اسید پاشی، جرمی در درجه ی بالای خشونت است که در همه ی دنیا تقبیح شده است. یکی از دلایل ازدیاد این رفتار دسترسی سریع و آسان به اسید است.
این رفتار علاوه بر آسیب های شدید جسمانی که زنان یا مردان بزه دیده وارد می نماید، منجر به آسیب های روانی شدیدی می شود که متاسفانه جبران آن با دشواری های زیادی همراه است.
زیرا قربانی اسید پاشی برای بازگشت به زندگی عادی با فراز و نشیب های فروانی روبرو است و به سختی می تواند خود را با زندگی جدید تطبیق دهد.
پاشیدن عمدی اسید یا هر نوع ترکیبات شیمیایی دیگر بر روی بدن اشخاص را اسید پاشی گویند.
اسید پاشی رفتاری است که فرد با پاشیدن اسید به روی جسم فرد منجر به قتل رسیدن یا آسیب های شدید جسمانی می شود.
معمولاً شخص «اسید پاش» با قصد و آگاهی از عواقب عمل خویش و با انگیزه انتقام جویی، ناموسی، عشقی، اخاذی، اختلافات شخصی، امنیتی و … دست به چنین عملی می زند و فرد یا افراد «مجنی علیه» را از نعمت زیبایی؛ بینایی و … محروم می سازد.
جرم اسید پاشی علی الاصول جرمی عمدی محسوب می شود زیرا مرتکبین این جرایم در اکثر مواقع با یک عقبه ی فکری این جرم را انجام می دهند.
مجازات اسید پاشی در طول زمان رنگ و بوی متفاوتی به خود گرفته است و با زیاد شدن این جرم و همچنین آثار جبران ناپذیری که داشت، به مرور زمان مجازات های سنگین تری برای آن در نظر گرفته شد.
در ۱۶ اسفند ماه ۱۳۳۷ ماده واحده ای در این خصوص تصویب شد.