اولین بار در سال 1911 در ایالت میشیگان آمریکا رنگ به عنوان خط کشی و کنترل ترافیک خیابانها مورد استفاده واقع گردید، در حالیکه قبل از آن با قرار دادن سنگهای سفیدی در وسط خیابان بدین منظور تامین می گردید. کاربرد رنگهای ترافیکی در دهه 1920 با افزایش فزاینده تعداد اتومبیل ها و توسعه شهرها و جاده ها به طور جدی مورد بررسی قرار گرفت.
کارخانه رنگ جمیل یکی از تولیدکننده‌های رنگ ترافیکی در ایران می‌باشد. این کارخانه
اجرای رنگ ترافیکی در تهران و شهرهای بزرگ ایران رانیز انجام می‌دهد.
در سال 1926 آقای Mattimore پشنهاد انجام آزمایشهای رنگ های ترافیکی را ارائه نمود. او عوامل مختلفی که بیشترین اثر را بر روی کیفیت رنگهای ترافیکی داشت، طبقه بندی نمود که عبارتند از : سازگاری رنگ با سطح، مقدار پوشش دهی رنگ، قدرت پشت پوشی، زمان خشک شدن، مقاومت در برابر تاثیرات نور خورشید، قابلیت دید در روز و شب ، دوام و ماندگاری در شرایط مختلف آب و هوایی و مقاومت در برابر سایش.
پوششها و پوشرنگها بر حسب زمینه کاربردی در شرایط مختلف وظایف مختلفی را بعهده دارند، پوششهای ترافیکی یکی از مهمترین انواع پوششهای موظف بشمار میروند که در جوامع امروز بشری نقش عمده ای را ایفا میکنند. براساس آمار منتشر شده در مجموع چندین درصد از سوانح جاده ای منجر به جرح و فوت، به نحوی به عوامل جاده ای که علایم و رنگهای ترافیکی از جمله مهمترین این عوامل محسوب می گردند، مربوط می شود. با توجه به افزایش روز افزون استفاده از وسایل نقلیه خودرویی، لزوم استفاده از علائم هشداردهنده مشخص می شود. خط کشی و علامت گذاری معابر از مهم ترین علائم هشداردهنده محسوب می شود که می تواند بدون منحرف کردن توجه راننده از جاده، هشدارهای لازم را به راننده بدهد.
رنگ های ترافیکی می توانند بصورت تک جزئی یا دوجزئی باشند. رزین های بکار رفته در رنگ های ترافیکی می توانند بر اساس رزین های آکریلیک و یا کلروکائوچو باشند.
رزین های آکریلیک
رزین های آکریلیک از پلیمریزاسیون منومرهای اسید آکریلیک و اسید متاکریلیک یا مشتقات آنها بدست می آید. رزین های آکریلیک به دو دسته ترموپلاست( گرمانرم) و ترموست ( گرما سخت) تقسیم می شوند.
الف- رزین های آکریلیک ترموپلاست
هرگاه منومرهای قابل پلیمریزاسیون غیر از عامل وینیلی (CH2=CH-) عامل فعال دیگری نداشته باشند رزین حاصل ترموپلاست خواهد بود. شناخته ترین آنها پلی متیل متاکریلات ( پی- ام – ام- آر) می باشد.
بنا به نوع منومرهای بکار رفته در پلیمریزاسیون، فیلم حاصل می تواندقابلیت انعطاف پذیری یا شکنندگی زیاد داشته باشد، فیلم آن دارای ظاهر و نمای خوبی است و مقاومت شیمیایی خوبی از خود نشان می دهد ولی در مقابل اسیدهای غلیظ و مواد اکسید کننده مقاومت خوبی ندارد.
ب- رزین آکریلیک ترموپلاست
هرگاه منومر انتخابی جهت تهیه رزین دارای گروه فعال شیمیایی از قبیل هیدروکسیل، اسیدی، آمینی و … باشدپلیمر حاصل دارای گروه های فعال است و می تواند با سایر رزین ها از قبیل اپوکسی و آمینو رزین ها وارد واکنش گردد و ایجادا یک فیلم 3بعدی نماید که بیشتر بصورت کوره ای کاربرددارند.
تفاوت میان رزین های ترموپلاست و ترموست عبارتند از:
1- وزن مولکولی رزین های ترموپلاست بیشتر از رزین های ترموست است.
2- رزین های ترموپلاست می توانند بصورت هواخشک ولی ترموست بصورت کوره ای بکار می روند.
3- در ساخت رنگ های ترافیکی از رزین های ترموپلاست استفاده می گردد.
رزین های کلروکائوچو
این رزینها نیز جز رزین های ترموپلاست می باشند که در تهیه رنگ های ترافیکی نیز کاربرد فراوانی دارند.
رزینهای کلروکائوچو صنعتی مخلوطی از پلیمرهای تری و تترا می باشند که محتوی 67% کلر است.
فیلم حاصل از این رزین ها در مقابل اسیدها و بازهای قوی و ضعیف و آب و محلول نمک های و روغن های معدنی بسیار مقاوم می باشند. خشک شدن فیلم این رزین ها از طریق خشک شدن حلال انجام می گردد. در نتیجه زنجیر های پلیمری آن فاقد اتصالات عرضی می باشد و به همین دلیل نسبت به هیدروکربن های آلیفاتیک و الکل ها مقاوم هستند.
این رزین ها دارای انرژی هم بستگی بالایی هستند که سبب ایجاد فیلم های بسیار محکمی می گردد ولی از طرفی سبب بلند شدن آن از سطح می گردد بنابراین از مواد نرم کننده برای این رزین ها استفاده می گردد که علاوه بر کاهش انرژی هم بستگی منجر به افزایش چسبندگی آن به سطح می گردد.
منبع:https://aryasath.com/%D8%B1%D9%86%DA%AF-%D8%AA%D8%B1%D8%A7%D9%81%DB%8C%DA%A9%DB%8C%D8%8C-%D8%AA%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D8%AE%DA%86%D9%87-%D9%88-%D8%AF%D8%A7%D9%86%D8%B3%D8%AA%D9%86%DB%8C-%D9%87%D8%A7/