همانطور که در تصاویر مشخص است در سبک های جدید و مدرن از تکه آینه های بزرگ تری برای آینه کاری منزل استفاده می شود. اما در ساختمان های قدیمی، آینه و شیشه به قسمت های ریز تری تقسیم شده است. این ویژگی سبب شده، نور بیش تر بین تکه های زیادی از آینه منعکس شود.
اما لازم به ذکر است که این خصوصیت در ابتدای امر نبوده است. بنا هایی که مربوط به دهه های پیش تر می باشند، ثابت کرده اند که درابتدا فقط از آینه های یکدست و یکپارچه استفاده می شد. کم کم با افزایش مهارت اساتید در این زمینه، طرح ها و نقش ها کشف شدند و مورد استفاده قرار گرفتند. از نظر مشتریان اگر بنگریم، طرح های مدرن طرفداران بیش تری دارند. از نمونه های سبک قدیمی می توان به آینه کاری حرم حضرت معصومه نیز اشاره کرد.
شاید شما هم هنگام بازید از بنا های تاریخی، متوجه این هنر اصیل و ایرانی شده باشید. اما در ابتدا باید ببینیم آینه از چه راهی به ایران وارد شد. تاریخ نشان می دهد که در سده ده هجری، آینه از طریق اروپا به کشور ایران وارد شد. این کار به دلیل شکستنی بودن این کالا، با دقت فراوان انجام می شد. اما با این حال به دلیل طولانی بودن مسافت، مقداری از آینه ها می شکستند. اگر به تاریخچه این هنر بکار رفته در بنا ها نگاهی بیاندازید، خواهید دید که به بیش از 100 سال پیش باز می گردد.
در دوره ساسانیان هنر آینه کاری رواج پیدا کرد و تا امروز ادامه دارد. از نمونه این بنا های آینه کاری شده در دوره ساسانی، می توان به بنای دیوانخانه اشاره کرد که مخصوص شاه طهماسب بوده است. این ساختمان در قزوین در سال 930 قمری بنا شد. در دوره صفوی نیز این گونه تزئینات به خوبی قابل مشاهده است. حتی در بعضی از ساختمان ها مشاهده می کنیم که علاوه بر دیوار های داخلی، ستون های بیرونی نیز آینه کاری شده اند.