هر ملت برای محافظت از آب و خاک خود، نیازمند نیروهای توانمند و کار آزموده در زمینه های نظامی است. از این جهت برخی از کشورها قوانینی را به تصویب رسانده‌اند تا به تربیت این نیروها بپردازند. سربازی اجباری یکی از این قوانین است.
تعدادی از کشورها برای حفظ تمامیت ارضی خود این قانون را رسما اعلام کرده اند و با توجه به بندهای این قانون در هر کشور، مردان و در برخی مواقع زنان می بایست پس از رسیدن به سن قانون به اردوگاه ها نظامی اعزام شوند.
از جمله کشورهایی که قانون سربازی اجباری را تصویب نموده اند عبارتند از ایران، کره شمالی، کره جنوبی، اسرائیل، جمهوری آذربایجان، ترکیه و… که مدت زمان خدمت سربازی در هر کشور متفاوت است.
در ایران، آقایان می بایست با رسیدن به سن قانونی (۱۸ سالگی)، خدمت سربازی را از سر بگذرانند. مدت زمان خدمت در ایران چیزی حدود ۲۴ ماه (دو سال) است.
ایده سربازی اجباری برای اولین بار توسط رضا پهلوی در سال ۱۳۰۳ به مجلس شورای ملی چهارم پیشنهاد شد. این قانون مشتمل از ۳۶ ماده بود. در نهایت این قانون در دوره پنجم مجلس، و در تاریخ ۱۳۰۴/۳/۱۶ در نشست ۱۷۸ به تصویب شورا رسید.
در این برهه تاریخی به دلیل نابسامانی های کشور و حضور بی رویه نیروی های خارجی در ایران، نبود نیروهای نظامی منسجم در کشور به شدت احساس می شد. طبق این قانون تمامی مردان بالای ۲۱ سال می بایست به مدت ۳۶ ماه (سه سال) خدمت سربازی را از سر می گذراندند.
بنابراین جوانان از هر طبقه اجتماعی مجبور بودند تا به سربازی اجباری بروند. از این جهت نوعی برابری بر جامعه سربازان حاکم بود. روحانیون در ابتدا، مخالفت های بسیاری با این قانون داشتند و حتی قانون سربازی اجباری را مخالف شرع مقدس اسلام دانستند.
به این منظور تظاهراتی در مشهد و قم صورت گرفت که رضا پهلوی دستور داد این تظاهرات به هر صورتی که هست حتی با استفاده از خشونت، سرکوب گردد. در نتیجه این خواسته روحانیون ناکام گشت و سربازی اجباری همچنان به قوت خود باقی ماند.
در سال ۱۳۳۵ بود که اختیارات امور سربازی از ارتش گرفته شد و به دست وزارت کشور سپرده گردید. لازم به ذکر است که وزارت کشور برای انجام این قانون آمادگی کافی را نداشت و از این جهت اجرای این طرح در وزارتخانه تا مهر ماه سال ۱۳۴۱ به طول انجامید.
در سال ۶۳ بود که قوانین سربازی اجباری، دستخوش تغییراتی شد. بند هایی به این قانون اضافه گشت که خرید سربازی را برای مشمولان، مجاز می کرد.
دوره آموزشی یکی از مهم ترین مراحل سربازی است. چراکه در آن به سربازان آموزش های ویژه ای داده می شود تا بتوانند در عملیات های جنگی، درگیری های مسلحانه و… از خود دفاع کنند.
محل خدمت سربازان مشخص نیست و ممکن است در پادگان ارگان های مختلف (ارتش، سپاه، نیروی انتظامی) آموزش ببینند. از جمله این آموزش ها می توان به نحوه صحیح استتار کردن، تیراندازی، نحوه کار با اسلحه و شناخت اجزای آن، مسیریابی در هر ساعت از شبانه روز و… اشاره کرد. همچنین طول دوره آموزشی حدود دو ماه می باشد.
معمولا سربازان پس از گذراندن دوره آموزشی به یگان های خدمتی فرستاده می شوند. اما ممکن است برخی از سربازان بنا به دلایل مختلف مجبور شوند تا دوره کد را نیز بگذرانند. در این فرایند دو ماهه، آموزش هایی که در دوره آموزشی ارائه شده به صورت تخصصی در پی گرفته می شود.
در واقع سربازانی که قرار است در نیروی انتظامی یا ارتش خدمت کنند نیازمند این هستند که مهارت های کامل تری در هنگام مواجهه با خطر از خود نشان دهند و این امر مستلزم گذراندن دوره های تخصصی است.
پس از اینکه سربازان آموزش های اولیه را جهت اعزام به یگان های خدمتی، فرا گرفتند، برای خدمت به نهادهای مختلف اعزام می شوند. سربازان با توجه به میزان تحصیلات خود درجه دریافت کرده و در قسمت های مختلف هر ارگان مشغول به کار خواهند شد.
لازم به ذکر است که اگر شخصی مهارت و تخصص خاصی داشته باشد می تواند در قسمت های غیر نظامی مثلا قسمت اداری فعالیت کند.
سربازی اجباری در ایران اولین بار توسط رضا پهلوی در مجلس شورای ملی پیشنهاد شد. پس از گذر از فراز نشیب ها این قانون سر انجام پس از یکسال با وجود مخالفت روحانیون به تصویب رسید.
در ابتدا مدت زمان خدمت ۳۶ ماه معادل سه سال بود که در طی گذشت سال ها این قانون به دو سال تغییر پیدا کرد. در سال ۶۳ نیز قانون نظام وظیفه دستخوش تغییراتی شد.