امروزه ما با اختلالات روحی و روانی بسیار زیادی مواجه هستیم که باید هر چه سریع تر با شناسایی نشانه ها نسبت به درمان آنها اقدام و تلاش کنیم. زیرا بسیاری از این اختلالات عواقب ناخوشایندی دارند و ممکن است به بیماری های روحی و جسمی دیگری نیز منتهی شوند.
یکی از اختلالاتی که در برخی از افراد مشاهده می شود، اختلال خود زشت انگاری یا بادی دیسمورفیک (Body Dysmorphic Disorder) است که با BDD نشان داده می شود. افرادی که به این اختلال مبتلا هستند، از اندام و اعضای بدن خود راضی نیستند.
اختلال خود زشت انگاری یا BDD یک اختلال روانی است که در این اختلال فرد احساس می کند که اندام او دارای نقص بوده و باید این نقص را از دیگران پنهان کند. این اختلال به صورت وسواس گونه در افراد ایجاد می شود و در دسته اختلالات وسواسی نیز قرار می گیرد.
در این نوع اختلال، فرد تصور می کند که عیب بزرگی دارد و در صورتی که واقعا این عیب وجود داشته باشد، شدت این اختلال نیز بیشتر خواهد شد.
معمولا این اختلال زن و مرد ندارد و در هر دو جنس دیده می شود و از دوره نوجوانی در افراد خود را نشان می دهد؛ زیرا در دوره نوجوانی فرد بیشتر به زیبایی و ظاهر خود اهمیت می دهد؛ اما بلوغ باعث می شود که فرد در زیبایی خود دچار تردید شود.
بسیاری از افراد در دوران بلوغ دچار نگرانی هایی در مورد اندام خود می شوند و به مرور این نگرانی ها کم می شود؛ اما در برخی از این افراد نه تنها این نگرانی ها کم نمی شود، بلکه به وسواس تبدیل می شود و زندگی فرد را مختل می کند.
از جمله عواملی که به شدت این اختلال دامن می زنند، مقایسه کردن بین افراد در ارتباط های اجتماعی است. البته زنان بیشتر از مردان به اندام و زیبایی خود حساس هستند و این اختلال در زنان بیشتر از مردان است.
معمولا این اختلال در بازه سنی 15 تا 30 سالگی بیشتر دیده می شود و معمولا افراد مجرد بیشتر از افراد متاهل درگیر این وسواس یا اختلال هستند.
معمولا خود زشت پنداری نیز مانند هر اختلال دیگری، عوارضی را به دنبال دارد. مبتلایان به این اختلال از ترس تفاوت با دیگران و تحقیر، از حضور در اجتماع پرهیز می کنند. این فاصله گیری باعث انزوا و تنهایی فرد می شود تا جایی که فرد را به سمت و سوی افسردگی می کشاند.
فردی که از اجتماع دوری کند، در حوزه تحصیلی و شغل نیز عملکرد خوبی نخواهد داشت. همچنین این فرد در فعالیت های عادی روزانه خود نیز با ضعف مواجه خواهد شد. این فرد ممکن است با مشکلاتی چون بی اشتهایی مواجه شود و در موارد دچار افسردگی بسیار شدید شده و تا خودکشی پیش برود.
در واقع اختلال خود زشت پنداری ذهن فرد را مشغول خود می کند و این فرد باید هر چه سریع تر به سمت درمان این اختلال برود.
بسیاری از افراد برای درمان این اختلال به جراح زیبایی مراجعه می کنند و با جراحی ها سعی در زیبا کردن خود دارند. این افراد به هیچ عنوان خود را بیمار روحی نمی دانند بلکه خود را ناقص می بینند.
بنابراین هیچ گاه به روانشناس مراجعه نمی کنند. به همین خاطر ما شاهد جراحی های زیبایی زیادی در ایران هستیم که البته این عمل های زیبایی علاوه بر هزینه زیاد، عوارض خاص خود را دارند.
همچنین تغییری در اختلال خود زشت پنداری فرد ایجاد نخواهند کرد. این جراحی ها مشغله ذهنی فرد را از عضوی به عضو دیگر تغییر خواهند داد.
بهتر است این افراد به یک روانشناس مراجعه کنند و تحت روان درمانی قرار بگیرند. این روان درمانی بهتر است که از سنین پایین و مراحل اولیه بیماری شروع شود تا فرد هیچ گاه به مرحله بیزاری از خود نرسد و بتواند با بیماری خود مقابله کند.