میتوان شب چله یا همان شب یلدای امروزی را از قدیمی ترین جشن های ایرانی دانست. شب یلدا برای چند ثانیه ای که بیشتر از شب های دیگر به طول می انجامد لقب بلندترین شب سال را به خود اختصاص داده است. دلیل این موضوع بلندتر شدن طول روز در نیم کره شمالی میباشد.
شب چله به زمان میان غروب آفتاب در سی ام آذر ماه یعنی آخرین روز پاییز تا طلوع آفتاب در یکم دی ماه یعنی اولین روز زمستان می گویند.
ایرانی ها در این شب شامی فاخر به همراه انواع میوه ها که مهم ترین میوه این شب هندوانه و انار است را تهیه کرده و دور هم سر میکنند. تنقلات فراوانی نیز در این شب یافت میشود که می توان به آجیل ، تخمه و … اشاره کرد.
بعد از سرو غذا و تنقلات بزرگان فامیل شروع به قصه گویی و فال گیری و خواندن دیوان حافظ میکنند و تا پاسی از شب دور هم خوش میگذرانند.
برگزاری مراسم شب یلدا بین ایرانی‌ها قدمتی بالغ بر هفت هزار سال دارد؛ در واقع، نیاکان ما دریافته بودند که اولین شب زمستان، بلندترین شب سال است. با اینکه در هیچ دوره‌ای از تاریخ ایران، حکومت‌ها لزومی بر برگزاری این شب نمی‌دیدند؛ ایرانیان از دیرباز یلدا را پاس داشته‌اند.
طبق تقویم مردم ایران باستان نیز چله مصادف با شب تولد خورشید است و با وجودی که خورشید و مهر ارتباط تنگاتنگی با هم دارند، یکی نیستند. پس از آنکه ایرانیان به آیین زرتشت گرویدند، آداب آیین مهر به بخشی از آیین زرتشت تبدیل شد. طبق آنچه در کتاب آثار الباقیه آمده است، زرتشتیان روز اول دی را «خور‌روز» یا همان روز خورشید می‌دانستند و به جشنی که در این روز برگزار می‌شد، «نودروز» می‌گفتند؛ زیرا بازه زمانی شب یلدا تا عید نوروز ۹۰ روز بود. طبق مطالب کتاب قانون مسعودی، اولین روز از دی ماه، «خره‌روز» یا «خرم‌روز» نام داشت و منتسب به اهورامزدا بود. زمانی که در عصر ساسانی، دین زرتشت دین رسمی کشور معرفی شد، اهمیت آیین مهر در نهادهای حکومتی و در زندگی مردم همچنان بارز بود؛ امری که در نقوش به‌جامانده از این عصر به روشنی نمایان است.
معمولا ما مردم ایران با گوش دادن آهنگ های شب یلدا این شب رو به خوشی و شادی میگذرونیم. به شما هم پیشنهاد میکنم حتما اینکارو کنید.