گل بونسای درختچه ای زیبا و کمیاب و نمونه کوچک و مینیاتوری از درختان است که هنر کشور چین و ژاپن بوده و خواهان زیادی دارد.
بونسای از دو کلمه ژاپنی “بون = سینی” و “سای = کاشتن” تشکیل شده است و در اصل به معنی کاشت درختان داخل سینی میباشد و در واقع در گلدان رشد میکند.
در این هنر سعی میشود درختان را به صورت فرم پا کوتاه به اشکال گوناگون دربیاورند.
گل بونسای یکی از گیاهانی است که بومی نواحی شرق آسیا میباشد.
یکی از فراوان ترین گونههای آن نیز بونسای جنسینگ میباشد.
از جمله مزیتهای این بونسای، سرعت بالای رشد آن خواهد بود.
گل بونسای از خانواده موراسه بوده و دارای ریشه و ساقههای قوی آبشاری شکل و برگهای سبز روشن به شکل بیضی نوک تیز میباشد.
این گیاه در واقع سایز بزرگ است؛ اما با تلاشهای فراوان این امکان فراهم شده تا در سایز کوچک نیز بتوان از آن استفاده نمود.
بونسای جنسینگ از پیوند فیکوس (که دارای تاجی همیشه سبز است) بر روی جنسینگ (که دارای ریشهای غدهای با شکلی خاص و منشعب است که رشد کندی دارد) ، به وجود آمده است و مشهورترین گونه بونسای در ایران میباشد.
رشد کند گل بونسای برای درختچه بونسای یک مزیت خواهد بود.
فیکوس جینسینگ، 1یا 2 ریشه هوایی ضخیم هم دارد که شبیه به تنه درخت است و نسبت به شرایط نامساعد محیطی مقاومت زیادی دارد.
واریتههای ابلق آن نیز در ایران پرورش مییابند.
شرایط مناسب برای نگهداری بونسای جیسینگ به چه صورت میباشد؟
نور مناسب برای گل بونسای جیسینگ چه میزان نوری میباشد؟
بونسای جنسینگ به نور زیاد نیاز دارد.
بهترین مکان برای نگهداری بونسای جنسینگ میتواند پشت پنجره با در مقابل نور غیرمستقیم آفتاب باشد.
اگر نور کافی به بونسای جنسینگ نرسد، خیلی زود برگهایش شروع به ریزش خواهند کرد؛ بنابراین اگر نور کافی ندارید، میتوانید از نور مصنوعی برای نگهداری آن استفاده کنید.
آبیاری مناسب برای بونسای جیسینگ چه میزان خواهد بود؟
گل بونسای به آبیاری خیلی زیادی نیاز ندارد.
این گیاه بایستی به شکل منظم و متوسط آبیاری شود؛ البته خاک بونسای باید همواره حد کمی از رطوبت را در خود جای داده باشد. این رطوبت به معنای نمناکی است.
آبیاری زیاد این گیاه، زرد شدن برگهای بونسای را به دنبال خواهد داشت.
رطوبت زیاد در خاک نیز موجب پوسیدگی گیاه خواهد شد.
این گیاه در فصل رشد به 2بار در هفته و در فصل استراحت به 1بار در هفته آبیاری نیاز دارد.
کمبود آب نیز باعث میشود که گیاهتان پس از مدتی پژمرده شده، طراوت خود را از دست داده و در نهایت بمیرد.