محبت والدین به‌عنوان یک ارزش بنیادی و نهاده انسانی، در ساختار روانی فرزندان نقشی بسزایی ایفا می‌کند. این عشق بی‌قید و بی‌شرط، همچون ستونی استوار، رشد روحی و سلامت احساسی کودکان را به ارتقاء می‌رساند. ارتباط صمیمی و عاطفی بین والدین و فرزندان، اساسی‌ترین پیوندی است که در طول زندگی‌ها، رشد و پیشرفت ارتباطات اجتماعی فرزندان را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
محبت والدین یک محیط امن و معنادار برای کودکان ایجاد می‌کند که این امر باعث می‌شود تا آنها احساس اطمینان و ثبات درونی داشته باشند. والدینی که به صورت صادق و عاطفی نسبت به فرزندان خود ابراز محبت می‌کنند، روحیه‌ی مثبت کودکان را تقویت می‌کنند و از آنها پشتیبانی می‌کنند تا با خود و دیگران به ارتباط برقرار کنند.
ارتباط محبت‌آمیز میان والدین و فرزندان نقشی مهم در شکل‌گیری هویت فردی کودکان دارد. از زمان نخستین سال‌ها، کودک با تجربه‌های مثبت محبت و اعتماد به نفس از والدین، اطلاعات بسیاری را درباره خود و محیط اطراف خود به‌دست می‌آورد. این تجربه‌ها به ایجاد اعتماد به نفس و تصمیم‌گیری‌های موثر در آینده او کمک می‌کنند و او را در مواجهه با چالش‌ها و مسائل روزمره قوی‌تر می‌سازند.
محبت والدین به کودکان، مثل آب و غذا برای آنها مهم است. کودکان به محبت و توجه والدین نیاز دارند تا احساس امنیت و شادی کنند و به خوبی رشد کنند. والدین با اطلاعات روانشناسی، می‌دانند که روابط مؤثر با کودکان، نقش بسزایی در رشد و تشکیل شخصیت آنها دارد. در واقع، ارتباط گرم و محبت‌آمیز والدین با کودکان، اصلی‌ترین عامل حفظ سلامت روحی و روانی آن‌هاست.
پرهیز از زیاده‌روی در محبت به کودکان
زیاده‌روی در محبت به کودکان ممکن است عواقب منفی داشته باشد و تأثیرات ناخوشایندی بر روی رفتار و شخصیت آنها داشته باشد. از آنجایی که محبت به تنها عامل مهم در تربیت کودکان نیست، باید با متعادل بودن این احساس به تربیت صحیح کودکان بپردازیم. در این راستا، نکات زیر را می‌توان به عنوان راهنمایی در نظر گرفت:
اجازه دادن به کودک برای تجربه‌ی شکست: باید به کودکان اجازه داد که با چالش‌ها و شکست‌ها روبرو شوند. اینکه همیشه هر آرزویشان برآورده شود، باعث می‌شود که انتظارات بی‌معیاری از دیگران داشته باشند و تحمل ناکامی را نیاموزند.
تشویق به مسئولیت‌پذیری: کودکان باید به تدریج مسئولیت‌پذیری را یاد بگیرند. این به معنای انجام کارهای خودشان، مدیریت زمان و پذیرش عواقب اقداماتشان است.
تعیین مرزها: باید مرزها و قوانین مشخصی برای رفتار کودک تعیین کرد تا او بفهمد کجا می‌تواند حرکت کند و کجا نه.
ارتقاء خودانگیختگی: اجازه دهید که کودکان خود را بشناسند و خودشان را برای دستیابی به هدف‌های خود تشویق کنند.
صبوری در تربیت: تربیت کودکان نیازمند صبوری و پیوستگی است. ممکن است کودکان گاهی برخوردهای نامطلوب داشته باشند، اما به جای انداختن محبت به نیازهای کودک و حل مشکلات با او در ارتباط باشید.
به‌طور خلاصه، محبت والدین بسیار ارزشمند است اما نباید به شکلی باشد که از رشد و توسعه‌ی سالم کودکان جلوگیری کند. تربیت متعادل و پرهیز از زیاده‌روی در محبت می‌تواند کودکان را به انسان‌های مسئول و مستقل تبدیل کند. شما عزیزان می توانید در زمینه تربیت کودکان از مشاوره خانواده تلفنی کمک بگیرید.
سوء استفاده از محبت
استفاده از محبت به عنوان وسیله‌ای برای نفوذ و کنترل کودکان، می‌تواند پیامدهای منفی روانی و اجتماعی داشته باشد. این نوع رفتارها می‌توانند به شکل‌گیری الگوهای ناصحیح در رفتارها و ارتباطات کودکان منجر شوند که ممکن است در آینده از آنها عواقب ناخوشایندی برای خود و دیگران به‌دنبال داشته باشد.
پیامدهای منفی احتمالی این رفتارها عبارتند از:
وابستگی غیرسالم: کودکان ممکن است وابستگی ناصحیحی به محبت و توجه والدین تجربه کنند و برای تأمین محبت، تمام تصمیم‌گیری‌ها و رفتارها را به عقب بندازند. این امر می‌تواند باعث از دست دادن استقلال فردی و توانایی‌های خودکفایی شود.
از دست رفتن اعتماد به نفس: اگر کودکان حس کنند همیشه باید با انجام کارها، علاقه و محبت والدین را جلب کنند، احساس اعتماد به نفس در آنها کم می‌شود و احتمال تجربه‌ی ناامیدی و شکست در مواقعی که نتوانند انتظارات والدین را برآورده کنند، زیاد می‌شود.
رفتار ناصحیح و منافقانه: این نوع از رفتارها می‌تواند باعث شود کودکان برای کسب محبت والدین، رفتارهای ناصحیح و منافقانه به نمایش بگذارند. این ممکن است منجر به ایجاد ارتباط‌های کاذب و ناصحیح با دیگران شود.