هر عقد و قراردادی در قانون مدنی برای صحت می بایست از مجموعه شرایطی برخوردار باشد که عقد ضمان نیز از این قاعده مستثنی نمی باشد.
در واقع جدای از شرایط عمومی تعهدات، موضوع ماده ۱۹۰ قانون مدنی که شامل، قصد و رضا، اهلیت، موضوع معین، مشروعیت هدف از انعقاد معامله می باشد عقد ضمان برای صحت از شرایط اختصاصی برخوردار می باشد.
مطابق با ماده ۶۹۱ قانون مدنی یکی از شرایط عقد ضمان این است که، سبب دین می بایست ایجاد شده باشد تا به توان از مدیون ضمانت نمود.
برای مثال شخصی به موجب خساراتی که توسط فردی به وجود آمده است از آن شخص طلبکار می باشد. حال اگر مدیون، توانایی پرداخت این خسارات را نداشته باشد، می توان از موضوع ضمانت نمود چرا که سبب و مبنای قانونی تعهدات ایجاد شده است.
اما در صورتی که هنوز منشا و سبب قانونی ایجاد تعهدات به وجود نیامده باشد، ضمانت صحیح نبوده و این عقد ضمان در این صورت باطل خواهد بود.
مساله ی دیگر در خصوص عقد ضمان بحث علم و اطلاع ضامن از موضوع دین و مبهم نبودن از موضوع دین می باشد.