زیاد، می‌بندیم.
این حرف که شکرگزاری مختص و مخصوص افراد مذهبی است، کاملا بی اساس و بدون پشتوانه است و اصلا اینگونه نیست که فقط دین، انسان را به شکرگزاری خداوند متعال دعوت کند، امروزه تحقیقات روانشناسی نیز به قدرت شکرگزاری پی برده و به این نتیجه رسیده است که شکرگزاری می‌تواند باعث بهبود چشمگیر زندگی شود.
از قدیم گفتن: “شکر نعمت، نعمتت افزون کند/ کفر نعمت از کفت بیرون کند” بیایید یک بار هم که شده یک تصمیم جدی بگیریم و سعی کنیم به جای نداشته‌هامون، به داشته‌هامون فکر کنیم. جای اینکه همش برای چیزایی که نداریم ناله و غر بزنیم، چیزهایی که داریم رو ببینیم و به خاطرش شکرگزار خدا باشیم.
تا حالا شده به این موضوع فکر کنید که شیطنت و اذیت کردن‌های بچه شما میتونه تمام آرزوی یه مادر یا یه کودک دیگه باشه ؟ تا حالا شده فکر کنید که اگر خدایی نکرده بچه شما یه محدودیتی داشت که نمی‌تونست راه بره یا معلولیت داشت (الهی که بلا از همتون دور باشه)، همین شیطنت و بازی گوشی براتون میشد آرزو و حاضر بودید هر چی که دارید بدید و فقط بچه تون رو در حال بازی و جنب و جوش ببینید.
یکی می‌گفت تو این دنیای سرعت و اینترنت و دود و سیمان، انقدر بیماری‌های غیر مترقبه زیاد شده که وقتی یه کودکی داخل بیمارستان به دنیا میاد اولین کاری که پدر و مادرش باید انجام بدهند این هست که تعداد انگشتان دستش رو بشمارند تا کم و زیاد نباشه. این یک شوخی و مزاحه. قرار نیست برای ما دلنگرانی ایجاد بکنه، اما از این مثال یک فرمول قابل استخراج هست ما باید نگاهمون به زندگی نگاه فرصت و نگاه نعمت باشه ما اگر بتونیم نعمت‌های سرشار زندگیمون رو شناسایی بکنیم، بشمریم و به اون افتخار بکنیم، بسیاری از پریشانی‌های ما درمان میشه. خیلی وقت‌ها شیطنت‌های بچه‌های شما جزو نعمت‌هاست، چون بچه شما سالم است میتونه ظرف سوپ رو برگردونه چون بچه شما عضلاتش به درستی کار میکنه میتونه سفره رو بکشه و پاره بکنه قرار نیست در این مواقع ما عصبانی بشیم یا کنترل خودمون رو از دست بدیم. نگاه فرصت داشته باشیم. یکی می‌گفت قدر فوت‌هاتون رو بدونید. همین که می‌تونید صاف و مستقیم فوت بکنید خدا رو شاکر باشید. خندیدیم. مگر فوت کردن هم شکرگزاری داره ؟ گفت بله. من یک سکته ناقصی انجام دادم. نیمی از بدنم سست شده و الان وقتی چایی توی نعلبکی میریزم و میخوام فوت بکنم، فوت‌هام کج میره. قدر فوت هاتون رو بدونید. بچه‌های ما چون سالم هستند تحرک دارند و چون تحرک دارند ممکنه کارهایی بکنند که برنامه ما رو بهم بریزه. نگاه قانع و شکرگزار داشته باشیم.
شیطنت و بازی کردن و خراب کردن، جزو طبیعت بچه‌ها هست. اگه بچه شما بازی میکنه تحرک داره و انرژی زیادی داره، شما باید از این موضوع خوشحال و شکرگزار باشید، نه اینکه این موضوع رو برای خودتون تبدیل به مشکل و ناراحتی و دغدغه بکنید. اگر بازی کردن و شلوغ کاری بچه خودتون باعث اذیت شدن و ناراحتی شما میشه و از این مسئله رنج می‌برید، به این موضوع فکر کنید که مشکل شما آرزوی هزاران یا شاید میلیون ها انسان روی کره زمین باشه.
برای مطالعه بیشتر در زمینه تربیت فرزند به مجله توپ مارکت مراجعه فرمایید.