داشتن پوشش و حجاب از الزاماتی است که در قرآن به صراحت از آن نام برده شده و به اصطلاح ادبیات عرب هم با تاکید خاصی از آن سخن به میان آمده اگر چه در تاریخ قبل از اسلام هم گفته شده ایرانیان حتی در زمان هخامنشیان اعتقاد به حجاب داشته و به آن عمل می کردند.
به تبع فرهنگ ایرانی اسلامی جامعه، امر حجاب در قوانین هم رسوخ کرده و در قانون مجازات برای کسانی که حجاب را رعایت نمی کنند ضمانت اجراهایی پیش بینی شده است.
کشف حجاب یا به عبارتی بی حجابی اگرچه متفاوت است با مفهوم بد حجابی اما به نظر می رسد بیشتر منظور قانون گذار نداشتن حجاب است البته می توان گفت که از نظر قانون تفاوتی بین این دو وجود ندارد.
قانون گذاری در زمینه حجاب
با شکل گرفتن انقلاب هنوز قانونی راجع به حجاب در جامعه وجود نداشت زیرا هنوز قانون اساسی تصویب نشده بود.
اولین موردی که در این زمینه پیش می آید تذکر امام خمینی به وضع حجاب زنان در ادارات دولتی است که ایشان متذکر پوشش عریان بانوان در ادارات دولتی شدند.
و از آن پس حجاب در ادارات دولتی هم رعایت شد. رفته رفته این حجاب در قوانین راه خود را باز می کند تا جایی که در سال ۱۳۶۲ اولین بار، قانون درباره حجاب لب به سخن باز می کند.
