« با کودک لجباز چه کنیم » این سوالی است که برای بسیاری از مادران به وجود آمده.
کودکان به دنبال استقلال و خود باوری هستند و با لجاجت خود میخواهند به والدین بگویند که کارها باید مطابق میل آنها پیش برود .
با توجه به این تعریف از لجبازی میتوان راحت تر به آن پرداخت.
از عوامل مهم که حدودا بقیه عوامل را در بر میگیرد به عوامل محیطی و غیر محیطی پرداختیم:
عوامل غیر محیطی
طبیعت کودک
بیماری های مداوم
رژیم غذایی ، خواب نامناسب
بازی
اختلال های عصبی
عوامل محیطی
داشتن انتظار زیاد از کودک
توجه ناکافی والدین
توجه و محبت بیش از حد به کودک
تولد فرزندی دیگر
توجه به مشروط
توجه منفی
ناکامی
نهی دائم کودک
لج بازی کودکان ازخشم درونی
اضطراب
الگو پذیری از والدین و تناقضات رفتاری آنها
اثبات خود به اطرافیان
لج بازی و استقلال شخصیتی
۱- توجه ناکافی والدین
بی توجهی والدین به فرزندشان سبب میشود به تدریج کودک را بهانه گیر و لجباز میکند .
چنان چه او از سوی والدین توجه شایسته و بایسته نبیند ، سعی میکند با منفی ‘ری و لجبازی توجه آنها را به خود جلب کند ،
برای مثال هنگامی که بزرگترها با هم صحبت میکنند داد و فریاد میکند یا جلوی تلوزیون می ایستد.
معمولا والدین در اینگونه موارد با هشدار ، خواهش یا جرو بحث های طولانی و یا حتی تنبیه ، به رفتار منفی کودک توجه نشان می دهند .
لج بازی کودکان ، تکرار بسیاری از رفتارهای نادرست توسط کودکان برای راه انداختن نوعی جنگ است.
کودک میخواهد بداند ما به چه چیزهایی حساس هستیم و چگونه میتواند توجه ما را جلب کند .
کودکان در سنین دو تا سه سالگی هم به دنبال استقلال اند و هم نیازمند توجه کافی از طرف والدین اطرافیان خود.
پس باید سعی کنیم توجهی که کودک مایل است از طریق رفتارهای نامطلوب به دست آورد،در موقعیت های مناسب دیگر به او بدهیم .
باید بدانیم حتی دریافت یک برخورد تند هم برای کودک ، معادل دریافت توجه است.
بهتر است به کارهای مثبت کودکمان (حتی بسیارجزئی) توجه نشان دهیم .
این توجه از طریق صحبت کردن ، بازی ، رفتارهای منفی کودکمان هیچ توجهی نکنیم ، می آموزد که به دنبال رفتارهای منفی هیچ توجهی نمی گیرد.
منبع : راهکار